Η είδηση κυκλοφόρησε πρόσφατα. Τη διαβάζει και την ξαναδιαβάζει κανείς και κοιτάζει το ημερολόγιο, για να δει αν γράφει 2022 ή 1952, '62 ή '72:
"Το Σώμα Ελεγκτών Δημόσιας Διοίκησης στη Θεσσαλονίκη θα εξετάσει αν είναι νόμιμη η τοποθέτηση μιας αναμνηστικής πλάκας στην πλατεία του Λευκού Πύργου. Η πλάκα αναφέρεται -όπως στην ίδια επιγράφεται- στη «μνήμη των μαχητών του ΕΛΑΣ που απελευθέρωσαν τη Θεσσαλονίκη από τα ναζιστικά στρατεύματα της κατοχής στις 30 Οκτωβρίου 1944»".
Αφού ξεπεραστεί λοιπόν μια πρώτη έντονη έκρηξη οργής που δικαιολογημένα φέρνει μια τέτοια σοκαριστική είδηση, σαράντα χρόνια μετά την τυπική αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης, έρχεται η απλή λογική να βάλει τα πράγματα στη θέση τους, από όλες τις πλευρές.
Η είδηση αυτή δείχνει ποιοι είμαστε σήμερα σ' αυτό τον τόπο, από ποιους κυβερνιόμαστε, πού βρισκόμαστε και γιατί φτάσαμε στο σημείο αυτό. Έχουμε λοιπόν και λέμε.
Αυτοί που σήμερα κυβερνάνε όλη τη χώρα μας -και φυσικά και τη Θεσσαλονίκη- είναι στο μεγαλύτερο μέρος τους απευθείας απόγονοι κι επίγονοι των δωσίλογων της Κατοχής. Είναι η σπορά που άφησαν ως "άχθος αρούρης",για να κληρονομήσει το μπεζαχτά, τη λεία και τα κρατικά αξιώματά τους, όλοι εκείνοι οι οποίοι -από γερμανοντυμένοι ταγματασφ-αλήτες του κάθε Πούλου, παρά τω πλευρώ του οποίου "διέπρεψαν" ως το τέλος της Κατοχής, φόρεσαν αμέσως την εγγλέζικη σκούφια το Δεκέμβρη του '44 και εξελίχτηκαν σε σύμβολα της υποτέλειας στους Αμερικανούς ιμπεριαλιστές μετά το δόγμα του Τρούμαν και τη συστηματική πάχυνσή τους με "δολλάρια Μάρσαλ", μετά το 1947.
Κυριολεκτικά μια "νέα" εκμεταλλεύτρια τάξη, μια μεταπολεμική ελληνόφωνη αστική τάξη θεμελιωμένη στη λεηλασία του τόπου στα 1941-1950 και εντεύθεν...
Οι επίγονοι αυτών των χοντρών παράσιτων της ελληνικής κοινωνίας στελεχώνουν σήμερα τη μητσοτακική δεξιά και κάθε λογής δεξιά. Σε μιαν εποχή πλήρους αντιδραστικής, ασύδοτης, ακροδεξιάς πορείας του ντόπιου καπιταλισμού και όλων των ξένων αφεντικών του, σε μιαν εποχή κυριαρχίας διεθνώς της αντεπανάστασης, τα σημερινά γεννήματα των παλιών εκείνων φιδιών νομίζουν θρασύτατα ότι θα μπορέσουν να ... ξαναγράψουν την ιστορία του τόπου μας. Ειδικά στη Θεσσαλονίκη και στη Βόρεια Ελλάδα, όπου λειτούργησε ασύδοτη για δεκαετίες και με επιδότηση του ΝΑΤΟ η σκληρότερη μορφή του δεξιού νεοφασιστικού παρακράτους.
Εδώ όπου κυριάρχησε ένα χαρμάνι φασιστών τραμπούκων- δολοφόνων, Φον Γιοσμάδων και Γκοτζαμάνηδων με τρίκυκλα, σε αξεδιάλυτη διαπλοκή με το επίσημο κρατικό σκυλολόι. Ιδιαιτέρως δε με το μηχανισμό που κουμαντάριζε το στρατό, την αστυνομία, τη δικαστική κάστα και φυσικά το παπαδαριό που ευλογεί κάθε αντιλαϊκή εξουσία
... Όλα μαζί τα μαύρα αποβράσματα της περιοχής έφτασαν στον κολοφώνα της ασυδοσίας τους επί των ημερών της χούντας και αποτραβήχτηκαν κάπως, σε μια πιο αθέατη δράση, μετά το 1974, καθώς και στη Θεσσαλονίκη πρόβαλλε δυναμικό το εργατικό λαϊκό κίνημα, ένα κίνημα που χρειάστηκε ολόκληρη αστικορεφορμιστική επιχείρηση Πασοκικής "αλλαγής" και στο καπάκι μια συγκυβέρνηση της δεξιάς με τη ρεβιζιονιστική σάπια ηγεσία της χιλιοπροδομένης "αριστεράς μας", για να το να το αποπροσανατολίσουν και να ενσωματώσουν την ηγεσία του στο αστικό παιχνίδι.
Στις μέρες μας χρειαστηκε, πάρα την ολοφάνερη υποχώρηση των επαναστατικών ιδεών μια ανάλογη επιχείρηση το 2015, με τους επιγόνους των συγκυβερνώντων του 1989-90 ξανά σε πρώτο πλάνο και με "αυτοδυναμία"...
Σήμερα λοιπόν που φτάσαμε πια στη διακυβέρνηση των τριών πιο πατενταρισμένων χουντοφασιστσράδων, ως πρώτης τάξεως υπουργών του "νεοφιλελέ" αντιδραστικού απογόνου της δυναστείας Μητσοτάκη, είναι ευνόητο ότι και τα ακροδεξιά "μαργαριτάρια" της Θεσσαλονίκης δεν έχουν πια λόγους να κρύψουν ούτε τα γαϊδουρινά αφτιά τους ούτε τη λύσσα τους. Ωρύονται από πολύ καιρό τώρα ακόμη και για μία αναθηματική επιγραφή που με λόγο δωρικό -χωρίς αναλύσεις- απλώς μας υπενθυμίζει το τι έγινε ιστορικά στη Θεσσαλονίκη τον Οκτώβρη του 1944.
Λύσσαξε λοιπόν σύμπασα η μαύρη μαυρίλα γιατί η πλάκα εκείνη αναγκαστικά ανακαλεί στη μνήμη της κοινωνίας ποιος είναι κι ο καθένας από μας που ζει σήμερα σε αυτή τη χώρα κι από πού κρατάει η σκούφια του. Και μόνο αυτή η συνειδητοποίηση κάνει ολάκερο το μαύρο αντιδραστικό αστικό σκυλολόι να κυριεύεται από λύσσα ρεβανσισμού για τα παλιότερα μεγαλεία του.
Πρέπει να ακολουθήσουμε την επαναστατική εκείνη κατεύθυνση που αποκήρυξαν τελειωτικά οι συγκυβερνήτες "συμφιλιωτές" του 1989-1990 και του 2015-2019. Αυτή την κατεύθυνση, πάνω από όλα τρέμουν ως το κόκαλο τα επιτελεία της σύγχρονης μαύρης αντίδρασης.
Το όνομα του θρυλικού ΕΛΑΣ στην επιγραφή είναι αφορμή για ένταση του τρέμουλου, όχι γιατί άμεσα κινδυνεύουν να πέσει η πλάκα στα κλούβια κεφάλια τους, αλλά για το μήνυμα που εκπέμπει ο ένοπλος αγώνας του ΕΛΑΣ ως ερέθισμα για το μέλλον. Τρέμουν το μήνυμα αυτό, γιατί δείχνει με ποια πορεία και με ποια τακτική και μέθοδο "τρίζουν, γκρεμίζονται θρόνοι, νέα ζωή προχωρεί'.
Μόνο με μια τέτοια σύγχρονη πορεία του λαού μας θα είναι βάσιμη η ανησυχία όλων των αντιδραστικών ότι η μαρμάρινη πλάκα στο Λευκό Πύργο για την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης μπορεί να γίνει- και θα γίνει- η μικρογραφία εκείνης της ταφόπετρας που θα μπει πάνω από το μαύρο κι άραχλοι εκμεταλλευτικό τους κόσμο. Οριστικά κι αμετάκλητα.
Δημοσίευση σχολίου