Οχι λοιπόν, δεν «θα λογαριαστούμε μετά»! ΤΩΡΑ λογαριαζόμαστε γιατί τώρα πληρώνεται κι ο λογαριασμός και τον μετράμε σε ανθρώπινες ζωές!

Πηγή: "Ριζοσπάστης"

Το κείμενο που ακολουθεί υπογράφει η Αγγελική Μπαλαδήμα, καρδιολόγος - εντατικολόγος, επιμελήτρια στα ΤΕΠ του «Ευαγγελισμού». Και είναι μια μαρτυρία - γροθιά στο στομάχι γύρω από το τι συμβαίνει σε μια ...τυπική πια εφημερία στον «Ευαγγελισμό».

* * *

Με παίρνουν τηλέφωνο φίλοι και γνωστοί και με ρωτούν: «Πώς είναι εκεί;» «Πώς είσαι;».

Δύσκολα, λέω. Για όλους μας. Και εκεί καταλαβαίνω ...ότι δεν καταλαβαίνουν. Δεν καταλαβαίνουν ότι το κομβόι των ασθενοφόρων στον «Ευαγγελισμό» ήταν μια κατάσταση που τη βιώναμε και πριν. Και αυτό ήταν και είναι το αποτέλεσμα των κυβερνητικών επιλογών όλων των μέχρι σήμερα κυβερνήσεων και του «σκοροφαγωμένου» δημόσιου συστήματος Υγείας. Γιατί: Νοσοκομεία έκλεισαν, ο εξοπλισμός και το υγειονομικό προσωπικό δεν ανανεώνονταν, γερνούσαν, «πέντε έφευγαν - μισός έμπαινε», και αυτό ήταν νόμιμο με βάση τα μνημόνια που ψήφισαν και την πάγια επιλογή τους να ενισχύουν τον ιδιωτικό τομέα Υγείας.

Η πανδημία μάς βρήκε ανοχύρωτους και κατασυκοφαντημένους. Τάχα η δημόσια Υγεία και οι δημόσιοι υπάλληλοι - υγειονομικοί έφταιγαν για όλα. Χρέη - υποβάθμιση - ανεπάρκειες, όλα αποδόθηκαν στο «κακό DNA» του Δημοσίου. Δεν τόλμησαν όμως ποτέ να θίξουν την επιχειρηματική λειτουργία στην Υγεία, τις «υπόγειες διαδρομές» με φαρμακευτικούς και ιατρικούς ομίλους, ιδιώτες προμηθευτές υλικών - εξοπλισμού, τη στήριξη στα παραμάγαζα επίορκων που οι ποδιές τους ήταν σαν «καλοσιδερωμένα σακάκια», όταν η δική μου ήταν γεμάτη ακουστικά, οξύμετρα, beeper, στυλό, χαρτάκια με υποχρεώσεις, εισιτήρια, εξετάσεις...

Χαμένη σ' αυτήν την εικόνα μπαίνω μέσα, χαιρετώ, βάζω την ποδιά - γραφείο, από πάνω άλλη μιας χρήσης, μάσκα, γάντια, γυαλιά και βγαίνω...

Και αντιμετωπίζω αυτό που ήδη ξέρω. Ουρές αρρώστων που περιμένουν με απελπισμένο βλέμμα, χωρίς αποστάσεις (πού να βρεθεί χώρος για αποστάσεις;), και οι συγγενείς στο προαύλιο, ανάμεσα στα ασθενοφόρα, με το αυτί κολλημένο στην είσοδο μήπως και ακούσουν την αναγγελία του ονόματός τους, ότι τους ζητά ο γιατρός για διευκρινίσεις.

Εμείς νιώθουμε το βάρος της ευθύνης. Αυτοί;

Οι ασθενείς περιμένουν, υπομένουν, υποφέρουν, φοβούνται και δικαιολογημένα αγανακτούν. Και εγώ νιώθω όλο το βάρος της ευθύνης. Και αναρωτιέμαι, δεν νιώθουν ευθύνη αυτοί που «ελαφρά τη καρδία» υπέγραψαν τις αμελητέες προσλήψεις; Που μετακινούν γύρω γύρω στα νοσοκομεία το ίδιο εξουθενωμένο υγειονομικό προσωπικό τάχα για να καλύψουν τα πολλαπλάσια κενά; Αυτοί που δεν αγόρασαν καρέκλες μεταφοράς ασθενών; Αυτοί που δεν προνόησαν για επαρκείς και κατάλληλους χώρους αναμονής; Δεν υπάρχει ευθύνη που δεν υπάρχει η απαραίτητη υλικοτεχνική υποδομή; Κανένας δεν φταίει που έναν χρόνο τώρα δεν κατασκευάστηκαν οι αναγκαίες ΜΕΘ; Που δεν άνοιξαν τα κλειστά νοσοκομεία; Γιατί θα πρέπει να μετακινήσω δυο και τρεις φορές μέσα στη νύχτα ασθενείς προς άγνωστη κατεύθυνση (καθώς τα ελάχιστα διαθέσιμα κρεβάτια «μπουκώνουν» εν ριπή οφθαλμού) με τα λιγοστά αυτοκίνητα του ΕΚΑΒ και βάζοντας, εν γνώσει μας, σε ακόμη μεγαλύτερο κίνδυνο αυτόν που μεταφέρεται;

Μετράω αστραπιαία οξυγόνα, καταγράφω τρέχοντας τους ασθενείς, εκτιμώ σε δευτερόλεπτα καρδιογραφήματα και αποφασίζω για εισαγωγές. Βάζω ειδική στολή για να μπω στα Covid. Περνάω από έναν διάδρομο με τον κόσμο να περιμένει. Εξετάζω, εκτιμώ εργαστηριακά, χτυπάνε τηλέφωνα, ζητάω εξετάσεις. Πώς να πω στον άρρωστο ότι πρέπει να περιμένει 3 ώρες για αξονική, 4 ώρες για να βγει το τεστ; Πώς να πω σε αυτόν που ήρθε με ΕΚΑΒ από την Καλλιθέα ότι τώρα ίσως χρειαστεί να πάει να νοσηλευτεί στα Μελίσσια; Πώς να πω στην κόρη μιας 70χρονης γυναίκας να της μάθει να χρησιμοποιεί το κινητό της, γιατί πρέπει να μείνει μόνη της;

Δέχομαι τον πόνο τους, τον φόβο τους και την ανασφάλειά τους. «Αν χρειαστεί να διασωληνωθώ θα ήθελα να προλάβω να πω κάποια πράγματα», μου λέει. «Κρεβάτι στη μονάδα έχετε;».

Μια καλοντυμένη κυρία μού λέει, «πληρώνω 3.000 ευρώ για ιδιωτική ασφάλιση, πήγα εκεί, πλήρωσα το τεστ και δεν με δέχονται». Να της πω ότι και εν μέσω πανδημίας ο μεγαλοκλινικάρχης πλουτίζει κι άλλο; Οτι πριμοδοτείται έμμεσα ως «καθαρός» από τον ιό και δρέπει τα κέρδη από τα κομμένα χειρουργεία του «Ευαγγελισμού» που βρίσκουν εκεί διέξοδο; Να της πω ότι πριν λίγα χρόνια λέγανε: «Δεν μας χρειάζεται το ζημιογόνο ΕΣΥ»; Να της πω ότι έπρεπε να επιτάξουμε τα κρεβάτια της κλινικής όπου απευθύνθηκε χτες; Να της πω για τις ΣΔΙΤ που συνεχίζουν να οργανώνουν εν μέσω πανδημίας, που υποβαθμίζουν ακόμα περισσότερο τα δημόσια νοσοκομεία, για να κερδίζουν οι ιδιώτες ακόμα και μέσα από τις δημόσιες δομές; Να της πω για την αποδιαρθρωμένη και ανεπαρκή Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας όπου κανονικά θα έπρεπε να είχε απευθυνθεί (αν υπήρχε!) και να μη στοιβάζεται στο τριτοβάθμιο νοσοκομείο;

Λέω μόνο στη νοσηλεύτρια που δουλεύει με σύμβαση και σκέφτεται αν και πότε θα ανανεωθεί, να αυξήσει τη ροή του οξυγόνου στον κύριο δίπλα της, και την ίδια στιγμή σκέφτομαι αν θα αντέξει το σύστημα παροχής οξυγόνου του νοσοκομείου με τις ταυτόχρονα ανοιχτές παροχές να πρέπει ν' αυξηθούν (γιατί είναι ζήτημα ζωής και θανάτου), παρόλο που η τεχνική υπηρεσία και το σωματείο έχουν ήδη προειδοποιήσει για τον κίνδυνο πολλές φορές.

Τώρα λογαριαζόμαστε, γιατί ο λογαριασμός μετριέται σε ανθρώπινες ζωές!

Οχι λοιπόν, δεν «θα λογαριαστούμε μετά»! ΤΩΡΑ λογαριαζόμαστε γιατί τώρα πληρώνεται κι ο λογαριασμός και τον μετράμε σε ανθρώπινες ζωές! Στα κανάλια κάθε απόγευμα εκείνους που «φύγαν» από τον ιό, μα εμείς μετράμε κάθε στιγμή όλους αυτούς που χάνονται και από κάθε άλλη παραμελημένη νόσο. Και που θα μπορούσαν στον 21ο αιώνα να έχουν σωθεί!

Μην ξανακούσω χειροκροτήματα για ήρωες. Οι ήρωες δεν είναι «συντεχνία», δεν ξεφύτρωσαν από το πουθενά, δεν στέκονται όρθιοι απ' την καλή τους την καρδιά...

Οι ήρωες του Μάρτη του '21 - και του τότε '21 και του τωρινού '21 - ήταν και είναι μόνο ο λαός που διαλέγει μετερίζι και αγωνίζεται. Οι άλλοι, «κοτζαμπάσηδες - πασάδες και σεβάσμιοι δεσποτάδες κυβερνούσανε τη χώρα καλή ώρα... κι έτσι τρεις από κοινού πίναν το αίμα του λαού!»... σφυρίζοντας κλέφτικα...