Το Ελληνικό κράτος βασάνισε την οικογένεια Αντετοκούνμπο δύο ολόκληρες δεκαετία. Δεν τους έχει προσφέρει το παραμικρό πέρα από ξενοφοβία, μισαλλοδοξία και καθαρό ρατσισμό.
Ο Γ, Αντετονκούμπο μπορεί να γεννήθηκε στην Ελλάδα, να γνωρίζει μόνο την γλώσσα μας, και πιθανόν στο χάρτη να έχει δει που βρίσκεται η Νιγηρία, η χώρα που έχει τις οικογενειακές ρίζες του, όμως για το αστικό κράτος δεν διέθετε τα προσόντα για να πάρει ελληνική υπηκοότητα, Και αν δεν είχε το ταλέντο που του χάρισε την δυνατότητα να μπει στην εθνική ομάδα, και στην πορεία να αναδειχθεί ένας αθλητής διεθνούς βεληνεκούς, όχι συγχαρητήρια δεν θα έπαιρνε από τον Μητσοτάκη αλλά δεν θα ήταν τίποτα άλλο από ένας "λαθρομετανάστης", εύκολο θύμα για μπάτσους και μαχαιροβγάλτες ναζί.
Θυμηθείτε αυτή την ανάρτησή μας, και για να δώσουμε έμφαση στο πόσο τεράστια είναι η υποκρισία του Μητσοτάκη παραθέτουμε ένα δημοσίευμα που υπέγραφε ο Νίκος Τζιανίδης στο "Εθνος":
«Θέλω να ευχαριστήσω την Ελλάδα» είπε ο Γιάννης και δάκρυσε.
Μπράβο στο παιδί. Έχει φιλότιμο!
Παρακαλούμε, Γιάννη, δεν κάνει τίποτα, εσύ να 'σαι καλά και σ’ αγαπάμε, και τώρα που έφτασες πιο ψηλά θα σε αγαπάμε περισσότερο.
Γιατί, Γιάννη, το ξέρεις, εμείς σε φτιάξαμε. Ο,τι έγινες σε εμάς το χρωστάς, μην το ξεχάσεις αυτό ποτέ.
Εδώ στην Ελλάδα σε κάναμε ό,τι είσαι!
«Εμείς» σε κυνηγούσαμε όταν πουλούσες τα CD σου και τις «μαϊμούδες» της Louis Vuitton, «εμείς» σε πετροβολούσαμε όταν εμφανιζόσουν στα δρομάκια στα Σεπόλια και έτρεχες να ξεφύγεις, «εμείς» σε φωνάζαμε αράπη και τραβούσαμε μακριά τα παιδιά μας μην τύχει και σ’ ακουμπήσουν.
«Εμείς», Γιάννη, σ’ αφήναμε νηστικό όταν πεινούσες και δεν σου ρίχναμε ούτε ψίχουλο συμπόνιας.
«Εμείς», Γιαννάκη, σε βλέπαμε καμένο από το λιοπύρι της βιοπάλης και δεν σου χαλαλίζαμε σταγόνα δροσιάς από τα αισθήματά μας.
«Ας έμενε στην αραπιά, καημένε», λέγαμε σ’ εκείνους που σε συμπονούσαν για να κάνουν τους καλούς στον Θεό τους, εμείς με τον Θεό τα έχουμε βρει… Γιάννη. Κι οι παπάδες μας σαν κι εμάς είναι τα έχουν βρει με τον Θεό και έχουν χάσει τους ανθρώπους!
Κι οι πολιτικοί μας, σαν κι «εμάς τους ταπεινούς» και άσημους είναι: Θυμάσαι, Γιάννη, τον Αδωνι τον Γεωργιάδη, τότε που ξεχνούσε το όνομά σου. Ακενοτούνμπο σε έλεγε. Τώρα σ’ έμαθε κι αυτός!
Κι εσύ, βρε αγόρι μου, όνομα ήταν αυτό που έχεις;
Ή τον τον άλλον, τον Μιχαλολιάκο; Με μαϊμού σε παρομοίασε! Και πόσοι ακόμα;
Έτσι σε σκληραγωγήσαμε, Γιάννη. Σου φτιάξαμε ατσάλι ψυχολογία και κορμί (μαύρο) γρανίτη για να βγεις στη ζωή με εφόδια. Έτσι σε κάναμε άντρα ψηλό και ευθυτενή και σε μάθαμε να αγαπάς αυτό που σε πονάει, Γιάννη Αντετοκούνμπο.
Όχι δεν είμαστε άκαρδοι σαν τον κ. Μπαμπλ του Ολιβερ Τουΐστ. Κι εμείς σαν εκείνον, να σε αναθρέψουμε σωστά θέλαμε και να σε εκπαιδεύσουμε να αντέξεις τις κακουχίες. Και το πετύχαμε!
Εμείς, στο κάτω κάτω, Γιάννη, σε κάναμε να έχεις όνειρα για το ΝΒΑ. Σου ανοίξαμε τα μάτια: «Βρε, τράβα φύγε να σωθείς»· έτσι λέμε και στα παιδιά μας, άλλο αν αυτά βολεύονται με Basket League και καραγκιόζη.
Είχες το ταλέντο, αλλά είχες και την τύχη να σε μεγαλώσουμε σωστά και να σε «διώξουμε» από τον τόπο μας…
Γι' αυτό σε αγαπάμε, Γιάννη, και πια μάθαμε και τ’ όνομά σου, γιατί μπορεί να μην είσαι ένας από εμάς, όμως εμείς γίναμε «εσύ» μόλις έγινες «κάποιος»!
Δημοσίευση σχολίου