Αγαπητοί φίλοι και σύντροφοι. Διάβασα με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον το σημερινό άρθρο του εκλεκτού συντρόφου "Μήτσου 175", το οποίο αναφέρεται στη μέγιστη ευθύνη του γερμανικού λαού για την επικράτηση του χιτλερισμού και την εξαπόλυση του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, της απερίγραπτης σφαγής και κτηνωδίας του γερμανικού ιμπεριαλισμού σε βάρος της Εργατικής Τάξης και των Λαών όλου του κόσμου.
Στο εξαιρετικό αυτό κείμενο του αγαπητού μας συναγωνιστή και συντρόφου, επιτρέψτε μου να προσθέσω μερικές ακόμη σκέψεις, σχετικά με τα ιστορικά διδάγματα που πρέπει να αντλήσουμε από την ιστορική πείρα των εξελίξεων στο έδαφος της Γερμανίας, από το 19ο αιώνα μέχρι σήμερα.
Το μεγάλο ερώτημα που πάντοτε βασάνιζε τους Μαρξιστές όλου του κόσμου ήταν γιατί η επανάσταση κι ο σοσιαλισμός δεν κατόρθωσαν να επικρατήσουν, και μάλιστα εγκαίρως, στη γη που γέννησε τον Καρλ Μαρξ και τον Φρίντριχ Ένγκελς, στη χώρα που επίσης γέννησε τέτοιους γίγαντες προδρόμους της μετέπειτα επιστημονικής επαναστατικής κοσμοθεωρίας της εργατικής τάξης, όπως ο Γκαίτε, ο Χέγκελ και ο Φόϋερμπαχ, που αποτελούν επίσης κολόνες και ορόσημα στην πάλη της ανθρωπότητας να γίνουν τα σκοτάδια λάμψη, να φωτιστεί ο νους του ανθρώπου, να ανοίξει ο δρόμος της λευτεριάς.
O σύντροφος "Μήτσος175" και μαζί του και ένας αριθμός άλλων συντρόφων μας ίσως θα θυμούνται ότι ο Καρλ Μαρξ και ο Φρίντριχ Ένγκελς εκείνο για το οποίο ανησυχούσαν περισσότερο απ' όλα σε σχέση με την πολιτική συμπεριφορά του γερμανικού λαού -κυρίως των αστών και μικροαστών (που άφησαν κυριολεκτικά να χαθεί η γερμανική αστική δημοκρατική επανάσταση στα 1848-49), αλλά εν μέρει και της εργατικής τάξης της χώρας (από την εποχή Μπίσμαρκ και εφεξής)- ήταν "η δεισιδαιμονική πίστη" που αυτός ο λαός έδειχνε απέναντι στο κράτος και τους "θεσμούς" του, μεταξύ των οποίων στην παραδοσιακή πρωσική γερμανική στρατοκρατία και γενικά απέναντι σε κάθε κατασταλτικό μηχανισμό.
Προφανώς επειδή επρόκειτο για μία λαθεμένη πολιτική κατεύθυνση που εδραίωσε σε εκατομμύρια Γερμανούς η επί αιώνες σκλαβιά τους στους φεουδάρχες και στις φεουδαρχικές αντιλήψεις που κρατούσαν τη Γερμανία διασπασμένη και υπανάπτυκτη σε σχέση με την Αγγλία, την Αμερική, αλλά και τη Γαλλία της αστικής επανάστασης, όσον αφορά τον πολιτικό τομέα.
Ο "πρωσικός, δουλόφρων προς τους ισχυρούς της εξουσίας" τρόπος σκέψης των Γερμανών συνδέεται προφανώς με το ιστορικό γεγονός ότι ο γερμανικός λαός ανέμενε από τους βασιλείς και τους στρατηγούς της Πρωσίας να δώσουν λύση στο ιστορικό αίτημα της αστικής τάξης για ενοποίηση της Γερμανίας. Πάνω στη βάση αυτή βρήκαν θεμέλια ο δεσποτισμός των βασιλιάδων Χοεντσόλερν και οι ιδέες του στρατοκράτη Μπίσμαρκ για την "υπέροχη του γερμανικού έθνους", του οποίου το ενιαίο πια κράτος (ράιχ) έπρεπε να εξαπλωθεί με κάθε τρόπο στην Ευρώπη και στον κόσμο, να αποικιοποιήσει υπερπόντια εδάφη και να κυριαρχήσει πολιτικά πάνω στη Γηραιά Ήπειρο....
Οι δύο πρώτοι κλασικοί του Μαρξισμού επίσης στηλίτευαν με κάθε αφορμή τη στενοκεφαλιά (φιλισταϊσμό) που διέκρινε τη γερμανική αστική και μικροαστική κοινωνία, και η οποία στενοκεφαλιά κατέληγε σε τροχοπέδη των προοδευτικών εξελίξεων σε πολιτικό επίπεδο και στη δημιουργία συνθηκών που ευνοούσαν την αντίδραση και την αντεπανάσταση στη χώρα, κόντρα στις επαναστατικές δυνάμεις και ιδιαίτερα ενάντια στις προλεταριακές δυνάμεις που πάλευαν πλέον συνειδητά για το σοσιαλισμό.
Ίσως αυτή η στενοκεφαλιά, αυτή η δεισιδαιμονική πίστη στους κρατικούς θεσμούς ήταν ιδεολογικοί παράγοντες που συνέβαλαν, μετά το θάνατο του Ένγκελς, στην εμφάνιση του μπερνσταϊνικού ρεβιζιονισμού και στη σταδιακή άλωση του γερμανικού σοσιαλδημοκρατικού εργατικού κόμματος από το ρεφορμισμό και την αστικοποίηση. Έτσι γεννήθηκαν εκεί μέσα οι Νόσκε, οι Σάιντεμαν, οι Έμπερτ και οι Κάουτσκι που πήραν στα στερνά τους οριστικό διαζύγιο από το Μαρξισμό...
Ταυτόχρονα, στη γερμανική φιλοσοφία του ύστερου 19ου αιώνα αναδείχτηκε ο κάθε μορφής ανορθολογισμός, η κάθε λογής αποθέωση του ατομικισμού και του σωβινισμού, που στόχευε στην καταπολέμηση του επιστημονικού σοσιαλισμού και τη δημιουργία ιδεολογικού υποβάθρου για τον νεογέννητο ήδη γερμανικό ιμπεριαλισμό. Ιδεολογικό υπόβαθρο φυσικά εντελώς αντιδραστικό και αντιλαϊκό για έναν νεόκοπο ιμπεριαλισμό, που γύρευε ..."ζωτικό χώρο" στον ανταγωνισμό του με τα άλλα ιμπεριαλιστικά θεριά, παλιές καραβάνες της αποικιοκρατίας, που ξεφύτρωναν πλέον σαν μονοπωλιακός καπιταλιστικός ιμπεριαλισμός στον πλανήτη, πάνω στο έδαφος της ανταγωνιστικής εκμεταλλευτικής κοινωνίας...
Την ιδεολογική τάση προς την αντεπανάσταση και την ακραία αντίδραση την ενίσχυσε λοιπόν με κάθε μέσον ο γερμανικός ιμπεριαλισμός που διαμορφώθηκε στις αρχές του 20ου αιώνα, σπέρνοντας στις μάζες τον πιο ακραίο σωβινισμό, παράγοντα που υποβοήθησε τα υπερφίαλα σχέδια της γερμανικής μεγαλοαστικής τάξης του 1900-1914, για μιαν απόπειρα κυριαρχίας της σε όλο τον πλανήτη, που εκφράστηκε στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο 1914-1918.
Παρόλα αυτά το γερμανικό προλεταριάτο, μέσα στη δίνη αυτού του φρικτού πολέμου, μέσα κι από το παράδειγμα της μεγάλης Οκτωβριανής Επανάστασης στη Ρωσία του 1917, άρχισε να βρίσκει το δικό του επαναστατικό δρόμο. Το 1918 βρόντηξαν λοιπόν και στη Γερμανία τα κανόνια της Προλεταριακής Επανάστασης. Κι αν δεν κατάφεραν οι επαναστατικές μάζες να επικρατήσουν και να χτίσουν μια νέα Σοσιαλιστική Γερμανία, που θα ήταν επίσης στήριγμα και συμπαραστάτης της Σοβιετικής Ένωσης, αυτό σε ένα μεγάλο βαθμό οφείλεται στον άθλιο ρόλο της σοσιαλδημοκρατίας, που δολοφόνησε το 1919 τον Καρλ Λήμπκνεχτ και τη Ρόζα Λούξεμπουργκ, και έμπασε επίσημα στην πολιτική ζωή και διαπάλη τα πρώτα φασιστικά τάγματα παραστρατιωτικών- παρακρατικών δολοφόνων: τα διαβόητα "frei korps" από τα οποία συγκροτήθηκε αμέσως μετά το "εθνικισοσιαλιστικό" δηλαδή το ναζιστικό υπεραντιδραστικό κόμμα του Χίτλερ, ο βραχίονας της γερμανικής ιμπεριαλιστικής αστικής τάξης μετά το 1930...
Έτσι φτάσαμε στη ναζιστική δικτατορία του 1933-1945, που εκμεταλλεύτηκε την οικονομική και πολιτική κρίση και μαζί της όλον εκείνο τον παραδοσιακό εθνικισμό και την εξίσου ... παραδοσιακή γερμανική χοντροκεφαλιά, τη δεισιδαιμονική στενοκέφαλη προσήλωση εκατομμυρίων Γερμανών στο κράτος, την αστυνομία, το στρατό, την αστική "δικαιοσύνη"...
Πάνω στην κοπριά αυτή άνθισε το "λουλούδι του κακού" και βρήκε έδαφος η κτηνώδης πολεμοκάπηλη προπαγάνδα της γερμανικής αστικής τάξης, που παρέσυρε εκατομμύρια Γερμανούς εργαζόμενους στα ιμπεριαλιστικά σχέδια κι οδήγησε στο έγκλημα εναντίον της ανθρωπότητας: στη χιτλερική κτηνωδία του Β' παγκόσμιου πολέμου. Κι αν μεταπολεμικά (1946-1990) δεν ξεριζώθηκε εκ βάθρων όλη η ρίζα του κακού, το γεγονός οφείλεται στο ότι οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές ξέκοψαν για λογαριασμό τους το δυτικό κομμάτι της Γερμανίας, την "Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας", και το μετέτρεψαν σε προπύργιο του αντικομμουνισμού, του αντισοβιετισμού, της προσπάθειας για υποδούλωση της Ευρώπης και του κόσμου στην αμερικανική μπότα.
Κι αυτό, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι ο γερμανικός ιμπεριαλισμός παρέμεινε ζωντανός κι ανέπτυσσε τα δικά του ιδιαίτερα σχέδια, που δεν συνέπιπταν πάντα με τα ιδιαίτερα συμφέροντα των γιάνκηδων προστατών.
Οι ναζιστές δολοφόνοι, λοιπόν, στο μεγαλύτερο μέρος τους έγιναν άνθρωποι των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Μετά τα τραγικά γεγονότα του 1988-90, ο γερμανικός ιμπεριαλισμός και ρεβανσισμός, εξίσου μαύρος κι αντικομμουνιστικός όπως πάντα έθεσε στην υπηρεσία του τους μηχανισμούς της ΕΟΚ, που ως Ευρωπαϊκή Ένωση έγινε το μακρύ χέρι και η οικονομική-πολιτική τανάλια, για να διαγουμίζει ο γερμανικός αετός όλες τις εξαρτημένες αδύναμες χώρες τύπου Ελλάδας και να ανταγωνίζεται ανοιχτά τους πρώην ... σωτήρες του από την "κομμουνιστική απειλή"....
Εκείνο όμως που σήμερα μάς πικραίνει αφάνταστα, σύντροφε Μήτσο και αγαπητού φίλοι, είναι το γεγονός ότι δυστυχώς μικρά αλλά άθλια υπολείμματα του ναζισμού και της γερμανικής ιμπεριαλιστικής αστικής τάξης παρέμειναν, εν υπνώσει, για σαράντα χρόνια και μέσα στη Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας ( 1949-1990) κι ότι αυτοί οι θύλακες, αντί να εξολοθρευτούν, έγιναν οι τυφλοπόντικες της νέας αντεπανάστασης, λειτουργώντας σαν προπύργια του αμερικανικού και του δυτικογερμανικού ιμπεριαλισμού, μέσα στο έδαφος μιας νέας Γερμανίας, μιας χώρας που προσπάθησε να χτίσει το Σοσιαλισμό.
Προφανώς και η ρεβιζιονιστική προδοσία των Χρουστσοφικών στην ΕΣΣΔ και σε όλο το σοσιαλιστικό στρατοπέδο συνετέλεσε σε μεγάλο βαθμό στο να χαλαρώσει η επαγρύπνηση ενάντια στον ταξικό εχθρό και στη ΓΛΔ, στο βαθμό μάλιστα που δεν προχωρούσε πια μπροστά, ούτε εκεί ούτε πουθενά στις χώρες του ρεβιζιονισμού, η επανάσταση κι η σοσιαλιστική οικοδόμηση. Και στη θέση τοτς ξαναβρήκε έδαφος ο εθνικισμός η στενοκεφαλιά, η αντεπανάσταση...
Αποτέλεσμα αυτού του προτσές είναι η διατήρηση και ανάδειξη κάτι τέτοιων αντεπαναστατικών παλιοτόμαρων που παρασιτούσαν μέσα στη ΓΛΔ, σαν τη διαβόητη φράου Μέρκελ και όλη τη φαμίλια της, δηλ. μια ολόκληρη κλίκα που κορόιδευε επί δεκαετίες την εργατική τάξη, έτρωγε, έπινε και υπονόμευε με κάθε τρόπο τις ιδέες του σοσιαλισμού στο Ανατολικό Βερολίνο..
Αντίστοιχα, δρούσαν κι άλλα τέτοια παρόμοια πολιτικά περιττώματα, που ήταν καμουφλαρισμένα απομεινάρια των ναζί επί πολλές δέκαετίες. Να λοιπόν, πώς σήμερα πληρώνονται όλα τα λάθη, όλες οι αβλεψίες και κυρίως όλη εκείνη η στραβή αντίληψη για το σοσιαλισμό.
Η τεχνοκρατική αντιλενινιστική εκείνη αντίληψη που τον νόμιζε το σοσιαλισμό ως μια ήδη ... αταξική και απολύτως ειρηνικά εξελισσόμενη κοινωνία, με βάση της την επιστήμη και τα ...υλικά χρηματικά κίνητρα. Η ρεβιζιονιστική αντίληψη η τόσο να τόσο φιλισταϊκή, που δεν μπορούσε να δει ότι όταν μιλάμε για σοσιαλισμό που αντικατέστησε τον καπιταλισμό, εννοούμε ακόμη μια μεταβατική κοινωνία όπου συνεχίζεται με νέα μορφή, αλλά αμείλικτη, η ταξική πάλη, στην προσπάθεια του προλεταριάτου να αλλάξει βαθιά τη συνείδηση και τη νοοτροπία, να βαθύνει την πραγματική εργατική εξουσία σε όλους τούς τομείς και στη βάση αυτή να θριαμβεύσει μια νέα κουλτούρα, ικανή να ανοίξει το δρόμο στην πλήρη κοινωνικοποίηση, στον Κομμουνισμό, στην πραγματικά κοινωνική και κοινωνικοποιημένη ανθρωπότητα.
Αυτή είναι η ιστορική πείρα και τα ιστορικά διδάγματα του γερμανικού και του παγκόσμιου προλεταριάτου. Ας μας γίνουν όλους τα παθήματα μαθήματα, για να ανοίξει ξανά ο δρόμος που θα σαρώσει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Αυτά ας κρατήσουμε από την ιστορική πείρα μιας μεγάλης χώρας με κρίσιμη πορεία στις παγκόσμιες εξελίξεις.
Ευχαριστούμε τον σύντροφο αρθρογράφο που με τι κείμενό του μας έδωσε ξανά την ευκαιρία να προβληματιστούμε πάνω στα πάθη και στη σκληρή πείρα του λαϊκού κινήματος όλου του κόσμου.
Δημοσίευση σχολίου