Μπάτσοι και ΚΚΕ: Κάποτε και σήμερα ....

Γράφει ο Νίκος από Βόλο.

Με πολύ ενδιαφέρον σήμερα διάβασα το άρθρο για το δημοσίευμα του Ριζοσπάστη του 1928, επί τη αναλήψει των καθηκόντων του νέου αρχηγού των τότε κατασταλτικών δυνάμεων. Τι χαρακτηρισμοί! Σκεφτείτε πώς θα αντηχούσαν στα αφτιά των καθωσπρέπει κύκλων εκείνης της συγκλονιστικής πολιτικά εποχής! 

Αλλά και πόση επαναστατική αγνότητα και γνησιότητα!  Πάντως, στη δική μας την εποχή, μάλλον δεν θα μπορούσε ποτέ να τους διανοηθεί ο αναγνώστης του Ριζοσπάστη, όταν ο κ. Χρυσοχοΐδης- κι 'όχι μόνο, διορίζει νέο αρχηγό του "Σώματος". 

Στα χρόνια τα δικά μας, όταν ένας "κομμουνιστής βουλευτής" -ή υποψήφιος- του νομού Μαγνησίας ερχόταν για πολιτική επίσκεψη στη Σκιάθο, συνήθως άρχιζε ή τελείωνε την περιοδεία του στην πιάτσα του νησιού μας, απαραιτήτως με την... επίσκεψή του στον αστυνομικό σταθμό, για να πληροφορηθεί τα... "προβλήματα των εργαζομένων αστυνομικών" (όπως θα έγραφε κι ο σύγχρονος Ριζοσπάστης). Και να υποσχεθεί στους "ένστολους εργαζόμενους" την "αμέριστη συμπαράσταση του κόμματος", για την επίλυσή τους  Για πολλά χρόνια, ακόμα και πολύ-πολύ πρόσφατα, ίδια η κατάσταση.   

Δύο τελείως διαφορετικές νοοτροπίες, λοιπόν, αντιπαρατίθενται μπρος στα μάτια μας. Σαν να λέμε: 1) Αυτή της δεκαετίας του 20-30, και των άλλων παρελθουσών εκείνων δεκαετιών της φωτιάς και του σίδερου. Αυτή που διαφαίνεται στο άρθρο του τότε Ριζοσπάστη, η οποία μάλλον δεν έδινε πεντάρα τσακιστή για τα προβλήματα των σταυρωτήδων μας.
Και 2) η σημερινή, η μοντέρνα -ας την πούμε- νοοτροπία! Δηλ. για την ακρίβεια αυτή η νοοτροπία που επικράτησε μετά τη δεκαετία του 1970-1980, όταν τη "νομιμοποίηση του κόμματος" το '74 τη συνόδευσε και η κρατική επιχορήγηση, με το νόμο της "αλλαγής του ΠΑΣΟΚ".
Επιχορήγηση, που έγινε δεκτή ελαφρά τη καρδία "υφ' ημών"... 

Κι όχι μόνον αυτή η επιχορήγηση του κράτους στο "κομμουνιστικό κόμμα", ως προς ένα ακόμη "κοινοβουλευτικό κόμμα του πολιτικού μας συστήματος", αλλά και όλος ο εν γένει ... καθωσπρεπισμός του "κόμματος της εργατικής μας τάξης" απέναντι σε όλους τους φορείς του αστικού καθεστώτος. Πάντα π.χ., από κείνη την εποχή, "το κόμμα μας" επισκεπτόταν μιαν ιδιωτική επιχείρηση ή μια κρατική υπηρεσία, αρχίζοντας την πολιτική του ζύμωση από τους πιο "μεγάλους" (διευθυντές επιχειρήσεων και οργανισμών, υπουργούς, στρατηγούς κλπ). 

Το ένα έφερνε το άλλο και αυτό το μεθεπόμενο. Που πλέον ήταν η -ελαφρά τη καρδία- συμμετοχή "του κόμματος" στο γαλαξία του "αριστερού μας συνασπισμού". 

(Αυτού του συνασπισμού που είχε κινητήρια δύναμη το "κομμουνιστικό κόμμα" αλλά πρόγραμμά του αποκλειστικά εκείνο του ... Λεωνίδα Κύρκου. Που ίσως πια και να μη διέφερε και τόσο πολύ από το "δικό μας". Το θυμάστε αλήθεια το βασικό ντοκουμέντο του συνασπισμού "μας"; Πρόγραμμα για μιαν "εκσυγχρονισμένη" αστική Ελλάδα, αφού πλέον η ΕΟΚ κι οι βάσεις δεν ήταν ραπανάκια για ξερίζωμα, αλλά μάλλον δελεαστικές ...πηγές προγραμμάτων και κονδυλίων της "νέας μας ανάπτυξης"!) 

Κορωνίδα της "ποιοτικής στροφής" που έλεγε και κείνο το "Δωδέκατο Συνέδριο του '87", έγινε τελικώς η "ρεαλιστική σύμπραξη" στις απίστευτα "καθαρτήριες" εκείνες κυβερνήσεις των μεγαλοαστών Τζαννετάκη και Ζολώτα. 

Στις κυβερνήσεις δηλ. που ετοίμαζαν την επέλαση του ορίτζιναλ Δρακουμέλ Μητσοτάκη, πάνω στο εξάμηνο, και που άνοιγαν το λάκκο για την οριστική εξαφάνιση του κομμουνιστικού κόμματος από την Ελλάδα, αν και επισήμως έκαιγαν τους φακέλους, που λίγο πριν οι "αστυνομικοί υπάλληλοι" είχαν σκανάρει στους κομπιούτερ. Τεχνολογικός εκσυγχρονισμός μια φορά! 

Ραγδαία η πορεία όλο προς τα δεξιά, έτσι που άγγιξε ολότελα τα χείλη της αβύσσου, αφού πέρασε από το συναινετικό ρεζιλίκι και των δύο αλληλοτρωγόμενων τάσεων στις "Θέσεις για το 13ο συνέδριο των αρχών του 91". (Συνέδριο του ΚΚΕ, όπου παρέστησαν οι Μητσοτάκης και Σαρτζετάκης, για πρώτη και τελευταία φορά στη ζωή τους.) 

Και  από το ακόμα χειρότερο ρεζιλίκι της προσφοράς του αγάλματος του πολύπαθου Ηρακλή στον ... σύντροφο Γκορμπατσόφ, για το ...ηράκλειο τερατουργημά του. (Από μια νέα γενική γραμματέα, που μάλιστα σεβόταν όσο τίποτε άλλο, τότε τουλάχιστον, τα ... "εικονίσματα"! Αργότερα μπορεί να έριξαν το φταίξιμο στην παλιότερη φρουρά! Δεν ζει πια κι ο ιστορικός του κόμματος, να μας το διευκρινίσει...) 

Πίστη και αφοσίωση λοιπόν στους Ηρόστρατους της Μόσχας, μέχρι τελευταίας ρανίδος. Μέχρι  που οι Ηρόστρατοι άλλαξαν και επισήμως στρατόπεδο, κι έστειλαν τα αγάλματα και τα εικονίσματα στο Γιουσουρούμ, για να πάρουν το αντίτιμο και να  ανοίξουν πιτσαρία στις όχθες του Βόλγα. Πίστη ακλόνητη μέχρι την ώρα της πλήρους κατάρρευσης των ρεβιζιονιστικών τεράτων! 

(Τα ξαναθυμήθηκα όλα αυτά πριν λίγες μέρες, ξαναδιαβάζοντας τις συλλογές επισήμων κομματικών ντοκουμέντων της εποχής. Αλήθεια, πώς φτάνουν τώρα πια στα αφτιά μας οι απόηχοι από εκείνα τα  επίσημα ντοκουμέντα του 1989-1991).  

 Και το μεν "κόμμα μας", με τα χίλια όσα τραύματά του και με άφθονα όσα κουσούρια της ηγεσίας που επικράτησε, διασώθηκε το έρμο ως προς τους τίτλους, και μετά μάλιστα από καμιά δεκαπενταετία ανάρρωσης άρχισε πια να εμφανίζεται πια, όχι απλώς ως ανασυγκροτημένο επαναστατικά, αλλά σχεδόν ως ...."υπεραριστερό", που δεν σηκώνει ούτε μύγα στο σπαθί του. 

(Και που προβαίνει σε απογειωμένες εκτιμήσεις, που ξενίζουν, ιδίως σε θέματα αποτίμησης του επιπέδου ανάπτυξης της ελληνικής καπιταλιστικής κοινωνίας και της ιστορίας μας...  Βλέπετε δεν έκαναν τίποτε απολύτως τόσα χρόνια κι όλοι οι άλλοι, οι απέξω, που υπόσχονταν να το ξαναφτιάξουν το κόμμα από την αρχή, σε πραγματικά μαρξιστική λενινιστική νέα βάση... Πάλι το "κόμμα μας" τους άφησε πίσω, στο περιθώριο... Τους τη βγαίνει ενίοτε σε θέσεις και από "αριστερά"!).

Όμως, και με όλη αυτή την "αριστερή" του στροφή, εκείνη η συνήθης ... επίσκεψη στους "αστυνομικούς υπαλλήλους", για "συμπαράσταση στα προβλήματα καί στά δίκαια αιτηματά τους"(!) παραμένει αμετάβλητη ως σήμερα. Ακόμα και τώρα που ο δεύτερος των Δρακουμέλ θεωρεί και ονοματίζει τους "υπαλλήλους" αυτούς ως πεμπτουσία του κράτους! 

Κάτι σημαίνει αυτό. Δεν το νομίζετε; Αν μάλιστα συνδυαστεί και με κάθε παρόμοια... εθιμοτυπική επίσκεψη γενικών γραμματέων, στελεχών και βουλευτών "μας" στα ...Σώματα Στρατού, τότε; (Αν συνδυαστεί και με το πρόσφατο αίτημα προς περιφερειάρχην  Αγοραστόν, για  μια συμβολή στα έξοδα του αντιιμπεριαλιστικού διημέρου στο Στόμιο, το περασμένο καλοκαίρι... Ανατριχίλα!) Τότε η σύγκριση, με το μακρινό εκείνο 1928, βγάζει μάτι! Και πονάει, πανάθεμά τη. Πονάει πολύ, ίσα στην καρδιά.. 

(Φαντάζεστε μήπως το ΚΚΕ του 1928 να ζητάει οικονομική ενίσχυση από το κράτος του Βενιζέλου για την ΟΚΝΕ; Πώς είπατε, σύντροφοι; Ούτε για αστείο είπατε; Πολύ σωστά εξεφράσθητε!)  

Τι να πούμε λοιπόν κι εμείς; Τι άλλο: Ζήτω λοιπόν και στο "21ο συνέδριο του κόμματος", όταν φυσικά του το επιτρέψει η "υγειονομική κρίση". Καλά μυαλά και χρήσιμα συμπεράσματα για όλους μας. Για μια άλλη εποχή, στο κόμμα και στο λαϊκό κίνημα, που να μην τη χωρίζει άβυσσος νοοτροπίας από το υπέροχο εκείνο φύλλο του 1928.