του Δημήτρη Δαμασκηνού,
ιστορικού & συγγραφέα
Αναδημοσίευση από τον Αγώνα της Κρήτης
Συγκλονίζουν οι περιγραφές των εγκλείστων για την εγκατάλειψη των λεπρών
στην τύχη τους αυτά τα πρώτα χρόνια λειτουργίας του Λεπροκομείου. Ο
Νικόλαος Τσουρής, για παράδειγμα, ο οποίος πέθανε το 1971, κατέθεσε τη
μαρτυρία του για τη μεταγωγή του το 1904 και την εγκατάσταση των πρώτων
λεπρών στη Σπιναλόγκα λέγοντας τα εξής:
«…Το Νοέμβριο του 1904 έφτασαν μ’ ένα καΐκι οι άρρωστοι από το Ρέθυμνο. Πρώτος πάτησε το πόδι του στο νησί ο Γιάννης Καπαϊδώνης. Ακολούθησαν άλλα ιστιοφόρα και σε λίγες μέρες συγκεντρώθηκαν οι άρρωστοι από τέσσερα μισκίνια. Λίγο καιρό πρωτύτερα είχαν στείλει ένα γιατρό στην Πλάκα με μια ομάδα καταδίκων, που είχαν δεχθεί να υπηρετήσουν φύλακες στη Σπιναλόγκα. Οι τελευταίοι Τούρκοι κάτοικοι εγκατέλειψαν αμέσως το νησί, αλλά έμενε το ζήτημα της αποζημίωσής τους. Για να μειώσουν το ποσό της αποζημίωσης, οι υπεύθυνοι διέταξαν τους αρρώστους να διαλέξουν τα σπίτια που τους βόλευαν και να καταστρέψουν τα υπόλοιπα, χρησιμοποιώντας την ξυλεία από τα ταβάνια και τα πατώματα για θέρμανση. Έτσι, η εκτιμητική επιτροπή δε βρήκε παρά μόνο ερείπια και η αποζημίωση ήταν ελάχιστη. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Δημοσίευση σχολίου