Ενα απόλυτα εύστοχο και κύριο ερώτημα θέτει στο κείμενο του, στην εφημερίδα που εκδίδει, ο Κώστας Βαξεβάνης. Παραθέτοντας ένα ολόκληρο σκεπτικό αναρωτιέται στην κατακλείδα του κειμένου του: "Σε μια κανονική χώρα, με ελεύθερα μέσα ενημέρωσης και χωρίς παρασιτική οικονομία, πόσο θα άντεχε ο Μητσοτάκης ως πρωθυπουργός"; ¨Προφανώς ρητορικό είναι το ερώτημα του δημοσιογράφου. Αξίζει όμως να παραθέσουμε ένα απόσπασμα του άρθρου του:
Η Ελλάδα έχει την ατυχία, την εποχή του νέου τύπου προβληματισμού που αναπτύσσεται, να είναι υπό την εξουσία του Μωυσή και της νεοφιλελεύθερης βίβλου του. Τα προβλήματα για τον Κυριάκο Μητσοτάκη δεν απαιτούν επίλυση προς το συμφέρον των ανθρώπων αλλά ευθυγράμμιση με τις προβλέψεις του κέρδους.
Αλλά το κέρδος αυτό δεν είναι ένα κέρδος που με κάποιον τρόπο επιμερίζεται. Είναι το εισόδημα των σαλταδόρων και των εκποιητών. Οσων εφορμούν στο ταμείο της χώρας και ροκανίζουν τις σάρκες της. Ανάδοχοι διαγωνισμών και διάδοχοι εξουσίας.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης κάνει ό,τι έκανε η παλιά Δεξιά. Μοιράζει στους δικούς της τις χορηγίες και τα νέα σχέδια Μάρσαλ, δηλώνοντας όσο πρέπει υποτελής σε αυτούς που θεωρεί πως υπάρχει πιθανότητα να τον στηρίξουν. Η απόφαση του Ελληνα πρωθυπουργού να σταθεί δίπλα στη Μέρκελ και στον Τζόνσον, που δεν θέλουν επ’ ουδενί την κατάργηση της πατέντας των εμβολίων επειδή στηρίζουν τις δικές τους φαρμακοβιομηχανίες, συγκρίνεται με την υποτέλεια του δόγματος Πιουριφόι.
Ο Μητσοτάκης έχει διπλό πρόβλημα. Από τη μια δεν διακατέχεται από καμιά οραματική σκέψη ώστε να τοποθετεί τον εαυτό του δίπλα σε αυτούς που θα ήθελαν να αλλάξουν τον κόσμο. Από την άλλη είναι προσηλωμένος στο σύστημα του οποίου αποτελεί μέρος. Ο νεοφιλελευθερισμός και οι θεωρίες του είναι τρόπος για να υπάρχει και να επιβιώνει. Σε μια κανονική χώρα, με ελεύθερα μέσα ενημέρωσης και χωρίς παρασιτική οικονομία, πόσο θα άντεχε ο Μητσοτάκης ως πρωθυπουργός;
Δημοσίευση σχολίου