Το νέο είχε αρχίσει να διαδίδεται από το ένα κελί στο άλλο.
Ο Γιούρι Γκαγκάριν είχε αγγίξει τα άστρα, ο δικός τους Γιούρι, το παιδί των αγροτών από ένα χωριό το Κλούσινο της επαρχίας Σμολένσκ, το παιδί του πρώτου κράτους των εργατών όπως ήταν οι ίδιοι, ήταν ο πρώτος άνθρωπος που αψήφησε τη βαρύτητα.
Οι κρατούμενοι κοιτούσαν τον ουρανό και ένιωθαν να πετούν μαζί του, να αφήνουν πίσω τους ψηλούς τοίχους που φυλάκιζαν τις ιδέες τους για έναν καλύτερο κόσμο.
Το πέταγμα του Γκαγκάριν ήταν η λαμπρότερη απόδειξη, ότι ο κόσμος που πάλευαν να χτίσουν ήταν αυτός που θα οδηγούσε την ανθρωπότητα στο επόμενο βήμα, ένα βήμα μπροστά στην επιστήμη, στον πολιτισμό, στην ανθρωπιά. Ένα βήμα πιο κοντά στο όνειρο των πολιτικών κρατουμένων, που τώρα ήταν αιτία να τους κλείσουν πίσω από τους ανήλιαγους τοίχους του κάστρου του Ιτζεδίν.
Εκεί που δεν έμπαινε ο ήλιος, μπήκε ο δικός τους Γιούρι και τους έφερε πιο κοντά στ’ αστέρια.
Οι συγκεντρώσεις ήταν απαγορευμένες στις φυλακές, αλλά η περηφάνια και η χαρά τους έβρισκαν τρόπο να εκδηλωθούν.
Κάθε Κρητικός πολιτικός κρατούμενος είχε αναλάβει και έναν ακόμα από την υπόλοιπη Ελλάδα. Κάθε φορά που ο ντόπιος δεχόταν επισκεπτήριο, ένα μέρος των πραγμάτων που του έφερνε η οικογένειά του μοιράζονταν με κάποιον κρατούμενο που δεν είχε τη δυνατότητα να συναντήσει τους δικούς του.
Το Ιτζεδίν ήταν πολύ μακριά για τη μάνα, τη γυναίκα ή το παιδί από τα χωριά της Κεντρικής ή Βόρειας Ελλάδας. Όμως, ο άνθρωπός τους δεν ήταν μόνος. Μια άλλη μάνα, μια άλλη αδερφή, φρόντιζε και για τους δύο.
Την ημέρα της επετείου της πτήσης του Γκαγκάριν τα δέματα ήταν λίγο πιο πλούσια και οι κρατούμενοι ήταν πιο περιποιημένοι.
Εκείνη τη μέρα φορούσαν τα καλά τους, τα ρούχα που κρατούσαν στην άκρη για την ημέρα της εκτέλεσής τους και ήταν όλοι ξυρισμένοι και γελαστοί.
Κάθε χρόνο, στις 12 Απριλίου, χαμογελούσαν γνωρίζοντας ότι η πάλη τους για έναν καλύτερο κόσμο έδινε καρπούς. Κάθε χρόνο στις 12 Απριλίου, το επίτευγμα του κράτους των αγροτών και των εργατών, θύμιζε σε όλους τους εργάτες και τους αγρότες του κόσμου, ότι τίποτα δεν είναι αδύνατον για εκείνους που παλεύουν για έναν καλύτερο κόσμο.
Το ποίημα που ακολουθεί βρέθηκε στα χαρτιά του πολιτικού κρατούμενου Ηρακλή Κοσσιβάκη και αποκαλύπτει ότι το πέταγμα του αγροτόπαιδου από το Κλούσινο ήταν το πέταγμα ενός ολόκληρου κόσμου προς τον ουρανό.
Νίκη Στο Διάστημα
Εκεί ψηλά ζεσταίνει τις καρδιές μας
Και μας δίνει φτερά για πιο μακριά
Ο Γκαγκάριν γκρεμίζει τ’ από αιώνες
θεμελιωμένα παραμύθια
Και οι θεοί αγανακτισμένοι ξύπνησαν
από τους ξεθωριασμένους βωμούς
και αναρωτιούνται
«Τι είναι άραγε εκεί, στο φεγγάρι ψηλά
που μας περιγελά;»
Και οι Άγιοι από την άλλη μεριά
Τους λένε πως είναι ο Γκαγκάριν
«Και ποιός είναι αυτός που τόλμησε
τον ύπνο να μας χαλάσει
Και από τους ωραίους βωμούς
κάτω να μας κατεβάσει;»
«Είναι αυτός ο Άνθρωπος που
μέσα στα βαθειά σκοτάδια που επλασε και εσάς...
«Μα ’ αυτό λέγεται ασέβεια»,
δεν μπορεί, θα φωνάζουν
«Έχουμε ακόμη ανθρώπους
που μας υμνούν και μας λατρεύουν»
Του κάκου καλοί μου Θεοί
Μόνο οι μορφές μας θα μείνουν να υμνούν
από δω και μπρος
τους ζωγράφους που μας στόλιζαν
με τα καλύτερα χρώματα
Και μεις οι παπάδες, καλοί μου Θεοί,
τι θα γίνουμε αν χάσωμε το μαγαζί,
που ούτε φως ούτε ενοίκιο.
εισπράτωμε τοις μετρητοίς
υμνολογώντας εσάς
Αχ άνθρωπε γιατί ξύπνησες τόσο νωρίς
Και έστειλες τον Γκαγκάριν τόσο ψηλά;
ΗΡΑΚΛΗΣ ΚΟΣΣΥΒΑΚΗΣ
πολιτικός κρατούμενος στο ΙΤΖΕΔΙΝ
Ανακοίνωση του ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΙΤΖΕΔΙΝ ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ ΚΑΛΑΜΙΟΥ
12/4/2019
Δείτε ακόμα:
Δημοσίευση σχολίου