Επειδή σε μια εκτενή σειρά σχολίων τους, με αφορμή τη συζήτηση μεταξύ μας, που φούντωσε για ένα πρόσφατο άρθρο μου, κάποιοι αναγνώστες οπαδοί της σημερινής "γραμμής Περισσού", επιμένουν να ρίχνουν το φταίξιμο για όσα έγιναν εδώ το 1944 όχι στα λάθη της "γραμμής Σιάντου" στο ΚΚΕ, αλλά στη γραμμή της ΕΣΣΔ και της Διεθνούς, είμαι υποχρεωμένος να τους επισημάνω τα εξής:
Η Ελλάδα του 1934-1944 ήταν μια σχετικά καθυστερημένη καπιταλιστική χώρα (μέσου καπιταλιστικού επιπέδου κι όχι φεουδαρχικού -άλλο πράγμα τα έντονα φεουδαρχικά της υπολείμματα, προερχόμενα από μια αστικοτσιφλικάδικη ιστορίας σχεδόν εκατό χρόνων), εξαρτημένη από τον αγγλικό ιμπεριαλισμό.
Ο δρόμος για το πέρασμά της στο σοσιαλισμό ήταν αυτός που έδειχνε το επαναστατικό τότε ΚΚΕ, ο δρόμος της Λαϊκής Δημοκρατίας, που ξεκινούσε από την κατάκτηση της "δημοκρατικής δικτατορίας του προλεταριάτου και της αγροτιάς" (της νέου τύπου δημοκρατίας, όπως λεγόταν αλλιώς), που εξασφάλιζε από την αρχή την εξουσία στο λαό, το πέρασμα των πιο βασικών κλάδων σε λαϊκή μορφή οικονομίας, ενώ προωθούσε την αγροτική μεταρρύθμιση, χωρίς να εξαλείφει άμεσα τη μικρή και μεσαία ιδιοκτησία στη γεωργία, καθώς και τη δράση της αστικής τάξης σε βιοτεχνία, μικρή βιομηχανία κι εμπόριο, αλλά ανοίγοντας το δρόμο παντού προς την κοινωνικοποίηση - συνεταιριστικοποίηση.
Άλλωστε η σοσιαλιστική γεωργία προϋποθέτει σοσιαλιστική βιομηχανία μέσων παραγωγής που να εφοδιάζει την ύπαιθρο με μηχανές κλπ. Για να εξελιχθεί σε σύντομο σχετικά χρονικό διάστημα, υπό τη λαϊκή εξουσία, η λαϊκοδημοκρατική σε σοσιαλιστική επανάσταση. Αυτό δηλ. που -σε γενικές γραμμές- έγινε και στις ευρωπαϊκές λαϊκές δημοκρατίες, όμως εκεί η σοσιαλιστική οικοδόμηση, δηλ. η αδιάκοπη κοινωνικοποίηση, ανακόπηκε από τη χρουστσωφική αντεπανάσταση. Με εξαίρεση φυσικά τη Λ.Δ. της Αλβανίας, την πιο φτωχή κι αδύναμη, αλλά και την πραγματικά ηρωική και αδάμαστη...
Τον ίδιο περίπου δρόμο ακολουθεί και η Λαϊκή Κίνα στη δεκαετία του 1950, με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της, με ξεκάθαρη την επιλογή για ταχύτατο πέρασμα στο σοσιαλισμό, αφού διέθετε τεράστιες ζωντανές παραγωγικές δυνάμεις στην ύπαιθρο και στις πόλεις. (Ιδιόμορφη, λόγω του εθνικού ζητήματος και του πολέμου ήταν η πορεία των Λ.Δ. Βιετνάμ και Κορέας, ενώ φυσικά η Κούβα ήταν και είναι μια εντελώς ξεχωριστή, ηρωική περίπτωση, με το μεγαλείο, τα επιτεύγματά της και τα όποια σφάλματά της. Σήμερα είναι στην κόψη του ξυραφιού με τους ρεβιζιονιστές να έχουν το πάνω χέρι...)
Η σωστή στρατηγική του ΚΚΕ μεταξύ το 1934-35 άνοιξε το δρόμο στο ΕΑΜικό έπος. Η απελευθερωτική αντιφασιστική πάλη φάνηκε από την αρχή ότι εξελίσσεται και σε κοινωνική επανάσταση που σάρωσε από την Ελλάδα την επιρροή των προπολεμικών αστικών δυνάμεων.
Στην κρίσιμη εκείνη στιγμή η ηγεσία Σιάντου, όχι από συνειδητά προδοτική διάθεση, αλλά από πολιτική ανικανότητα να χαράξει σωστή ρότα στις νέες συνθήκες, εφαρμόζει τη συμβιβαστική πολιτική απέναντι στις αστικές δυνάμεις που ουσιαστικά είχαν προδώσει την απελευθερωτική πάλη του Λαού και σέρνεται σε Λίβανο-Καζέρτα, τη στιγμή που είχε ήδη τη χώρα στα χέρια της με κυβέρνηση και εθνοσυνέλευση. Που ήδη η επανάσταση ήταν πανταχού παρούσα και δυναμική!
Κανένας Στάλιν και καμιά ΕΣΣΔ, καμιά διεθνής ανοιχτή ή δήθεν "μυστική" συμφωνία δεν υποχρέωσαν την ηγεσία Σιάντου, να αφήσει στη μέση την αποστολή της επανάστασης, να εφαρμόσει τη ... μισή στρατηγική του κόμματος, να υπαγάγει τον ΕΛΑΣ στον Σκόμπυ και να συνθηκολογήσει άνευ όρων στη Βάρκιζα, αφού, ακόμα και με τον απαράδεκτο τρόπο που έδωσε κι έχασε τη μάχη του Δεκέμβρη στην Αθήνα, ωστόσο κρατούσε στα χέρια της όλη την υπόλοιπη Ελλάδα.
Καμιά Σοβιετική Ένωση δεν φταίει για όσα στραβά έκαναν οι εδώ κοντόφθαλμοι ή ανίκανοι ηγέτες μας! Δική τους υπόθεση ήταν να κατοχυρώσουν τις επιτυχίες της ΕΑΜικής επανάστασης και να μην επιτρέψουν στον αγγλικό ιμπεριαλισμό να πατήσει την Ελλάδα και να ξαναφέρει πίσω το βασιλιά και τους αστούς! Όπως φυσικά δεν του το επέτρεψε το ΚΚ και το ΕΑΜ της Αλβανίας και το αντίστοιχο της Γιουγκοσλαβίας, άσχετα από το τι έκανε μετά το 1948 ο Τίτο.
Ο Νίκος Ζαχαριάδης ούτε τυχοδιώκτης ήταν ούτε ανίκανος, ούτε ύπουλο ρόλο έπαιξε. Ήταν ηγέτης μεγάλου βεληνεκούς. Φρόντισε να ανασυγκροτηθεί ταχύτατα το ΚΚΕ, μετά από το οικτρό φιάσκο της γραμμής Σιάντου, και να μπει ξανά με αξιώσεις στην επαναστατική πάλη. Είχε πάντα με το μέρος του τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού, παρά την άγρια κι εντεινόμενη λευκή -ιμπεριαλιστική και δεξιά- τρομοκρατία. Αναγκάστηκε εκ των πραγμάτων να ξαναμπεί στην ένοπλη πάλη, αφού τίποτε δεν διασφαλίζει πια συνθήκες εθνικής ανεξαρτησίας και ειρηνικής δημοκρατικής πάλης.
Ο αγώνας του ΔΣΕ ήταν και πάλι αγώνας για εθνική λευτεριά και λαϊκή δημοκρατία, που -αν νικούσε- θα άνοιγε διάπλατα το δρόμο του σοσιαλισμού. Ίσως καθυστέρησε να αρχίσει ή μάλλον σίγουρα καθυστέρησε να γενικευτεί. Αν αυτό γινόταν στα 1946, πριν το δόγμα Τρούμαν, αν το σύνθημα "Όλοι στ' άρματα, όλα για τη νίκη" δινόταν εποχή των ψευτοεκλογών του '46, τότε οι πιθανότητες της νίκης θα ήταν υπερπολλαπλάσιες. Αυτά λέει μια ψύχραιμη ιστορική ανάλυση. Και φυσικά κανένας δεν ζήτησε να υπάρξει καλά και σώνει ένας φιλόσοφος πολέμαρχος, σαν τον Μάο Τσε τουνγκ, για να νικήσει ο ελληνικός λαός τους εχθρούς του.
Το παράδειγμα της Κίνας το έφερα για να δείξω τι σηματοδοτεί η σωστή καθοδήγηση μιας επανάστασης.
+ σχόλια + 7 σχόλια
Ορθότατο το άρθρο σου σύντροφε Νίκο! Δυστυχώς σε όλα αυτά τα γεγονότα επαληθεύεται το ρητό: "Όποιος κάνει μισή επανάσταση σκάβει πρώτα το δικό του τάφο"...
Το άρθρο του Νικου τα λεει καθαρα και σταράτα χωρις πολιτικαντισμούς...
Σε βιβλίο του Γρηγόρη Φαράκου για τις σχέσεις ΚΚΕ-ΚΚΣΕ, ο πρώην Γ.Γ. του ΚΚΕ και από τους πρωταγωνιστές της μάχης των Δεκεμβριανών, βεβαιώνει ότι καθόλη τη διάρκεια της Κατοχής, οι σχέσεις ΚΚΕ-ΚΚΣΕ ήταν ανύπαρκτες.Για δε το θέμα του Ζαχαριάδη, τα γεγονότα λένε ότι αφού ήλθε με εγγλέζικο αεροπλάνο από το Νταχάου, χωρίς το ΚΚΕ να εξετάσει της καταγγελίες ότι ήταν κάπο στο στρατόπεδο και χωρίς να τον προστατεύσει βάζοντάς τον σε καραντίνα, τον έβαλε επικεφαλής του κόμματος και οσονούπω αποκήρυξε τον Άρη Βελουχιώτη. Αν βέβαια δεν ερχόταν με το εγγλέζικο αεροπλάνο, ίσως η διαδρομή του Βελουχιώτη να ήταν διαφορετική, άρα οι εγγλέζοι δεν χαράνισαν τσάμπα την κηροζίνη. Τα σκυλιά σκότωσαν τον Βελουχιώτη με την ανοχή του ΚΚΕ το οποίο ναι μεν είχε χάσει την Αθήνα, αλλά όχι την επαρχία,που την έλεγχε εξολοκλήρου. Ακόμα, η αντιπαράταξη του ΚΚΕ σαν τακτικός στρατός, το όπλο παραπόδας, και άλλα πολλά, δεν δικαιώνουν τον Ζαχαριάδη.
Συγνώμη, η αντιπαράταξη του ΔΣΕ, όχι βέβαια του ΚΚΕ...
Αγαπητέ συντροφε. Το να επιστρέψει ένας πρώην πολιτικός κρατούμενος του Νταχάου στην Ελλάδα, το Μάη του 1945,"με εγγλέζικο αεροπλάνο",σε εποχή που ακόμη διεθνώς και επισήμως δεν είχε διαλυθεί η αντιφασιστική συμμαχία, δεν σημαίνει καθόλου αυτό που υπονοείτε εσείς για τον Ζαχαριάδη. Το λάθος της αποκήρυξης από μέρους του, τον Ιούνιο του '45, του Άρη ήταν ο τελευταίος λίθος του αναθέματος. Τον Άρη είχαν ήδη διαγράψει οι Σιάντος και λοιποί ήδη από τρεις μήνες πριν, με ύπουλο μάλιστα τρόπο. Ο Ζαχαριάδης βρέθηκε προ τετελεσμένων πολύ χειρότερων από τη διαγραφή ενός στελέχους. Βρέθηκε μπροστά σε μια Βάρκιζα και μια λευκή τρομοκρατία που έφερνε σύγχυση και διάλυση στο κόμμα. Αφού λοιπόν επικαλείστε ως πηγή τις μαρτυρίες του Γρηγόρη Φαράκου, θα μπορούσα κι εγώ να αναφέρω άλλες μαρτυρίες, όπου ο Νίκος Ζαχαριάδης, μετά από χρόνια κάνει ο ίδιος αυτοκριτική για την υπόθεση αυτή.Ειναι πηγές που πρέπει όμως να χρησιμοποιούνται με πολλή προσοχή, π Χ. "Η πολιτική διαθήκη Ζαχαριάδη" στον Αχιλλέα Παπαϊωάννου. Τουλάχιστον με την ίδια προσοχή και κριτική διάθεση που βλέπουμε και τις μαρτυρίες του Φαράκου,με δεδομένο ότι αυτοί οι συγγραφείς πέρασαν σε αστικά κόμματα. Όσον αφορά όμως την παρατήρησή σας ότι ο Φαράκος θεωρεί ανύπαρκτες τις σχέσεις ΚΚΕ-ΚΚΣΕ στα χρόνια της Κατοχής και της Αντίστασης, έχω να παρατηρήσω δύο πράγματα: α) Λόγω των εξαιρετικών εμποδίων που έβαλε ο πόλεμος υπήρξε πρόβλημα σύνδεσης κι επικοινωνίας των ΚΚ τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Αλβανία με τη Μόσχα. Η όποια επαφή υπήρξε έμμεση, κυρίως μέσω των κομμάτων της Γιουγκοσλαβίας και της Βουλγαρίας, που είχαν σύνδεση με τον Γκεόργκι Δημητρόφ. Β) Το γεγονός της έλλειψης επαφών κάνει ακόμη πιο αστήρικτα τα σενάρια για σοβιετική παρέμβαση η οποία δήθεν καθόρισε το συνθηκολόγο χαρακτήρα της γραμμής Σιάντου. Εσωτερικά ήταν τα σφάλματα στην Ελλάδα, όχι από σοβιετική παρέμβαση, στα 1943-44. Τέλος: Προβλημάτισε και προβληματίζει το γιατί η Σοβιετική Ένωση δεν έδωσε την αναμενόμενη από πολλούς Έλληνες κομμουνιστές στρατιωτική βοήθεια στον ΔΣΕ και δεν έκανε επίσημη αναγνώριση της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης. Έχουν γραφτεί χιλιάδες πράγματα, έχουν προσπαθήσει πολλοί να στηριχτούν στα μυθεύματα γύρω από τη "συμφωνία των ποσοστών" στη Μόσχα το '44 ή στη Γιάλτα το '45. Άλλη είναι η αλήθεια. Η Σοβιετική Ένωση δεν αναμίχθηκε φανερά υπέρ του ΔΣΕ, γιατί υπήρχε άμεσος κίνδυνος πυρηνικής επίθεσης του ιμπεριαλισμού εναντίον της, σε εποχή που ακόμη δεν είχε φτιάξει δικό της πυρηνικό οπλοστάσιο, ώστε να υπάρχει "ισορροπία τρόμου" στο ζήτημα αυτό. Οι ιμπεριαλιστές αφορμή γύρευαν για να χτυπήσουν και τα Βαλκάνια και την ίδια την ΕΣΣΔ. Επομένως χρειαζόταν τακτική ελιγμών. Ήταν τεράστιο το διακύβευμα. Η Σοβιετική Ένωση κι ο Στάλιν ξεκινούσαν επομένως μέσα σε δύσκολες συνθήκες μια πολιτική υπεράσπισης του παγκόσμιου πια σοσιαλιστικού συστήματος. Όχι στενά της "ελληνικής παραμέτρου" του. Αν και όπου έγιναν λάθη ή καθυστερήσεις από υποκειμενικούς λόγους η στραβές εκτιμήσεις στη Σοβιετική πολιτική έναντι του ΚΚΕ και του ΔΣΕ, είναι πάντα ένα ανοιχτό θέμα έρευνας. Όπως θέματα έρευνας και συζήτησης παραμένουν τα οποία υποκειμενικά λάθη οργάνωσης και στρατιωτικής τακτικής στην πάλη του ΔΣΕ, που τον οδηγούσαν σε αδιέξοδο μετά την Άνοιξη του φοβερού 1949... Ωστόσο μην ξεχνάμε κι αυτό: ότι ατομική βόμβα η ΕΣΣΔ απέκτησε μόλις στα 1949, σε μια εποχή που είχε προδιαγράφει ήδη η εξέλιξη της πολεμικής σύγκρουσης στην Ελλάδα.
Δημοσίευση σχολίου