του Δημήτρη Δαμασκηνού,
ιστορικού & συγγραφέα
Αναδημοσίευση από τον Αγώνα της Κρήτης
Η οχύρωση της νησίδας αποτελείται από δύο ζώνες. Η πρώτη ακολουθεί το περίγραμμα των ακτών ενώ η δεύτερη είναι θεμελιωμένη πάνω στους βράχους της κορυφογραμμής. Δύο εγκάρσια τμήματα τείχους, το ένα στα ΝΔ και το άλλο στα ΒΑ της νησίδας, συνδέουν τις παραπάνω ζώνες. Σε στρατηγικά σημεία της οχύρωσης βρίσκονται η ημισέληνος Μichel και η ημισέληνος Moceniga ή Barbariga που αποτελούν σπουδαία έργα οχυρωματικής αρχιτεκτονικής.
Μαρτυρίες και καλλιτεχνικοί αντικατοπτρισμοί
"... στη Χώρα της Οδύνης,
στον πόνο τον αιώνιο, στην άβυσσο της θλίψης
μέσα στις κακορρίζικες καταραμένες ράτσες
..... ... ......
Εσείς που μπαίνετε εδέ πα, αφήστε κaθ’ ελπίδα..."
(Κόλαση του Δάντη, απ' το Τρίτο Τραγούδι)
Η Σπιναλόγκα την περίοδο της Βενετοκρατίας και της Τουρκοκρατίας (Μέρος Α’)
Η Σπιναλόγκα («μακρύ αγκάθι» στα λατινικά) [1] είναι ένα μικρό νησί [2] με έκταση 85 στρέμματα και 53 μ. υψόμετρο, το οποίο κλείνει από τα βόρεια τον κόλπο της Ελούντας στην Επαρχία Μεραμπέλλου του νομού Λασιθίου Κρήτης.
Η σιδερόπετρα αυτή, όπως την ονομάζει ο Θέμος Κορνάρος [3], άρχισε να οχυρώνεται το 1579 [4], όταν οι Οθωμανοί είχαν καταλάβει ήδη την Κύπρο και οι Ενετοί συνειδητοποιούσαν ότι σε λίγο θα ερχόταν και η σειρά της Κρήτης [5]. Πάνω στα ερείπια αρχαίου κάστρου οικοδόμησαν ισχυρό φρούριο, που σχεδιάστηκε σύμφωνα με την οχυρωματική πρακτική του προμαχωνικού συστήματος από τον Genese Bressani και τον Latino Orsini.
Μετά την κατάληψη το 1649 του μεγαλύτερου μέρους του νησιού από τα οθωμανικά στρατεύματα και την παράδοση του Χάνδακα (σημερινού Ηρακλείου) το 1669 στο Σουλτάνο ύστερα από πολιορκία που βάστηξε 22 ολόκληρα χρόνια, η Σπιναλόγκα έμεινε ακόμη στα χέρια των Ενετών άλλα 65 χρόνια μέχρι το 1715 [6]. Όλο αυτό το διάστημα των 65 χρόνων εκεί έβρισκαν καταφύγιο οι «Χαΐνηδες», οι επαναστάτες Κρητικοί. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Δημοσίευση σχολίου