ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΥΠΑΙΤΙΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΟΙΧΤΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ
Το αστικό πολιτικό σύστημα και οι μηχανισμοί του, ιδεολογικοί-προπαγανδιστικοί- οργανικοί διανοούμενοι, διεξάγουν σκληρό αγώνα για να επιβάλλουν την λήθη στην εργατική τάξη και τον λαό, να αποκρύψουν τα πραγματικά αίτια που γέννησαν την στρατιωτικοφασιστική δικτατορία, τους πραγματικούς υπεύθυνους για τα δεινά της 7ετίας που βίωσε ο ελληνικός λαός.
Το μετεμφυλιακό κράτος της εγχώριας παρασιτικής εξαρτημένης ντόπιας ολιγαρχίας από τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, οι κυβερνήσεις που εκπροσώπησαν τα συμφέροντα αυτής της πολιτικής- οικονομικής- στρατιωτικής και διπλωματικής εξάρτησης, οι παρακρατικοί φασιστικοί μηχανισμοί που λειτούργησαν για τα παραπάνω συμφέροντα και τελικά ανελίχθηκαν στην εξουσία με την ανοιχτή στήριξη του αμερικανικού ιμπεριαλισμού την 21η Απρίλη του 1967, χρησιμοποίησαν σαν βασικό ιδεολογικό εποικοδόμημα την πάταξη του εσωτερικού εχθρού, το τσάκισμα του κομμουνιστικού κινδύνου. Μετά τον εμφύλιο οι κομμουνιστές, οι αριστεροί, οι προοδευτικοί δημοκρατικοί άνθρωποι γέμισαν τα ξερονήσια, εκτελέστηκαν, βασανίστηκαν, πέρασαν δεινά κεκαλυμμένου φασισμού με τον μανδύα της αστικής δημοκρατίας.
Η στρατιωτικοφασιστική δικτατορία ήταν μια στιγμή επιβολής των συμφερόντων των πιο αντιδραστικών τμημάτων της εγχώριας εξαρτημένης ολιγαρχίας σε πλήρη υποταγή στις επιταγές του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, με ταυτόχρονη ανέλιξη σε θεσμικό- κυβερνητικό προσωπικό των παρακρατικών φασιστικών μηχανισμών. Η στιγμή αυτή που οι παρακρατικές- φασιστικές ομάδες μέσα στο στρατό με το φερετζέ του κρατικού μανδύα να τους επιτρέπει να δουλεύουν ακούραστα, μετατρέπονται για τις ανάγκες του αμερικανικού ιμπεριαλισμού και της ντόπιας ολιγαρχίας σε κυβερνητικό προσωπικό έκφρασης των συμφερόντων τους, με την μορφή της κυριαρχίας να μετατρέπεται από το μοντέλο της αστικής δημοκρατίας σε αυτό της ανοιχτής τρομοκρατικής δικτατορίας.
Η άνοδος του λαϊκού κινήματος την δεκαετία του 60 , αυτός ο εργατικός- λαϊκός χείμαρρος που τσάκισε στο διάβα του τον ρεβιζιονισμό, τον ρεφορμισμό, την πολιτική του εκδημοκρατισμού σε συνεργασία με τον γέρο της Δημοκρατίας( αυτόν που το 44-45 ξεσπάθωνε πάνω στο επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα, την εργατική τάξη, τον λαό και την νεολαία) έθεσε δύσκολα ζητήματα διαχείρησης για τους παραδοσιακούς αστικούς πολιτικούς πόλους, που η ανοιχτή τρομοκρατική δικτατορία ήρθε να καλύψει για την διάσωση των συμφερόντων της εξαρτημένης ντόπιας ολιγαρχίας και του αμερικανικού ιμπεριαλισμού.
Η εργατική τάξη, ο λαός και η νεολαία πιάστηκαν απροετοίμαστοι γιατί έτσι τους άφησε η ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος, χωρίς οργανωμένο πολιτικό και επιχειρησιακό σχέδιο αντίστασης απέναντι στο καθεστώς που ήταν καθοδόν. Αυτή η κριτική βαραίνει την ρεβιζιονιστική ηγεσία του ΚΚΕ, και όχι τα απλά μέλη, την βάση, το στελεχικό δυναμικό που από κοινού με την μετεμφυλιακή μαχόμενη μαρξιστική λενινιστική αριστερά, τα ευρύτερα τμήματα των δημοκρατικών δυνάμεων, του λαού και της τάξης αντιστάθηκαν με πολύμορφο τρόπο απέναντι στην ανοιχτή τρομοκρατική δικτατορία. Η ανυπαρξία ενός ενιαίου επαναστατικού κομμουνιστικού Κόμματος διευθυντήριου του αγώνα αποτέλεσε βασικό υποκειμενικό παράγοντα που η νεολαιίστικη αντίσταση που απόκτησε χαρακτήρα παλλαϊκής εξέγερσης τις μέρες του Πολυτεχνείου, δεν οδηγήθηκε μέσα από συγκεκριμένους πολιτικούς και οργανωτικούς μηχανισμούς σε ανοιχτή ένοπλη λαϊκή εξέγερση και επανάσταση για ανατροπή του καθεστώτος της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και της ντόπιας πλουτοκρατικής εξουσίας, για να γίνουν πράξη τα συνθήματα της λαϊκής εξουσίας, της ανεξαρτησίας και του σοσιαλισμού.
Δημοσίευση σχολίου