Δυο σκέψεις αφορμή το δημοψήφισμα του 2015 που έγινε σαν σήμερα

Του Γιώργη Γιαννακέλλη

Ελάχιστη σημασία έχει για μένα ότι "η ανατροπή της λαϊκής βούλησης στο Δημοψήφισμα της 5ης Ιούλη 2015 αποτέλεσε τη μεγαλύτερη συνταγματική εκτροπή που γνώρισε η Ελλάδα στη διάρκεια της οκτάχρονης μαύρης περιόδου των Μνημονίων και της Λιτότητας", όπως αναφέρει ανάρτησή μας στην οποία σχολιάζεται  το πώς μέσα σε λίγες ώρες το «ΟΧΙ» του δημοψηφίσματος μετατράπηκε σε «ΝΑΙ».

Είναι όμως ευκαιρία να σημειώσω κάποια πράγματα και σαν ιστορική εμπειρία.

Πιθανόν να θυμάστε την στάση που κράτησαν τα κόμματα, στο δημοψήφισμα του 2015.
Οι πολιτικοί «γερμανοτσολιάδες» της ΝΔ, του Ποταμιού και του ΠΑΣΟΚ, έχοντας δίπλα τους, όλους τους βαρόνους των media, τα "έδωσαν όλα" για να επικρατήσει το "ΝΑΙ", ενώ του ΚΚΕ επέλεξε να συστήσει στον λαό να εκφραστεί με άκυρο, λευκό, αποχή.

Κάποιες οργανώσεις τις εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς τάχτηκαν -όμως κι εγώ- υπέρ της αποχής ενώ άλλες βρέθηκαν και μάλιστα μαχητικά στο στρατόπεδο του "ΟΧΙ".

Τα στελέχη του τότε κυβερνητικού κόμματος στάθηκαν αναιμικά υπέρ του "ΟΧΙ"με τον Αλέξη Τσίπρα να παρουσιάζεται με επιχείλιο έρπη στις τηλεοπτικές οθόνες σε μια αγωνιώδη προσπάθεια να πείσει το εκλογικό σώμα ότι η επικράτηση του "ΟΧΙ" δεν πρόκειται να επιφέρει ρήξη με την Ε.Ε είναι ένα "διπλωματικό χαρτί" .... 

Δεν μπορεί να ξέρουμε αν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος αιφνιδίασε τον τότε πρωθυπουργό, όπως ισχυρίστηκε ο Βαρουφάκης,  
Θυμόμαστε όμως μια αποστροφή της ομιλία που έκανε ο Αλέξης Τσίπρας απευθυνόμενος στο ακροατήριο της  Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ, λίγες μέρες μετά: «Μας τιμάει και είμαστε υπερήφανοι που δώσαμε την δυνατότητα να εκφραστεί, αυτό το γαμώτο του ελληνικού λαού, επιτρέψατε μου την έκφραση, για όλα όσα συνέβησαν τα τελευταία 40 χρόνια που εκφράστηκε με το 62% του "ΟΧΙ" στο δημοψήφισμα».

Την κατάληξη της "έκφρασης του λαού", την γνωρίζεται. Ηταν η ίδια μ' αυτή που περιέγραφε ο αείμνηστος γελοιογράφος Βασίλης Χριστοδούλου, όταν σχολίαζε τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος που είχε κάνει το καθεστώς της Απριλιανής χούντας, το 1973
για την ανακήρυξη της «δημοκρατίας».
Ο Β. Χριστοδούλου τότε εργαζόταν στην εφημερίδα «Βραδυνή». Δημοσίευσε, λοιπόν τότε ένα σκίτσο το οποίο παρίστανε ένα Κρητικό λυράρη που χάζευε μια κάλπη κι έλεγε την μαντινάδα: «Μαθές δεν εματάγινε τέτοιο κουτί ρημάδι, "ΌΧΙ" να ρίχνεις το πρωί, να βγαίνει "ΝΑΙ" το βράδυ …».

Δεν χρειάστηκε παρά λίγος καιρός μετά το δημοψήφισμα για να καταρριφθούν οι αυταπάτες που υπήρχαν σε κάποιους για τον "μεγάλο ηγέτη".

Ο Τσίπρας και το κόμμα του, λειτούργησαν σύμφωνα με τις επιταγές της σοσιαλδημοκρατίας.
Υπέγραψαν και υπηρέτησαν με απόλυτη αφοσίωση το τρίτο μνημόνιο, οδηγώντας στα τάρταρα το βιοτικό επίπεδο των λαϊκών στρωμάτων. Παράλληλα υποθήκευσε ολόκληρη την περιουσία της χώρας για έναν αιώνα (!) εγκληματώντας συνειδητά με την προπαγάνδα ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση και το euro είναι µονόδροµος. 
Κι αυτό είχε και σαν αποτέλεσμα να τελματώσει ακόμα περισσότερο το όποιο εργατολαϊκό κίνημα υπήρχε.

Απέκτησε όμως και συμπάθειες ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Η Μέρκελ τον λάτρεψε, ο "διαβολικός Τραμπ" πίνει νερό στο όνομα του, Ο δολοφόνος Νετανιάχου, του κράτους- τρομοκράτη, τον θεωρεί καλό του φίλο.

Και ταυτόχρονα "ανάστησε" την δεξιά με αποτέλεσμα να παρακολουθούμε σήμερα έναν κυβερνητικό βηματισμό που μας οδηγεί στην παλιννόστηση ενός κράτους με μετεμφυλιακά χαρακτηριστικά.

Μπορεί να είναι πλεονασμός αλλά θα επαναλάβω, τηλεγραφικά, κάποιες πάγιες "παλαιοκομμουνιστικές" απόψεις μου, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι κάποιους συντρόφους μου, ειδικά απ' τον χώρο της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς δεν θα τους βρουν σύμφωνους.

Οι εκλογικοί συσχετισμοί καθώς και τα όποια αποτελέσματα εκλογικών διαδικασιών δεν έχουν καμιά απολύτως σημασία από κοινωνική-ταξική άποψη.
Ο ριζικός κοινωνικός μετασχηματισμός θα γίνει επαναστατικά και ένοπλα ή δεν θα υπάρξει. 

Στο ερώτημα επίσης αν πρέπει ή όχι οι κομμουνιστές και οι επαναστάτες να συμμετέχουν σε τέτοιες αναμετρήσεις έχω τοποθετηθεί και από προηγούμενες αναρτήσεις μου.
Σύμφωνα με τον Λένιν πρέπει να αξιοποιείται κάθε δυνατότητα, συνεπώς και η συμμετοχή μας στις εκλογές για να πηγαίνει ένα βήμα μπροστά το ταξικό κίνημα, αλλά στις δεδομένες πολιτικές και κοινωνικές καταστάσεις είναι θέμα οπτικού πεδίου του καθένα μας αν όντως η συμμετοχή μας στις όποιες εκλογές πηγαίνει το κίνημα μπροστά.

Όπως μας έλεγε ο μεγάλος αυτός θεωρητικός μας η «ζωντανή ψυχή του μαρξισμού» είναι η «συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης», οπότε μ’ αυτή την αντίληψη, πυξίδα, πρέπει να καθορίζουμε αν είναι σκόπιμο ή όχι να συμμετέχουμε σε τέτοιες διαδικασίες.

Tα όσα ακολούθησαν μετά την εκδήλωση της "λαϊκής βούλησης" στο δημοψήφισμα του 2015 μας δίνουν την ευκαιρία να σκεφτούμε που οδηγεί η λογική της "ανάθεσης" όταν αυτή εκφράζεται και μέσα από εκλογικές διαδικασίες.