Αποδομώντας τον Χριστιανισμό. - Μεσσίες παλιάς και νέας κοπής

Μια ιστορική διαδρομή με αφετηρία τη λύτρωση της ψυχής στις αρχαίες θρησκείες και κατάληξη τη συστηματική εξαπάτηση των πιστών από τη χριστιανική εκκλησία

Του Απόστολου Λυμπερϊδη, Συγγραφέα - "Αιρετικά"

Θα έχετε ακουστά, φαντάζομαι, ότι ο Χριστός ονομάζεται και Μεσσίας. Η λέξη Χριστός φυσικά δεν είναι όνομα αλλά ιδιότητα.

Ας αρχίσουμε από κει λοιπόν προκειμένου να βρούμε τις ρίζες του χριστιανισμού, προτού «σκάψουμε» πιο βαθιά όπου θα μας αποκαλυφθεί η σχέση του χριστιανισμού με τη μυστηριακή θρησκεία του ορφισμού, μια νέα δοξασία που εμφανίστηκε στην αρχαία Ελλάδα από τον 6ο αιώνα πριν από τη νέα χρονολόγηση.

Αυτό που σήμερα λέμε πως εκφράζουν οι λέξεις μεσσίας και μεσσιανισμός δεν εκφραζόταν ανέκαθεν στο εβραϊκό λεξιλόγιο. Η εννοιολογική της εξέλιξη ακολούθησε την ιστορική και θρησκευτική πορεία του εβραϊκού λαού. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι με τη λέξη «Maschiach» (εβραϊκά) ή «Meschiha» (αραμαϊκά) εννοούμε έναν άνθρωπο που πήρε το χρίσμα από τον θεό. Είναι ο χρισμένος με λάδι θεού. Ο Χριστός δηλαδή. Ενας αληθινός βασιλιάς, σταλμένος από τον θεό για τον περιούσιο λαό του.

Θα μπορούσαμε επίσης να τον ονομάσουμε Διάμεσο ή Διαμεσολαβητή γιατί βρίσκεται ανάμεσα στον θεό και τον άνθρωπο. Ως έννοια εμφανίζεται όταν ο Μωυσής επιβάλλει στον λαό του την τήρηση των εντολών του όπως ο ίδιος διατάζει (Δευτ. 4.2).

Οι προφήτες ήξεραν τι ήθελε ο λαός και διατυμπάνιζαν τους πόθους του. Τότε ο λαός έτρεχε μαζικά από πίσω τους. Κυριολεκτικά κρέμονταν από τα χείλη τους, πιστεύοντας ότι μέσα από το στόμα τους μιλούσε ο ίδιος ο θεός. Ο διαμεσολαβητής προφήτης ήταν ο καθοδηγητής και ο νομοθέτης. Πρώτα οι κριτές ως ηγέτες του λαού (Κρ. 2.16) και στη συνέχεια ο Σαμουήλ με την ιδιότητα του αρχιερέα. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ