Η "ψυχή της δεξιάς", με την πένα του Μανώλη Κοττάκη

"Κυράτσα του φασισμού που διεστραβλώνει γκαιμπελικότατα τα γεγονότα", είχε χαρακτηρίσει την φυλλάδα "Εστία" ο Μανώλης Γλέζος. Οπως παρακολουθούμε στο διάβα του χρόνου και σήμερα υπό την διεύθυνση του Μανώλη Κοττάκη, ενός προσώπου το οποίο με κάθε ευκαιρία αισθάνεται την ανάγκη να επαναλαμβάνει μια πτυχή του βιογραφικού του, η οποία αναφέρεται στις "μάχες που έχει δώσει εναντίον του κομμουνισμού", η ίδια έντυπη πατσαβούρα επιβεβαιώνει ότι παραμένει πιστή στις "πατροπαράδοτες αξίες" της.  

Ετσι, λοιπόν και σήμερα, ο Κοττάκης, μας παρουσιάζεται στο άρθρο του σαν δάσκαλος του κατηχητικού της δεκαετίας του '60 για να μας πει ότι για όλα φταίει το ότι απαρνηθήκαμε το "Πατρίς, Οικογένεια, Θρησκεία", ή κατά το Κοττάκιο λεξιλόγιο το "Αίμα" μας. Μας προτρέπει δηλαδή να επαναφέρουμε απόλυτα την Πατριαρχία, να έχει ενεργό ρόλο στην ζωή μας ο ρασοφόρος"πνευματικός-εξομολόγος", και να δομηθεί ο "εθνικός κορμός".  
Κι αυτό θα γίνει, πάντα κατά τον ίδιο δημοσιολόγομ αντιστεκόμενοι στην "χαλάρωση των δεσμών, και στην χαλάρωση των ηθών". 

Ανετα δηλαδή το απόσπασμα απ΄ τα παρακάτω γραφόμενα του Κοττάκη, θα μπορούσαν να συμπεριλαμβάνεται σε ομιλία του δικτάτορα Παπαδόπουλου. o οποίος μας εξηγούσε ότι: "Ασθενήν έχομεν, εις τον γύψον τον εβάλαμεν". 

Η δεξιά "κανονικότητα" δηλαδή στην αποθέωσή της

Ο ιδρυτικός νόμος της οικογένειας έχει καταλυθεί και έχει χαθεί, Όπου ιδρυτικός νόμος, ίσον αυτό που οι παλαιοί έλεγαν με δύο λέξεις: "Αίμα μου". Όλο και περισσότερο στις μέρες μας χάνεται ή ένωση τού αίματος. Ό σεβασμός και ή αγάπη πού απορρέουν από αυτήν. 

Όλο και περισσότερο στις μέρες μας διαρρηγνύονται οι δεσμοί πάνω στους όποιους βασιζόταν αθέατα ή κοινωνική συνοχή. 

Όλο και περισσότερο στις μέρες μας απαντούν στην απόρριψη με το έγκλημα και την βία. Πρόκειται για αλλαγή μείζονα που όσο περνά ο καιρός θα λαμβάνει και άλλα χαρακτηριστικά. Η χαλάρωση των δεσμών, η χαλάρωση των ηθών, η αντικατάσταση των στεφάνων από τα έγγραφα στα δημαρχεία και τα σύμφωνα συμβίωσης, η κατάργηση των βαπτίσεων και η ψυχρή επιλογή της ονοματοδοσίας, η εγκατάλειψη του επίσημου τύπου των τελετών που αυξάνει την ευθύνη, οδηγεί στην διάλυση της κοινωνίας από τα θεμέλιά της. 

Διάλυση, η οποία συμπληρώνεται από τον εκτραχηλισμό των ηθών και από την κατάλυση της σχέσης γονέος-τέκνου. 

Ακόμη και υγιώς δομημένες οικογένειες, λειτουργούσες πάνω σε στέρεες αρχές, δυσκολεύονται να κρατήσουν τα παιδιά τους μακριά από μοντέρνες συμμορίες σχολικών οπλοφόρων χούλιγκαν, αρσενικών ή θηλυκών.