Αρετή η αμορφωσιά

Η κ. Πέπη Ραγκούση (της γνωστής εκ Πάρου οικογένειας που έχει έως τώρα κοσμήσει την αστική πολιτική με δύο εκλεκτά τέκνα της, τον Γιάννη Ραγκούση και την Αννα-Ραγκούση-Νταλάρα, αδελφή της Πέπης) είναι αρθρογράφος στα «Νέα». Μη φανταστείτε τίποτα βαθυστόχαστα πράγματα. Κάπου μεταξύ δωδεκάποντης γόβας και ξεκατινιάσματος με τη Βίσση (επειδή έθιξε τον γαμπρό της) κινείται η αρθρογραφία της.

Και πάντοτε με ένα μίσος για οτιδήποτε το αριστερό. Και με μίσος για τον ΣΥΡΙΖΑ, όχι γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ έχει σχέση με την αριστερά, αλλά γιατί η Ραγκούση είναι πιστή υπάλληλος του Ψυχάρη (και ένθερμη θαυμάστρια του Σημίτη). Καμιά φορά, όμως, όταν οι φανατικοί αντικομμουνιστές θέλουν ν’ απλώσουν τα πόδια τους πέρα από το πάπλωμα της ημιμάθειάς τους (μπορείς να την πεις και αμορφωσιά), δεν αποφεύγουν τη γελοιότητα, παρά το στιλπνό ύφος του λόγου που χρησιμοποιούν....

Αν σχολιάζουμε αυτή την εκδήλωση αμορφωσιάς μιας αστής δημοσιογράφου που το παίζει σπουδαία είναι γιατί μας δίνει την ευκαιρία να μιλήσουμε για το ρόλο που παίζουν όλοι αυτοί οι αμόρφωτοι ή μισομορφωμένοι της αστικής δημοσιογραφίας, που έτυχε να γράφουν καλούτσικα και «γλείφοντας, έρποντας και με τα κέρατά τους» κατάφεραν να πιάσουν πόστα στα διάφορα Συγκροτήματα, δημιουργώντας γύρω από τον εαυτό τους ένα μύθο. Από το βάθρο αυτού του μύθου κουνάνε το χέρι σε όλο τον κόσμο. Για τους περισσότερους απ’ αυτούς ισχύει κάτι που έλεγε ο αλησμόνητος Γιάννης Σκαρίμπας: είναι σαν φουσκωμένα μπαλόνια που ξεφουσκώνοντας κάνουν μόνο φσσσς.

Ενας άλλος πραγματικός διανοούμενος, ο ηπειρώτης Γιώργος Κοτζιούλας, φίλος στενός και σύντροφος του Σκαρίμπα, του έγραφε σε μια επιστολή το 1950, αναφερόμενος σ’ αυτόν τον εσμό της αστικής διανόησης:

«Βάρα στο σταυρό! Αυτό πρέπει νάνοι το σύνθημά μας. Πρέπει να σπάσουμε κόκαλα, να τους αγκαλιάσουμε κυριολεχτικά, γιατί κι αυτοί θέλησαν να μας θάψουν ζωντανούς, όχι μονάχα εμάς τους δυο, αλλά ολόκληρον κόσμο, τον κόσμο το δικό μας. Θα γίνουμε “δίκης οφθαλμός” για να τιμωρήσουμε τους ασύδοτους και αυθάδεις. εμείς που δόξα τω θεώ δε διακρινόμαστε και τόσο για λεπτότητα τρόπων, ώστε να υπάρχει φόβος μήπως μεταχειριστούμε το καμουτσίκι του λόγου χαλαρά και χλιαρά».

Μακάρι να μπορούμε κι εμείς να το κάνουμε αυτό.

Απόσπασμα από άρθρο του Π.Γ  που δημοσιεύτηκε στην "ΚΟΝΤΡΑ". Πηγή η ιστοσελίδα μας.