Δεν ξέρω ρε συντρόφια .... Πιθανόν πούρεψα και έχω γίνει υπερβολικά ευσυγκίνητος, (καβάτζαρα τα 63), ίσως πάλι φταίνε και οι 2-3 ουισκιές που έχω πιεί μέχρι να κάνω αυτή την ανάρτηση ...
Δάκρυσα όμως στην προσπάθεια να φτιάξω το παρακάτω βιντεάκι, αφιέρωμα στους δικούς μας κομμουνιστές "αγίους", που σαν σήμερα το 1944 προστέθηκαν στο "εικονοστάσι" μας, βάζοντας μια πινελιά με το αίμα τους στην ιστορία που γράψαμε εμείς οι κομμουνιστές.
Και έχουν την σημασία τους αυτές οι θύμισες γιατί κάποιοι επιδιώκουν να ξεχαστεί η πρόσφατη ιστορία μας, Και έχουν τους λόγους τους. Οταν οι δικοί μας πρόγονοι ήταν ΕΑΜίτες και αντάρτες ΕΛΑΣ, το σύνολο της αστικής τάξης είτε συνεργάστηκε με τους κατακτητές είτε την κοπάνησε στην Μέση Ανατολή.
Τέσπα .. αυτά τα έχουμε γράψει δεκάδες φορές.
Να 'ρθουμε στο σήμερα
Ναι ξέρω, .... είναι μαύροι και άραχνοι οι καιροί ... γνωρίζω ότι είμαστε πολλοί λίγοι αυτοί που έχουμε στο "εικονοστάσι" μας και τιμούμε τους "αγίους" της τάξης μας.
Ετσι όμως και σαν προσωπική κατάθεση θέλω να πω κάτι. Αυτό που μου έχει χαραχθεί στην μνήμη μου είναι μια κουβέντα που είχα με έναν μακαρίτη πια, κι' απ' τα πιο αξιόλογα άτομα που έχω γνωρίσει. Τον Χρήστο Τσιγαρίδα, μέλος του Ενοπλου Λαϊκού Αγώνα.
Ενός ατόμου που είχε αποκηρύξει την τάξη του και είχε στρατευτεί στον ταξικό αγώνα, με την μορφή πάλης που θεωρούσε αυτός κατάλληλη.
Οταν ένα βράδυ είχαμε μια τέτοια συζήτηση και βάζοντας του γενικότερα αυτό το ζήτημα, μου απάντησε με τους στίχους του Μπρεχτ:
Κι όταν νικιούνται αυτοί που ενάντια στην αδικία παλεύουν
Πάλι δεν έχει η αδικία δίκιο!
Η ήττα μας δεν αποδείχνει τίποτ' άλλο, πέρα απ' το ό,τι παραείμαστε λίγοι όσοι αγωνιζόμαστε ενάντια στην προστυχιά.
Και περιμένουμε απ' τους θεατές, τουλάχιστον να ντρέπονται!".
Και ναι γμτ ... πραγματικά είμαστε λίγοι ... "εμείς με τις ιδέες μας, κι αυτοί με τα λεφτά τους", που έλεγε ο Νικόλας αλλά στη τελική συντρόφια: «Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο και ας είναι η φωτιά του να σε κάψει»
Δημοσίευση σχολίου