Να λοιπόν που χτες έσκασαν μύτη στον αστικό τύπο και τα πρώτα δυσάρεστα γκάλοπ για την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Στρογγυλεμένα μεν και μέχρι ενός σημείου, αλλά πάντως ... ενδεικτικά.
Τα γκάλοπ λοιπόν μπορεί σε ένα βαθμό να εμφανίζουν μια τάση της εντεινόμενης λαϊκής οργής ενάντια στην εγκληματική πολιτική της κυβέρνησης, αλλά περισσότερο λειτουργούν ως προειδοποίηση των αφεντικών της δεξιάς, των καπιταλιστών που τα προβάλλουν στα ΜΜΕ, προς το Μητσοτάκη για να κάνει ελιγμούς ή να λάβει τα μέτρα άμυνάς του μπροστά στο ξέσπασμα της οργής. Για να κοντρολάρει -ει δυνατόν- κοινοβουλευτικά την κατάσταση ή να βρει διεξόδους συνεννόησης με την Ψευτοαριστερά του Τσίπρα και τα ΠΑΣΟΚικά υπολείμματα, έτσι ώστε όλοι οι συστημικοί βαλέδες να κινηθούν προς εκτόνωση της κατάστασης.
Όμως, μόνον με επίμονο, σκληρό, μαζικό ενωτικό αγώνα μεγάλων μαζών του λαού μας, με την οργάνωση και καθοδήγηση εκ μέρους ενός ισότιμου Μετώπου των (πολυδιασπασμένων σήμερα μέχρι διάλυσης) πραγματικά αριστερών δυνάμεων αυτής της χώρας, με επικεφαλής τους κομμουνιστές που αξίζουν και τιμούν τον τίτλο τους, μόνο έτσι μπορεί -σε μια πορεία-να τσακιστεί η πολιτική της κυβέρνησης και να καταστεί -στην ίδια αυτή πορεία-αδύνατο πια στη ΝΔ να κυβερνά, ώστε να καταρρεύσει και η ίδια.
Πραγματικά αριστερές δυνάμεις και αποφασισμένοι μαχητές υπάρχουν μέσα σε ένα πλήθος από αριστερές οργανώσεις, όλων των αποχρώσεων. Εκείνο που λείπει ολότελα είναι η διάθεση των ηγεσιών για συνεννόηση και σύμπραξη, ώστε να πυροδοτηθεί το φιτίλι του λαϊκού δυναμίτη στην κυβερνητική πολιτική, και να ανάψει η κοινωνική-πολιτική πάλη που μπορεί στην πορεία να σπάσει και φέρει τούμπα τη σημερινή άρρωστη κατάσταση. Τη σαπίλα, που η δεξιά και οι υπόλοιποι λακέδες του συστήματος την ονομάζουν "κανονικότητα" στη διακυβέρνηση, δηλ. στη "συνταγματική-θεσμική" τους τυραννία εις βάρος μας.
Συχνά διαβάζουμε αναλύσεις και άρθρα, μέχρι κι ολόκληρα βιβλία, για την "ιστορική ήττα" και την υποχώρηση του λαϊκού κινήματος, για την έλλειψη διάθεσης και πίστης των μαζών στην οργάνωση και την οργανωμένη πάλη. Η απογοήτευση που υπάρχει είναι - σε μεγάλο βαθμό- αποτέλεσμα και της πολυδιάσπασης του κομμουνιστικού κι αριστερού κινήματος, και κυρίως της έλλειψης μιας πολιτικής πρωτοπορίας που θα μπορέσει να δώσει ελπίδα και να σαλπίσει οργανωμένη ανασύνταξη και αντεπίθεση ενάντια στον εχθρό.
Η δεξιά ξέρει ότι μόνο από τους σοβαρούς, οργανωμένους με επιτελικό σχέδιο λαϊκούς αγώνες, πολύ ανώτερους ποιοτικά από τις απλές συνδικαλιστικές διεκδικήσεις, διατρέχει τον κίνδυνο μιας μεγάλης ήττας και συντριβής, στην κοινωνία εννοούμε κι όχι στην καλπη. Γι' αυτό τα τσακάλια που διοικούν τον αδηφάγο συρφετό της "ΝΔ" ήδη ετοιμάζονται να εφαρμόσουν την πιο σκληρή καταστολή, με την αστυνομία και με χαρτογιακάδες αστούς δικαστές υπηρέτες της αντίδρασης, μια καταστολή που θα στρέφεται εναντίον όποιου απεργιακού αγώνα ξεσπάσει στο προσεχές διάστημα. Ακόμη κι αν είναι αυτός ένας συνήθης, καθαρά συνδικαλιστικός, χωρίς πολιτική στήριξη ή καθοδήγηση. Γιατί δεν θέλουν να λειτουργήσει καν κάτι τέτοιο ως σπίθα στο στεγνό μπαρούτι της διαρκώς εντεινόμενης οργής, ως έναυσμα, ως παράδειγμα για μίμηση και κλιμάκωση, με ανεβασμένα,ωπολιτικά πλέον αιτήματα
Ως άλλοθι για το νέο αυταρχικό πογκρόμ οι δυνάστες θα επικαλεστούν την εφαρμογή των φασιστικών νόμων που ψήφισαν οι "αυτοδύναμες" μαριονέτες τους στη βουλή, δηλ. το "πανέρι με τις οχιές" που λέγονται και "κοινοβουλευτική ομάδα" της δεξιάς, εν μέσω λοκντάουν. Ταυτόχρονα για να απαγορεύσουν απεργιακές συγκεντρώσεις, θα επικαλεστούν και τις ψευδοεπιστημονικές γνωματεύσεις των άλλων μισθοφόρων τους, εκείνων που παρουσιάζονται σαν "κρατικοί λοιμωξιολόγοι" με πρόσχημα ύπαρξής τους τον περιβόητο μεταλλαγμένο ιό, που ..ήρθε -λένε- για να μείνει εδώ, για πολλά-πολλά ακόμη χρόνια, τόσα όσα ακριβώς συμφέρει στα μεγάλα αφεντικά του ντουνιά, που χρηματοδοτούν τις δεξιές του πλανήτη, ώστε να δέσουν χειροπόδαρα τους λαούς
Εδώ λοιπόν χρειάζεται η οργανωμένη πολιτική αντεπίθεση της εργατικής τάξης με πρωτοβουλία πολιτικού Μετώπου δυνάμεων της πραγματικής αριστεράς που ευθέως θα καλέσει και θα κατευθύνει μεγάλες οργανωμένες μάζες σε σύγκρουση με την αντιδραστική πολιτική της πείνας και του βούρδουλα σε όλα τα κοινωνικά πεδία, μέχρι να ξηλωθεί αυτή η πολιτική και μαζί της -ναι, γιατί όχι;- και η ίδια η δεξιά κυβέρνηση. Και ταυτόχρονα, να αναδειχθεί και να μπει ως κεντρικό σημείο συσπείρωσης του λαού η πάλη ενάντια στην υποτέλεια και την εξάρτηση από τους κηδεμόνες της ντόπιας κεφαλαιοκρατίας και των πολιτικών λακέδων τους: ΗΠΑ,ΝΑΤΟ βάσεις, ΕΕ, ΔΝΤ.
Ο συνδυασμός αυτός δίνει το μπούσουλα για να χτυπηθεί συνολικά η ρίζα του κακού
Δυστυχώς σήμερα στον τόπο μας τα περισσότερα από τα υπάρχοντα αριστερά ή και κομμουνιστικά κόμματα, συσπειρώσεις και ομάδες θεωρούν λίγο-πολύ σαν ...ρεφορμισμό (!) το απλό και ξεκάθαρο αυτό κοινωνικό ζητούμενο, την οργάνωση του ενωτικού λαϊκού αγώνα που θα στρέφεται εναντίον της αντιδραστικής κυβέρνησης και της πολιτικής της με τη μορφή Αριστερού Μετώπου!! Γράφονται συχνά ... αναλύσεις- σεντόνια, όλες βεβαίως με αναφορές στην προγενέστερη νοθεία κι απάτη του ΣΥΡΙΖΑ, για να μας πουν οι διάφορες στενόμυαλες και σεχταριστικές ηγεσίες μας ότι είναι ανέφικτο να ενωθεί πολιτικά και να ριχτεί σαν γροθιά στους αγώνες όλος ο πραγματικά αριστερός μας κόσμος. Θεωρούν αυταπάτη ή ουτοπία μιαν απολύτως αναγκαία πολιτική ενότητα αγώνα, ενότητα τέτοια που να μπορέσει να γίνει το παράδειγμα, ο φάρος σε εκατομμύρια καταπιεσμένους. Να γίνει, κατ' αναλογία, το ΕΑΜ των καιρών μας...
Οι ίδιες αυτές ηγεσίες μας επομένως, με την άρνηση αυτής της ενότητάς σε Μέτωπο πάλης, όπως οι καιροί επιβάλλουν, αντιμάχονται πεισματωδώς την προοπτική να δοθεί επιτέλους ο αναγκαία μαζικός αγώνας, πέρα από αυταπάτες περί ... κάλπης, για να χτυπηθεί ευθέως, με σκοπό να ανατραπεί στην πράξη η αντιδραστική πολιτική, μέχρι και η αντιδραστική κυβέρνηση, "από τα κάτω και αριστερά". Δηλ. να επιταχυνθεί μια πολιτική κρίση που να μην μπορεί εύκολα να τη ρεγουλάρει το όλο καθεστώς, γιατί απέναντί του θα υπάρχει πλέον άξιο λόγου αντίπαλο πολιτικό δέος!
Θεωρούν οι ηγέτες μας μάλιστα παραπλανητικό αυτό το σύνθημα, γιατί η σκέψη αυτή που εμάς μας φαίνεται απολύτως λογική δεν συνάδει με αυτό που έχουν διαμορφώσει ως σχήμα δράσης στο μυαλό τους και στις παραδόσεις τους. Δηλ. Την ηγεμονία αποκλειστικά της δικής τους τάσης έναντι των άλλων, πριν αναληφθεί πολιτική δράση. Το κάρο μπροστά από το άλογο, σαν να λέμε. Λες και δεν ανοίγεται πεδίο δόξας λαμπρό, μέσα στο ίδιο το μαχόμενο λαϊκό μέτωπο, ώστε να ξεχωρίσει η ήρα από το στάρι και να αναδειχθεί ηγεμονική η πιο σωστή πολιτική γραμμή. Και οι ευκαιρίες χάνονται. Και η ζωή ... τραβάει με αγκομαχητό στο ίδιο άχαρο μαγκανοπήγαδο
Έτσι βέβαια το πεδίο μένει ελεύθερο μόνο στη δεξιά και τους άλλους εξίσου αντιλαϊκούς πολιτικούς σχηματισμούς της αστικής τάξης
(Υ.Γ. Οι φίλοι αναγνώστες που ακολουθούν το "επίσημο ΚΚΕ" ας μη σπεύσουν να αρχίσουν τις κραυγές ότι το σημείωμα αυτό αναφέρεται άδικα και προκατειλημμένα προς στην ηγεσία τους. Κάθε άλλο. Γιατί στο σημείο αυτό δυστυχώς και ο δικός μας, ο ευρύτερος Μ-Λ πολιτικός χώρος κάνει μάλλον τα ίδια και χειρότερα με τον "Περισσό" ενάντια στην ιδέα μιας αριστερής κοινής ενωτικής αντεπίθεσης... Γι' αυτό και παραμένει δεκαετίες κολλημένος στο ... περιθώριο των εξελίξεων, ενώ όλοι μας εξακολουθούμε να βράζουμε στο ζουμί μας!)
+ σχόλια + 16 σχόλια
Πες τα γμτ.... Ολοι ψάχνουν να γίνουν "ηγέτες" χωρίς... Οπαδούς... Ολοι είναι οι άρχοντες της αλήθειας και οι υπόλοιποι κατηφεδες. Δεν γίνεται έτσι. Ας βάλουν 10 προβλήματα που συμφωνούν και ας μην περιμένουν να κάνουν όλο το κόσμο ιδεολόγο αριστερό για να τους ακολουθεί τύφλα. Η ουσία είναι η ενωτητα σε 10 θέματα και μετά βλέπουμε τις επόμενες κινήσεις. Ας ξεχάσουν για λίγο το αρχηγιλίκι... Βαρεθήκαμε τους σωτήρες πια.
Την ίδια πραγματική ανάγκη και γνήσια αγωνία και ανυπομονησία μεγάλου τμήματος του λαού εκμεταλλεύτηκε και ο ΣΥΡΙΖΑ που κάλεσε το λαό να απέχει από "εξτρεμισμούς", να φύγει από τους δρόμους και να ψηφίσει μία αριστερή κυβέρνηση που θα δώσει λύση στα προβλήματα "από τα πάνω" με το λαό θεατή. Την εξέλιξη την γνωρίζουμε. Πώς θα γίνει αυτό το "μέτωπο" ; Με ποιούς ; Εκτός από κοινωνικές θα έχει και πολιτικές συνιστώσες ; Πού θα έχει βάσεις και στηρίγματα και πώς ; Ποιό ζήτημα θα βάζει πέρα από την ανατροπή της κυβέρνησης Μητσοτάκη και των νόμων που ψήφισε ; Αυτοί που μας φόρεσαν κολλάρο το ΣΥΡΙΖΑ δεν οφείλουν καμία αυτοκριτική ;
Ο λαός έχει να αντιμετωπίσει έναν ολόκληρο στρατό (70.000 είναι το προσωπικό των σωματων ασφαλείας) έτοιμο να σκοτώσει χωρίς ενδοιασμό κάθε αγωνιστή, εξοπλισμένος με υλικό τελευταίας τεχνολογίας και συνεπικουρούμενος από άλλον ένα στρατό προβοκατόρων. Από δίπλα και η φασιστική πέμπτη φάλαγγα, που δρα δίπλα μας, μένει στο διπλανό σπίτι και ξέρει μέχρι και τι βάλαμε στη κατσαρόλα σήμερα. Μόνο ένα πειθαρχημένο και οργανωμένο λαϊκό κίνημα μπορεί να σταθεί απέναντι, που θα συνδυάζει νόμιμη και παράνομη δουλειά, που θα χτυπάει με πρωτότυπους τρόπους ξεχαρβαλώνοντας την χάι-τεκ τεχνολογία και θα εξαφανίζεται χωρίς περιττούς ηρωισμούς. Όλοι θυμούμαστε όταν η ΚΝΕ γύρισε τις πινακίδες της τροχέας και τα καμιόνια των ναοϊκών δολοφόνων, αντί να πάνε προς Γιουγκοσλαβία μεριά, πήγαν στη Περαία για τσιπουράκι. Όλα αυτά όμως μόνο μία κομμουνιστική οργάνωση μπορεί να τα καταφέρει, όσο μικρή και να είναι. Δεν έχει καμία σημασία το μέγεθος. Οι μπολσεβίκοι ήταν ένα μικρό και ασήμαντο κόμμα κι όμως ανάτρεψαν το σύμπαν. Σημασία έχει η σωστή πολιτική γραμμή , η αποφασιστικότητα και η εμπιστοσύνη στη λαϊκή αυτενέργεια. Ο ίδιος ο λαός θα σε ψάξει, θα σε βρει και θα σου προσφέρει καινούργιους ηγέτες και καινούργιους μαχητές. Ποιός θα είναι αυτός που θα βρεθεί στον αφρό του κύματος στην κατάλληλη στιγμή; Δύσκολος αγώνας, αλλά τρομερά όμορφος.
Συμπαθάτε με,κάτι ακόμα: το κοινωνικό μέτωπο είναι εκ των ων ουκ άνευ. Αν δεν καταφέρει η εργατική τάξη να συσπειρώσει γύρω της τα μεσαία στρώματα της πόλης και της επαρχίας, δεν πρόκειται να καταφέρει τίποτα. Το Πολιτικό μέτωπο όμως είναι κάτι άλλο, εντελώς διαφορετικό. Εαν ζητούμενο είναι να μαζευτούμε δέκα μήπως και κάνουμε δουλειά, κακό θα κάνει.Οι συμπράξεις κορυφής του στυλ ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή ΣΥΡΙΖΑ, ήταν σκέτη αποτυχία. Τραβάς μπροστά εσύ που έχεις οργάνωση και επαναστατική πρακτική, και αν στη πορεία σου προτείνουν συμπόρευση, τότε το βλέπεις.
Νικο παρα πολυ ωραιο και σωστο το αρθρο σου. Το λεω εγω που δεν πηγα να ψηφισω στις τελευταίες εκλογες και δεν το μετανιωσα!
Πρεπει οπωσδήποτε να γινει αυτη η κινηση που λες να ενωθουν αρμονικα ολα τα κομματια της αριστερας. (σε στυλ Λωρενς Αραβιας) οι φωνες καποιον απο το κκε πρεπει να σταματησουν ΓΙΑΤΙ: ΜΟΝΟ ΖΗΜΙΑ ΚΑΝΟΥΝ και στο ιδιο τους το κομμα και γενικα! Εκτος αν θελουν να ερθει ολο αυτο το ακριδεξιο συνοθηλευμα. (ονοματα δεν λεμε)
Το εχεις παλαιότερα ξαναγραψει αλλα οι κραυγες των αλλων ειναι εμποδιο. Σε ευχαριστω για τον ωραιο σου λογο!!!!
Αγαπητοί σύντροφοι, συναγωνιστές και φίλοι όλων των αποχρώσεων, συμφωνούντες,αμφιβάλλοντες ή και διαφωνούντες, με τις σκέψεις και προτάσεις μου. Σίγουρα η συγκρότηση κοινωνικού και πολιτικού- αριστερού- λαϊκού μετώπου δεν είναι μια εύκολη υπόθεση, ιδιαιτέρως μέσα στις συνθήκες που διαμορφώθηκαν για την αριστερά εδώ και δεκαετίες, διεθνώς και στον τόπο μας. Ωστόσο, οι κομμουνιστές και οι πραγματικά αριστεροί άνθρωποι δεν είναι μόνο για τα εύκολα αλλά κυρίως για τα δύσκολα. Τουλάχιστον έτσι πρέπει να είναι. Από κει και πέρα, στο δικό μου το σκεπτικό δεν διαχωρίζονται διόλου με τείχη οι έννοια του κοινωνικού μετώπου πάλης και ανατροπής από την έννοια του πολιτικού μετώπου των πραγματικά αριστερών (πολυδιασπασμένων τώρα και σίγουρα με αρκετές διάφορες) δυνάμεων. Φυσικά οι δύο έννοιες εξαρχής δεν ταυτίζονται, όμως δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να λησμονούμε δύο απλά πράγματα: 1) Ότι τόσο η εργατική τάξη, όσο και τα ενδιάμεσα και τα μικροαστικά στρώματα του λαού, που καλούνται σε κοινωνική συμμαχία, έχουν ιδιαίτερες πολιτικές εκφράσεις των συμφερόντων τους στις δυνάμεις της αριστεράς. Σήμερα βέβαια η εργατική τάξη στερείται του ενιαίου επαναστατικού της κόμματος, λόγω των διασπάσεων, διαφωνιών και πολλών άλλων ιστορικών περιπετειών, ενώ και οι άλλες ενδιάμεσες ή μικροαστικές πολιτικές δυνάμεις, δυνάμεις αντιμονοπωλιακές-αντιιμπεριαλιστικές -για να χρησιμοποιήσω έναν παλιότερο όρο- εξαιτίας της δικής τους πολυδιάσπασης, αδυνατούν να επηρεάσουν τα αντίστοιχα ταξικά-κοινωνικά στρώματα όπου απευθύνονται. Έτσι τόσο η εργατιά όσο κι η αγροτιά, οι μικρέμποροι και βιοτέχνες, στο μεγαλύτερο μέρος τους χειραγωγούνται από τα αστικά- μεγαλοαστικά κόμματα της δεξιάς και της κάλπικης αριστεράς, (δηλ. της δεξιάς σοσιαλδημοκρατίας τύπου ΣΥΡΙΖΑ). 2. Ιστορικά έχει αποδειχτεί ότι κανένα απολύτως κοινωνικό μέτωπο δεν προχώρησε αυθόρμητα, ούτε με μόνη την προγραμματική διακήρυξη ενός επαναστατικού κομμουνιστικού κόμματος απευθείας στις μάζες. Τα οποία μέτωπα προέκυψαν μέσα από πολιτικές πρωτοβουλίες και συννενόηση-συμμαχία των πολιτικών δυνάμεων που εκφράζουν αυτές τις κοινωνικές δυνάμεις. Στην ιστορική πορεία του τόπου μας, μπροστά στο μέγα κίνδυνο του φασισμού, το ενιαίο επαναστατικό ΚΚΕ πήρε την πρωτοβουλία συγκρότησης του Λαϊκού Μετώπου, με συνεννόηση και συμμαχία που πέτυχε με άλλες μικροαστικές- ενδιάμεσες πολιτικές δυνάμεις, για να συγκροτηθεί έτσι μέσα στις πιο σκληρές συνθήκες της σκλαβιάς το μεγαλειώδες ΕΑΜικό κίνημα, αυτό που έγινε ο τροφοδότης του κομμουνιστικού μας κινήματος συνολικά για πολλές δεκαετίες. Επομένως,δεν μπορώ να συμφωνήσω με τις απόψεις που διαχωρίζουν εντελώς μια κοινωνική από μια πολιτική αριστερή λαϊκή συμμαχία. Το πρόβλημά μας σήμερα, που εκφράζεται μέσα από τις αρνήσεις συνεννόησης των πραγματικών αριστερών δυνάμεων, νομίζω ότι ξεκινά από το τι χαρακτήρ σκοπό και κατεύθυνση φαντάζονται οι διάφορες ηγεσίες ότι πρέπει να έχει η κοινωνική συμμαχία. Επειδή οι περισσότεροι κομμουνιστές που αρνούνται την πολιτική συνεργασία φαντάζονται ότι το κοινωνικό μέτωπο πρέπει εξαρχής να διακηρύξει ότι παλεύει αποκλειστικά για ...το σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό, όπως κι αν κάποιος φαντάζεται τη νέα αυτή κοινωνία. Έτσι όμως χάνουν από τον ορίζοντα τη μόνη ρεαλιστική γραμμή συσπείρωσης και συμμαχίας στις σημερινές μας συνθήκες που βέβαια είναι, καταρχάς τουλάχιστον και για μεγάλο χρονικό διάστημα, αντιμονοπωλιακή, αντιιμπεριαλιστική, δημοκρατική, ενάντια στη μεγάλη ντόπια κεφαλαιοκρατία, την ξένη ιμπεριαλιστική εξάρτηση και βέβαια την κανιβαλική πολιτική της σκλαβιάς και της φασιστικοποίησης που προωθούν οι αντιδραστικές κυβερνήσεις. Αν έτσι βλέπαμε τα πράγματα, πιο εύκολα θα μπορούσαμε να συνεννοηθούμε σε μέτωπο κοινής κοινωνικής και πολιτικής πάλης, που να γίνει το έναυσμα εξελίξεων μέσα σε μια κοινωνία που ήδη βάλτωσε και πνίγεται στο βούρκο της αντίδρασης.
Σύντροφε Νίκο, πάλι κινδυνεύουμε να ξεχάσουμε το κυρίαρχο. Πως θα μας προκύψει η οργανωμένη πρωτοπορία; Το μετωπο προϋποθέτει την ύπαρξη πειθαρχημένης επαναστατικής οργάνωσης. Ας νοικοκυρέψουν λοιπόν πρώτα τα του οίκου τους - αν θέλεις, ειδικά ο Μλ χώρος- ας αφήσουν τους σεχταρισμους, και να βγουν με θάρρος στο κόσμο. Ας βγούμε επιτέλους από τα αμφιθέατρα και τις λίστες του ίντερνετ.
Αυτό που λες είναι πολύ σωστό και δεν έχω αντίρρηση. Σήμερα υπάρχει γενικά το μέγα ζήτημα της πολιτικής πρωτοπορίας της εργατικής τάξης στη χώρα μας, της ύπαρξης και δράσης του ενιαίου επαναστατικού κομμουνιστικού της κόμματος, που δρα χωρίς σεχταρισμό και γειωμένο στη σκληρή πραγματικότητα. Άλλωστε μόνον έτσι θα γίνει καθοδηγητική δύναμη. Δεν το παραβλέπω καθόλου,και πολύ καλά έκανες που το έθεσες.
Τα ειπες ολα Νικο απο Βολο!
Για διαφωτίστε με οι δύο τελευταίοι σύντροφοι και οι προηγούμενοι σχολιάσαντες. Με τις τωρινές συνθήκες, ας υποθέσουμε ότι όπως σωστά λέει ο Νίκος από Βόλο, οτι υπάρχει "ενιαίο επαναστατικό κομμουνιστικό κόμμα, που δρά χωρίς σεχταρισμό και γειωμένο στη σκληρή πραγματικότητα" τι μορφές πάλης θα επιλέξει: 1) Συγκεντρώσεις με σημαίες, πικετοφορίες, συνθήματα και απέναντι ο πάνοπλος μπάτσος - φασίστας με οπλοπολυβόλο και χειροβομβίδες κρότου - λάμψεις με αποτέλεσμα να σε στέλνει στο νοσοκομείο ή χειρότερα στον άλλο κόσμο...; ή 2) Όργανωμένη ένοπλη λαϊκή επανάσταση; Αν δεν κάνω λάθος, οι σύντροφοι μπολσεβίκοι στη Ρωσία το 1917, διάλεξαν το δεύτερο...ΑΝΤΩΝΗΣ.
Σύντροφε Αντώνη, το ρώσικο προλεταριάτο το 1905 ξεκίνησε με πορείες ικεσίας προς τον τσάρο, με επικεφαλής τον προβοκάτορα παπα-Γκαμπόν και βαστώντας εκκλησιαστικές εικόνες. Διδάχτηκε από τα λάθη και τις εμπειρίες, τοποθέτησε επικεφαλής αυτούς που εμπιστεύθηκε (τους μπολσεβίκους κατά κύριο λόγο, αλλά και άλλες επαναστατικές οργανωσεις, που όμως στην πορεία πέρασαν απέναντι) και προχώρησε. Τον ένοπλο αγώνα δεν τον διάλεξε ο ρώσικος λαός, αλλά οι αντεπαναστάτες του Κορνίλοφ που κινούνταν ενάντια στην Πετρούπολη. Τότε, το προλεταριάτο έκανε το εξής απλό: Αμύνθηκε.
Πρώτο μέλημα του κομμουνιστή είναι να σώσει τις προλεταριακές μάζες από την σφαγή και μετά να οδηγήσει στη τελική νίκη. Γι αυτό ο Λένιν έλεγε: ένα βήμα μπροστά, δύο βήματα πίσω.
Αντώνη,η ένοπλη εξέγερση είναι η τελευταία, η ανώτερη και αποφασιστική φάση μιας επαναστατικής διαδικασίας, μιας ήδη διαμορφωμένης επαναστατικής κατάστασης στην κοινωνία. Αυτό δείχνει όχι μόνο η ιστορία της Ρωσικής Επανάστασης, αλλά όλων των λαϊκών επαναστάσεων. Δεν προχωρά σε ένοπλη εξέγερση ένα επαναστατικό επιτελείο,όταν δεν έχουν διαμορφωθεί οι κατάλληλες προϋποθέσεις, γιατί κάτι τέτοιο θα ήταν τυχοδιωκτισμός, γροθιά στο μαχαίρι. Στην περίπτωση του δικού μας λαϊκού κινήματος, στη μαύρη ετούτη αντιδραστική συγκυρία που βιώνουμε, είναι ολοφάνερο ότι το κομμουνιστικό κόμμα μπορεί και οφείλει να διεξαγάγει πολιτικό και κοινωνικό αγώνα διαφώτισης, συσπείρωσης κι οργάνωσης των λαϊκών δυνάμεων, ώστε αυτές να παλέψουν μαζικά σε κάθε τόπο και σε κάθε ευκαιρία για να παρεμποδίσουν, να μπλοκάρουν την επίθεση του εχθρού, για να αποσπάσουν κατακτήσεις και καλύτερες θέσεις στην κοινωνική- ταξική πάλη. Από αυτή την άποψη, εγώ στα γραπτά μου έκανα λόγο σχετικά με την αναγκαιότητα λαϊκού αριστερού μετώπου. Όσο ο κοινωνικός και πολιτικός αγώνας προχωρά κι αναπτύσσεται, το λαϊκό κίνημα βρίσκει ολοένα και αποτελεσματικότερους τρόπους ώστε να μπλοκάρει και να παραλύει την καθεστωτική βία. Αν το κίνημα ανεβαίνει διαρκώς, τότε κι ο εχθρός αρχίζει να υποχωρεί,να φοβάται,να περιέρχεται σε σύγχυση, να αποδιοργανώνεται, να μην έχει αποτελεσματικότητα η βία και η καταστολή που χρησιμοποιεί σήμερα που μοιάζει παντοδύναμος. Το λαϊκό κίνημα τον διαβρώνει και στην πορεία τον αφοπλίζει. Σήμερα στην Ελλάδα είμαστε πολύ μακριά από αυτή τη στιγμή που θα μπορέσουμε να παραλύσουμε τον ταξικό εχθρό, να του πάρουμε τα όπλα και να τον τσακίσουμε πατώκορφα. Δεν υπάρχει διαμορφωμένη επαναστατική κατάσταση. Αντιθέτως υπάρχει υποχώρηση, του λαϊκού κινήματος, διάσπαση,συρρίκνωση,ανοργανωσιά, έλλειψη ελπίδας και πίστης του λαού μας στις δυνάμεις του... Σήμερα προέχει να ελπίσει ξανά ο λαός μας στις δυνάμεις του, να ξαναβρεί το όραμα και το δρόμο του οργανωμένου αγώνα, να οργανωθεί, να παλέψει, να δει χειροπιαστά τα πρώτα ελπιδοφόρο αποτελέσματα,τις πρώτες νέες του κατακτήσεις, κι έτσι να προχωρήσει με αισιοδοξία σε νέα ανώτερη φάση διεκδίκησης και πάλης. Αυτή είναι η διαλεκτική της ταξικής πάλης. Επομένως, δεν θα βάλουμε το ...κάρο πριν από το άλογο. Δεν επιλέγουμε σύμφωνα με τις επιθυμίες, αλλά σύμφωνα με τις πραγματικές μας δυνάμεις και δυνατότητες. Στοιχειώδη πράγματα είναι όλα αυτά. Όταν πια θα είμαστε σε θέση να το κάνουμε, να πάρουμε την εξουσία, ε, τότε κι εμείς ξέρουμε τι πρέπει να διαλέξουμε!
Δεν ψηφίζεις και δεν το μετανιώνεις όπως λες, μήπως δεν συμμετέχεις και στο κίνημα; Στο σωματείο ή στο σύλλογό σου; τότε τι να συζητήσουμε;
Λάθος @Uknown Οι μπολσεβίκοι ήταν μειοψηφία στη Δούμα αλλά είχαν την πλειοψηφία στα σοβιέτ. Προέχει αυτό. Πριν από το ένοπλο κομμάτι. Και πολλά ακόμη
deldio, τα 2 τελευταία σου σχόλια σε ποιόν αναφέρονται; Ως unknown - ΑΝΤΩΝΗΣ, τίποτα από αυτά που αναφέρεις δεν είπα στο ανωτέρω σχόλιο μου. ΑΝΤΩΝΗΣ.
Τέλος πάντων. Σύντροφοι Νίκος από Βόλο και Πειραιώτης ευχαριστώ για τις χρησιμότατες διευκρινίσεις σας. Ήθελα όμως να επισημάνω και το γεγονός ότι αυτή τη στιγμή ο αριστερός χώρος απευθύνεται σε ένα λαό που εδώ και 16 χρόνια κρίσης, από την επιτήρηση - μνημόνιο του Κων. Καραμανλή και εντεύθεν, έχει πλέον χάσει τα πάντα. Ένας λαός που δεν του έχει μείνει πλέον τίποτα είναι εξαιρετικά επικίνδυνος για το καπιταλιστικό σύστημα και την άρχουσα αστική τάξη. Στην παρούσα χρονική στιγμή έχει μαζέψει τόνους οργής για την παρούσα κυβέρνηση. Αυτή η οργή κάποια στιγμή θα ξεσπάσει μέσω κάποιας σπίθας - αφορμής. Χρέος των αριστερών δυνάμεων (κυρίως του ΚΚΕ το οποίο διαθέτει αρκετή πείρα) είναι να είναι έτοιμες, έτσι ώστε να καθοδηγήσουν αυτή την οργή στο σωστό δρόμο (και να μην την αφήσουν ακηδεμόνευτη όπως έγινε το 2008), για να θεριέψει τελικά το λαϊκό κίνημα. ΑΝΤΩΝΗΣ.
Δημοσίευση σχολίου