Εγώ δεν είμαι ασκητής να ψάχνω παραδείσους
Στην άκρη-άκρη του γκρεμνού χορεύω στις αβύσσους
Στη λύτρωση του θηλυκού που ‘χει βραστό το αίμα
Και σε καρδιές που άφτουνε στης κοντυλιάς το νεύμα.
Γυμνό ‘θέλα περιγιαλιάς το σώμα το δικό σου
Να τον δαγκώνω μοχθηρά τον ρόδινο λαιμό σου
Αφρούς θέλω να λούζουνε τις ρώγες των βυζιών σου
Και στάλες αλμυρού νερού στις άκρες των χειλιών σου.
Να μπλέκω στο κορμάκι σου , στις φλόγες των ματιών σου
Καπνός να γίνονται οι αφροί στη μέση των ποδιών σου
Θέλω να ψάχνω τη ζωή σκαλίζοντας τις στάχτες
Και να γυρνώ στο σώμα σου μ’ άλογες αυταπάτες.
Να σφίγγω τη μεσούλα σου και να μου ψιθυρίζεις
«φίλα με κι όλα τα φιλιά που ‘χεις να μου χαρίζεις»
Μετρώ τους χτύπους της καρδιάς στο πέρασμα της ώρας
Και μοιάζουνε του χαλασμού στο ξέσπασμα της μπόρας.
Δημοσίευση σχολίου