Του Γ. Γ.Θα προσπαθήσω να δώσω μια συμπληρωματική πινελιά στην ανάρτησή μας που σχολίαζε τις διαφαινόμενες ποινικές διώξεις σε βάρος μπάτσων - βασανιστών.
Να προειδοποιήσω αρχικά ότι το παρακάτω κείμενο είναι ακατάλληλο προς ανάγνωση, για αρχαιόπληκτους, θρησκόληπτους και γενικά σ' αυτούς/ες που αποτελούν τον "εθνικό κορμό".
Ο λόγος περί εξουσίας και βασανιστηρίων.
Τα αποσπάσματα που θα παραθέσω προέρχονται από μια συγκλονιστική μελέτη του Κυριάκου Σιμόπουλου, αποτέλεσμα μιας εξονυχιστικής και εκτεταμένης ιστορικής έρευνας, που τα συναντάει κανείς στον ογκώδη τόμο του, -620 σελίδες μεγάλου σχήματος- με τίτλο "Βασανιστήρια και εξουσία από την Ελληνορωμαική αρχαιότητα, το Βυζάντιο και την Τουρκοκρατία ώς την εποχή μας".
Πρόκειται για μια τεκμηριωμένη καταγραφή των εξουσιαστικών μεθόδων ανά τους αιώνες, όπου με ανθρώπινο πόνο, αίμα, βία, τρόμο και θάνατο, οι κυρίαρχες τάξεις διαιωνίζουν την ύπαρξη τους .Στο πόνημα αυτό έχουμε μια επισκόπηση της παγκόσμιας ιστορίας όπου εμπεριστατωμένα αποδεικνύεται ότι σε όλες τις κοινωνίες, από τις πιο πρωτόγονες ως τις πιο αναπτυγμένες, η άσκηση βίας πάνω στο άτομο αποτελεί το προνομιακό όπλο κάθε εξουσίας. .
Ακόμα και σε χώρες με φιλελεύθερη παράδοση και δημοκρατικούς θεσμούς, σημειώνει ο συγγραφέας, τα βασανιστήρια, ως ανακριτική μέθοδος και ανομολόγητος κολασμός, συνεχίζονται με την πασίγνωστη επιχειρηματολογία: "πάταξη του εγκλήματος", "εθνική ασφάλεια", "προστασία του καθεστώτος" ή του "κοινωνικού συνόλου", "εξουδετέρωση τρομοκρατών", κλπ., κ.λ.π. ,
Μόνο οι μέθοδοι των βασανιστηρίων αλλάζουν ή εξελίσσονται και κυρίως βελτιώνονται για την πρόκληση εντονότερου και διαρκέστερου, δηλαδή αποτελεσματικού πόνου. Ο αρχαιοελληνικός αποτυμπανισμός, οι ρωμαϊκές ανασταυρώσεις, οι εξομματισμοί των Βυζαντινών, ο μεσαιωνικός τροχός, τα παλουκώματα της τουρκοκρατίας δεν είναι οδυνηρότερα βασανιστήρια από το μαρτύριο των ηλεκτροδίων και άλλα μέσα που προσφέρει η σύγχρονη τεχνολογία ή επινοούν οι δήμιοι κάθε αυταρχικής εξουσίας. Βασανιστήρια χωρίς αίματα, χωρίς πληγές, χωρίς έκδηλες κακώσεις ή καταφανείς αναπηρίες. ...
Και πραγματικά είναι τραγικά αντιφατικό ότι το γράμμα του νόμου και τα Συντάγματα των δημοκρατικών κρατών σήμερα απαγορεύουν τα βασανιστήρια την ίδια ώρα που στα επίσημα άντρα των κατασταλτικών μηχανισμών -βλέπε ΓΑΔΑ στην περίπτωσή μας- οι βασανισμοί θεωρούνται ο πιο τελέσφορος τρόπος για να εδραιωθεί ο τρόμος στην κοινωνία.
Με βάση ιστορικές πηγές, ο Σιμόπουλος ψυχρά και επιστημονικά τεκμηριωμένα παραθέτει ασύλληπτα, ανατριχιαστικά βασανιστήρια, ξεκινώντας από την εποχή της αρχαίας Ελλάδας. Εκεί τα θύματα ήταν συνήθως δούλοι που είτε παράκουσαν στις προσταγές του αφέντη, ή γιατί αντέδρασαν στις συνθήκες σκλαβιάς τους.
Οχι πάντα όμως. Στο καθεστώς της τυραννίας, βασανιζόταν και πολιτικοί αντίπαλοι του τυράννου, Οπως αναφέρει ο συγγραφέας υπήρξαν και "εφευρέσεις" σε μηχανές βασανισμού. ..
Κλασικό δείγμα μηχανής για τον βασανισμό ανθρώπων στην ελληνική αρχαιότητα είναι και ο λεγόμενος "ταύρος της Φαλάριδος" Ηταν ένα χάλκινο ομοίωμα ταύρου όπου ο τύραννος έριχνε μέσα στην κοιλιά του ζωντανούς όσους καταδίκαζε σε θάνατο τους και από κάτω άναβε φωτιά. Οι σπαρακτικές κραυγές του θύματος έκαναν τους αυλούς που είχε στα ρουθούνια του το ομοίωμα ταύρου να σφυρίζουν μελωδικά και μαζί με τις κραυγές οδύνης του μελλοθάνατου να παράγεται ένα ιδιαίτερο άκουσμα που "απολάμβανε" ο τύραννος και η αυλή του.
Φυσικά σε κανένα επίσημο βιβλίο ιστορίας δεν θα διαβάσεις περιγραφές με τα απίστευτα μαρτύρια που περνούσαν οι δούλοι στην "χρυσή εποχή του Περικλέους", της Αθηναϊκής δημοκρατίας..
Η ποινή θανάτωσης τότε ονομαζόταν "αποτυμπανισμός", Ο καταδικασμένος σε θάνατο δούλος, (τους "ελεύθερους πολίτες" τους υποχρέωναν να πιούν κώνειο), τότε καρφωνόταν σε σανίδες και έμεινε εκτεθειμένος μέχρι να βρει μαρτυρικό θάνατο, προς παραδειγματισμό των υπόλοιπων δούλων. Μετά τον θάνατό του ριχνόταν όπως ήταν καρφωμένος σε τεράστιους λάκκους με ασβέστη που υπήρχαν γι' αυτό το σκοπό. Συνέχεια του "αποτυμπανισμού" ήταν ο μαρτυρικός ρωμαϊκός σταυρικός θάνατος.
Αναφέραμε αυτά τα βασανιστήρια της συγκεκριμένης χρονικής περιόδου γιατί πολύ σπάνια θα το συναντήσει κανείς κάπου δημοσιευμένα.
Ολα τα παραπάνω τα παρέθεσα σαν μια ιστορική αναφορά (έχω μια ¨"πετριά" με την ιστορία) για να γράφω την άποψη μου για το αποτέλεσμα που θα έχει η νομική κίνηση που γίνεται με στόχο τους μπάτσους βασανιστές. Και αυτή τυχαίνει να είναι ταυτόσημη με την εκτίμηση που διατυπώνει ο Κυριάκος Σιμόπουλος στο βιβλίο που αναφέραμε:
«Ο βασανιστής είναι σαρξ εκ της σαρκός του συστήματος και στυλοβάτης της εξουσίας, όπως ο δήμιος σε όλα τα δεσποτικά καθεστώτα. Πως είναι δυνατόν η Αρχή που αξιοποιεί και γι’ αυτό ευλογεί σιωπηρά τον βασανισμό να αναζητήσει και να τιμωρήσει τον βασανιστή; Αντίθετα διασφαλίζει την ανωνυμία του με τη σιωπή και την παρασκηνιακή ευαρέσκεια. Δεν αρκεί, επομένως, ο δρακόντειος νόμος κατά των βασανιστηρίων, αφού πρόκειται για κυνήγι φαντασμάτων. Τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι μέγιστο αγαθό και θα ήταν αφέλεια, ουτοπία ή εφησυχασμός να εμπιστευθεί η κοινωνία την προάσπισή τους στην εξουσία. Είναι δική της υπόθεση και δικό της χρέος»..
Δημοσίευση σχολίου