Με σχόλιο του σε άρθρο του συναγωνιστή Σ.Λ., για τον Καραμανλή, ο αναγνώστης του ΒΑΘΕΟΣ ΚΟΚΚΙΝΟΥ κύριος Φάνης Βορεινάκης, αποδίδει τον όρο "εθνάρχης", (πιο σωστός θα ήταν ίσως ο όρος "εθνικός ηγέτης"), σε κάποιον που πρέπει να συνδυάζει ύψιστα πολιτικά αξιώματα με θρησκευτικό αξίωμα και ρόλο!!
Έτσι δεν συμφωνεί με την απόδοση του όρου "εθνάρχης" στο γέρο-Καραμανλή, ενώ τον θεωρεί σωστό για την περίπτωση του προέδρου-αρχιεπισκόπου Μακαρίου στην Κύπρο.
Δεν με βρίσκει σύμφωνο μια τέτοια γενική αντίληψη και να γιατί: Με την έννοια που δίνει στη λέξη "εθνάρχης", ο κύριος Φάνης Βορεινάκης συνδέει την έννοια "έθνος" με κάποια συγκεκριμένη θρησκεία, εις τρόπον ώστε να εξαιρεί από την έννοια του "έθνους" όποιον δεν πιστεύει σε αυτή ή σε οποιαδήποτε θρησκεία.
Η λογική αυτή είναι εντελώς μεταφυσική και αντιεπιστημονικη, και δεν μπορεί να γίνει επουδενί λόγω δεκτή από τους οπαδούς του διαλεκτικού και ιστορικού Υλισμού.
Πόσω μάλλον που η νοοτροπία αυτή καταντάει η βάση του πνευματικού σκοταδισμού, της αλληλοδιαπλοκής του ελληνικού αστικού κράτους με την -έτσι λεγόμενη- "ορθόδοξη" εκκλησία, μιας διαπλοκής που κατέληξε στο διαβόητο "Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών" της φασιστικής χούντας και σε όσα κωμικοτραγικά σημαδεύουν τις αξιώσεις του ελληνικού μεγαλοπαπαδαριού στην πολιτική μας ζωή, από τη χούντα έως και σήμερα.
Επί της ουσίας τώρα, ο μεν Καραμανλής ήταν ένας από τους πλέον αφοσιωμένους στα συμφέροντα της ελληνικής πλουτοκρατίας και των ξένων ιμπεριαλιστών πατρώνων της αντιδραστικός δεξιός πολιτικός.
Ο βίος και η πολιτεία του από το Β' παγκόσμιο πόλεμο ως το 1974 φανερώνουν έναν αδίστακτο εξουσιομανή σκληρό δεξιό πολιτικό, εκφραστή του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου, ο οποίος ως πρωθυπουργός, στηρίχτηκε στη βία, την καλπονοθεία και το αστυνομικό μετεμφυλιακό καθεστώς, ενώ το σόι του ολόκληρο χώθηκε βαθιά στα "δημόσια έργα", στις "κρατικές προμήθειες" και "αναθέσεις", βγάζοντας παρά με ουρά, υπεραρκετό για πολλές-πολλές γενεές ανεψιών επιγόνων.
Μετά το 1974 ο δυτικός ιμπεριαλισμός τον επανέφερε τον Καραμανλή στην εξουσία, σε συνεννόηση με την πλειοψηφία των ανώτατων χουντικών στρατιωτικών ηγετών, μασκαρεμένο τούτη τη φορά σε "εκσυγχρονιστή, νέο δημοκράτη" και "μετριοπαθή υπεράνω παλαιών παθών".
Η μεταμφίεση αυτή έγινε, αφού προετοιμάστηκε επί χρόνια στα παρασκήνια των Παρισίων, για να σωθεί, με το πέρασμά της από τη χούντα στον κοινοβουλευτισμό, η δικτατορία του κεφαλαίου στη χώρα μας και φυσικά το καθεστώς της εξάρτησης και της υποτέλειας στη Δύση.
Ο Καραμανλής κατέφτασε με το αεροπλάνο του Ζισκάρ ντ'Εσταίν, για να εδραιωθεί η αστική κυριαρχία και για να σφιχτοδεθεί εγκαίρως και γερά η Ελλάδα στο ιμπεριαλιστικό άρμα ΝΑΤΟ-ΕΟΚ.
Με τις "δημοκρατικές αποφάσεις για ελεύθερη λειτουργία όλων των κομμάτων" και κυρίως με τη μασκαράτα της "προσωρινής αποχώρησης από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΆΤΟ", λόγω Αττίλα-2, αλλά με πλήρη τη λειτουργία των αμερικανικών βάσεων, του έκτου στόλου στην Ελλάδα, και τις συμφωνίες για την ασυδοσία του ξένου κεφαλαίου "εν πλήρει ισχύι", κατάφερε να ελιχθεί μαζί με τα ξένα αφεντικά της και η βρώμικη ως τα μπούνια ντόπια άρχουσα τάξη, καταλαγιάζοντας τη λαϊκή οργή που ανέβαινε από το 1973.
Η προεκλογική και η εν γένει προπαγάνδα χειρίστηκε άριστα τα κοινοβουλευτικά ψευτοδιλήμματα του τύπου "Καραμανλής ή τανκς" και τον επανέφερε τον Καραμανλή για άλλα 6 κρίσιμα χρόνια στο τιμόνι της διακυβέρνησης, ενώ τα περαιτέρω για το ξέπλυμα του βίου και της πολιτείας του τα ανέλαβε η ψευτοϊστορική δημοσιολογία και η επίσημη ιστοριογραφία -αγιογραφία του συρμού με στόχο: να τον απαλλάξει από το άγος της οκταετίας της ΕΡΕ, να τον παρουσιάσει ως σύμβολο της "καλύτερης δυνατής δημοκρατίας μας" και τα λοιπά υπνωτικά-αποχαυνωτικά μπαρμπούτσαλα.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου, που μπορούσε ανοιχτά, αν ήθελε, να τον ξεμασκαρέψει, δεν το ήθελε και συμβιβάστηκε μαζί του από την πρώτη στιγμή, το 1981-85,για να μη δημιουργηθεί ριζοσπαστικό αντιιμπεριαλιστικό κίνημα με άλλες απαιτήσεις κι αξιώσεις που δεν θα άντεχε το καθεστώς.
Γιατί το καπιταλιστικό καθεστώς υπηρετούσε και ο Παπανδρέου! Άλλωστε, τα όρια αυτού του καθεστώτος πήγαιναν μέχρι τις ...κρατικοποιήσεις των καπιταλιστικών χρεών από τους Καραμανλή και Παπανδρέου ίσαμε το 1989, ενώ για τα παρακάτω το σύστημα προετοίμαζε ολόκληρη τη νεοφιλεύθερη μαφία των Μητσοτάκηδων-Σημίτηδων και λοιπής "σάρα-μάρας και κακού μας συναπαντήματος" μέχρι να φτάσει στο σημερινό επίτευγμα: στο πιο βάρβαρο λαογδαρτικό, ουσιαστικά νεοαποικιακό, υποδουλωτικό σύστημα της πλήρους, ανοιχτής, αφτιασίδωτης και ξετσίπωτης κοινοβουλευτικής τυραννίας. Στην εποχή του ύστερου, κομπραδόρικου, ελληνο-μνημονιακού αστικού βόθρου.
Συμπέρασμα: μόνο "εθνάρχης" δεν ήταν ποτέ του ο Καραμανλής. Όχι λόγω θρησκείας, αλλά λόγω των κατορθωμάτων του. Μόνο η πλουτοκρατική ολιγαρχία μπορεί να τον έχει "εθνάρχη" και σωτήρα και σύμβολο της εξουσίας της, όχι η εργατική τάξη κι όλοι οι εργαζόμενοι του τόπου μας.
Ούτε καν αυτοί οι λαϊκοί άνθρωποι που, λόγω καθυστερημένης πολιτικής συνείδησης, τον ψήφισαν το 1974 και το 1977. Να τελειώνει επομένως το καλαμπούρι περί "εθνάρχη Καραμανλή".
Σε ό,τι αφορά τον Μακάριο, αυτός λόγω των ιδιαίτερων συνθηκών της αποικιοκρατούμενης Κύπρου ονομαζόταν εκεί επίσημα "εθνάρχης", λόγω του αρχιεπισκοπικού αξιώματος.
Η κυπριακή "εθναρχία" με επικεφαλής τον αρχιεπίσκοπο Κύπρου ήταν όργανο που αναγνώριζε η αγγλική αποικιοκρατία.
Εκπροσωπούσε αρχικά ο Μακάριος μια κεντροδεξιά πατριωτική μερίδα της αστικής τάξης της Κύπρου
Ηγήθηκε του αγώνα της ΕΟΚΑ για την αυτοδιάθεση και την Ένωση με την Ελλάδα, επειδή ολιγώρησε και υστέρησε να αναλάβει πρωταγωνιστικό ρόλο, να συγκροτήσει εθνικοαπελευθερωτικό αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο και να αρχίσει τον ένοπλο απελευθερωτικό αγώνα (με πολύ βαθύτερο και ουσιαστικότερο λαϊκό περιεχόμενο στόχων) το ΑΚΕΛ και η κυπριακή εργατιά και αγροτιά.
Το αίτημα της Ένωσης -αυτοδιαθεσης του κυπριακού ελληνισμού τo είχαν πρώτοι υποστηρίξει και προβάλλει το ΚΚΕ και το ΑΚΕΛ, πριν την "εθναρχία" του Μακαρίου.
Ο Μακάριος βεβαίως γνώρισε τις διώξεις των Άγγλων αποικιοκρατών και μπλέχτηκε στα γρανάζια των αδυσωπητων ΝΑΤοϊκών εμπόρων των εθνών που, μέσω και των Καραμανλή-Αβέρωφ, υπονόμευσαν και την κυπριακή υπόθεση της αυτοδιάθεσης.
Δεν την ήθελε ούτε η Αγγλία,ούτε οι ΕΠΑ ούτε το ΝΑΤΟ ούτε η ελληνική πλουτοκρατία, γιατί, όπως απέδειξε ο ιστορικός Νίκος Ψυρούκης η πραγματική αυτοδιάθεση της Κύπρου θα μπορούσε να γίνει έναυσμα αντιιμπεριαλιστικής επαναστατικής εξέλιξης στην ίδια την Ελλάδα κι αυτό ήταν κίνδυνος για ντόπιους και ξένους γδάρτες του ελληνικού λαού και για την ιμπεριαλιστική κυριαρχία στην ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή.
Όταν η Κύπρος έφτασε στην κολοβή υπονονευμένη ανεξαρτησία του 1960, ο Μακάριος στηρίχτηκε πλέον σε μια κεντροαριστερή πολιτική συμμαχία, ΔΗΚΟ-ΑΚΕΛ-ΕΔΕΚ αν μπορούμε έτσι σχηματικά να την ορίσουμε,ώστε να γίνει ουσιαστικά ανεξάρτητη η Κύπρος, να ορθοποδήσει και προπάντων για να αποτραπεί η σχεδιαζόμενη διχοτόμηση και η ΝΑΤΟποίηση του Νησιού.
Γι'αυτό και πολεμήθηκε λυσσαλέα από την πιο αντιδραστική μερίδα της ελληνικής άρχουσας τάξης,από την ακροδεξιά, προπάντων δε από τη χούντα, και φυσικά από τον Άγγλο -Αμερικάνικο ιμπεριαλισμό.
Ακολούθησε ως Πρόεδρος της Κύπρου κι έχοντας σχεδόν παλλαϊκή αποδοχή, μια αδέσμευτη αντιιμπεριαλιστική γραμμή, αναπτύσσοντας καλές σχέσεις και με την ΕΣΣΔ και με τη Λαϊκή Κίνα και με τους "αδέσμευτους".
Από την άποψη αυτή ο Μακάριος εξέφραζε την υπαρκτή τότε συμμαχία πατριωτικών-δημοκρατικών αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων της Κύπρου, που αποτελούσαν τη συντριπτική κοινωνική πλειοψηφία στο νησί, ενώ δεν αμφισβητείτο ο πολιτικός του ρόλος και προσανατολισμός ούτε από την αστικοδημοκρατική δεξιά της Κύπρου.
Μόνο η χούντα κι οι ακροδεξιοί του Γρίβα τον υπονόμευσαν ανοιχτά και ένοπλα από το 1970 ως και το πραξικόπημα της 15ης του Ιούλη 1974.
Με την έννοια αυτή επομένως ο Μακάριος μπορεί να ονομαστεί "ιστορικός εθνικός ηγέτης του Κυπριακού ελληνισμού", της εποχής από τον αντιαποικιακό ένοπλο αγώνα της ΕΟΚΑ μέχρι και το 1977. Όχι λόγω θρησκείας, αλλά λόγω πολιτική δράσης.
Μετά το θάνατο του Μακαρίου και τη νέα κατάσταση που επέφερε και παγίωσε η εισβολή της Τουρκίας κι η ντεφάκτο διχοτόμηση, αλλά και η ανάπτυξη του καπιταλισμού στην Κύπρο, η αντιιμπεριαλιστική -πατριωτική κοινωνικοπολιτική εκείνη συμμαχία σταδιακά διαλύθηκε και η συντριπτικά μεγαλύτερη μερίδα της ελληνοκυπριακής αστικής τάξης προσανατολίστηκε εξολοκλήρου στο άρμα του δυτικού ιμπεριαλισμού.Και το ΑΚΕΛ ενσωματώθηκε πλήρως στην υπηρεσία της αστικής τάξης...
Η εξέλιξη αυτή μας δείχνει τα όρια μιας αντιιμπεριαλιστικής συμμαχίας, αν σε αυτή δεν ηγείται η εργατική τάξη κι ένα πραγματικά επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα.
Δημοσίευση σχολίου