Απ' την μια έχουμε την επέλαση του αντιλαϊκού οδοστρωτήρα της πιο ανάλγητης και ταξικά βάρβαρα προσανατολισμένης κυβέρνησης των τελευταίων δεκαετιών και από την άλλη μια δημοσιοκαφρική αλητεία που χτυπάει για άλλη μια φορά κόκκινο.Σε μια ιδιαίτερη συγκυρία, λόγο της εξάπλωσης της φονικής πανδημίας, η κυβέρνηση των "αρίστων", επιχειρεί για πρώτη φορά από το 1908 (!) να καταργήσει εντελώς την Κυριακάτικη αργία.
Να υλοποιήσει έτσι και με την βούλα του νόμου μια διαχρονική επιθυμία των αφεντικών με θύματα το σύνολο των εργαζομένων.
Και την ίδια στιγμή που ένα εργατικό δικαίωμα που κατακτήθηκε με αγώνες - και με αγώνες δυναμικούς πρέπει να διατηρηθεί- .έχεις και κάποια Πετσωμένα ΜΜΕ να πανηγυρίζουν γιατί λένε ότι το "οχυρό έπεσε", δηλαδή η εργασιακή ζούγκλα που ήδη υπάρχει γίνεται πιο φρικτή.
Δυστυχώς -και αυτό είναι μια θλιβερή πραγματικότητα- σήμερα δεν υπάρχει ένα μαζικό ταξικό εργατικό κίνημα που θα μπορούσε να δώσει άμεση και ουσιαστική απάντηση.
Η εργατική τάξη είναι κατακερματισμένη στις διάφορες μορφές της ανεργίας, της ελαστικής και σταθερής εργασίας, χωρίς να υπάρχει ένα εργατικό κίνημα που θα ενώνει τον πολύμορφο, πολυδιασπασμένο κόσμο της τάξης μας. Γι' αυτό κάνει το κεφάλαιο με το πολιτικό του προσωπικό νικηφόρο ταξικό πόλεμο. (Αυτό όμως είναι μια μεγάλη συζήτηση).
Χαμένη μάχη όμως είναι μόνο αυτή που δεν δίνεται. Πρέπει, λοιπόν να παλέψουμε όσο αυτός ο κυβερνητικός αντεργατικός σχεδιασμός να μην περάσει.
Οπως έλεγε και ο ποιητής ... κι αν είναι ο λάκκος σου πολύ βαθύς, χρέος με τα χέρια σου να σηκωθείς ...
Δημοσίευση σχολίου