72 χρόνια έχουν περάσει από τότε που οι μαχήτριες και οι μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας εγκατέλειπαν τον Γράμμο (29 Αυγούστου 1949), έπειτα από την άνιση μάχη που έδωσαν με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και την ντόπια αστική τάξη.
Φέτος, ως ελάχιστο φόρο τιμής, δημοσιεύουμε το παρακάτω απόσπασμα από το βιβλίο του Αριστείδη Β. Θεοχάρη «Στη Στερεά Ελλάδα με το Δημοκρατικό Στρατό 1945 – 1949» (Σύγχρονη Εποχή).
***
Για να θυμούνται όσοι ξεχνούν
Περισσότερο από τέσσερα συνεχή χρόνια, από τη Βάρκιζα και μέχρι το τέλος του 1949, χύθηκε ποτάμια το αίμα.
Τα επίσημα στοιχεία του ΓΕΣ μιλάνε για 38.220 αντάρτες νεκρούς. Αν σ’ αυτούς προσθέσουμε όλους εκείνους που χάθηκαν από το τρομοκρατικό όργιο του παρακράτους, εκείνους που εκτελέστηκαν με απόφαση στρατοδικείων αλλά και τις δεκάδες χιλιάδες παιδιά του λαού που βρέθηκαν στην αντίπερα όχθη, μόνο τότε η εικόνα για τις απώλειες στον Εμφύλιο θα ‘ναι αληθινή. Ο πολυαίμακτος αγώνας του ΔΣΕ, που αποτελεί τη συνέχεια της Εθνικής Αντίστασης, είναι η έκφραση της κοινωνικής ανάτασης και της απόφασης του λαού μας να ζήσει ελεύθερα, χωρίς ξένους και ντόπιους δυνάστες.
Οι μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού πίστευαν και πάλευαν για κάτι πολύ σπουδαίο και ιερό – την ανεξαρτησία της πατρίδας μας και τη Λαϊκή Δημοκρατία, γι’ αυτά που περιλάμβανε το πρόγραμμα του ΕΑΜ και υποστήριζε το ΚΚΕ.
Όλοι όσοι αγωνίστηκαν απ’ τις γραμμές του ΔΣΕ ήταν αγωνιστές εθελοντές, γιατί κι εκείνοι που επιστρατεύτηκαν ενστερνίστηκαν τα ιδανικά του αγώνα και θυσιάστηκαν οικειοθελώς γι’ αυτά. Μισούσαν αδιαμφισβήτητα, γιατί άλλωστε να το κρύψουμε, μ’ άσβηστο μίσος τους ξένους και ντόπιους εκμεταλλευτές και ήταν κήρυκες της συμφιλίωσης και δημιουργοί μιας νέας ζωής. Χωρίς δισταγμό και ταλάντευση, όταν και όπου χρειαζόταν, έδινα το αίμα τους ζητωκραυγάζοντας για την Ελλάδα και τη δημοκρατία σαν γνήσια παιδιά του λαού.
Στο μεγαλειώδη αγώνα του ΔΣΕ, οι κομμουνιστές αποτελούσαν τη συνείδηση και την τιμή του λαού. Η βαθιά εδραιωμένη συνείδησή τους ότι υπερασπίζονται την ελευθερία της πατρίδας, τα δικαιώματα του λαού και το μέλλον του, τους έδινε την απαραίτητη δύναμη να ξεπερνούν τις ανυπέρβλητες δυσκολίες και να φτάνουν περήφανοι στο τελευταίο σκαλοπάτι της θυσίας.
Κανένα ψέμα, καμιά συκοφαντία, καμιά βία, καμιά προσωρινή υπεροχή σε μέσα και συσχετισμούς των αντιπάλων δεν μπόρεσε να σπάσει την πίστη των κομμουνιστών στο δίκιο και την αλήθεια. Γι’ αυτό, παρά την ήττα του ΔΣΕ, στο πεδίο του ηθικού μεγαλείου νικητές βγήκαν οι ηττημένοι. Οι αγωνιστές που πάνω από τον εαυτό τους έβαζαν τη δυστυχία των πολλών και το χρέος τους ν’ αγωνίζονται κατά της κοινωνικής αδικίας.
Πολλές είναι οι μεγάλες στιγμές του αγώνα που διδάσκουν, διαπαιδαγωγούν, εμψυχώνουν και παροτρύνουν σε δράση τους νεότερους αγωνιστές. Μια τέτοια στιγμή, μαζί με το μεγαλούργημα της Εθνικής Αντίστασης, είναι και ο αγώνας του ΔΣΕ, που αποτελεί κορυφαίο σύμβολο της πατριωτικής, απελευθερωτικής, κοινωνικής ανάτασης του λαού μας ενάντια στους κάθε προέλευσης και μάσκας ξένους και ντόπιους καταπατητές των δικαιωμάτων και ελευθεριών του.
Αγώνας που θα φωτίζει στις σύγχρονες συνθήκες το δρόμο της αντίστασης και πάλης ενάντια στον υποβιβασμό της ανθρώπινης ζωής και σκέψης, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σ’ ολόκληρη την υδρόγειο. Με την έννοια αυτή, ο πολυαίμακτος αγώνας του ΔΣΕ δεν πήγε χαμένος, όπως ισχυρίζονται ορισμένοι. Κάθε αγώνας που βάφεται με αίμα ριζώνει βαθιά στη συνείδηση του λαού, προβληματίζει, φρονηματίζει, διαπαιδαγωγεί και δε χάνεται.
Πηγή: Prolet Connect
Δημοσίευση σχολίου