Η πολιτική διαφωνία σταματά εκεί που ξεκινά το συμφέρον της Οικογένειας (μία είναι η οικογένεια...)

Πηγή: Θανάσης Καμπαγιάννης - f/b

Τυπικά, η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι το πολίτευμα που δεξιώνεται οργανωτικά τη διαφωνία των πολιτικών κομμάτων γύρω από το τι συνιστά συμφέρον της πατρίδας – διατηρώντας ανέπαφες τις κοινωνικές σχέσεις κυριαρχίας.

Στα πιο φιλελεύθερα εγχειρίδια, αναγνωρίζεται ότι η αστική δημοκρατία οφείλει να ανεχτεί την ελεύθερη λειτουργία κομμάτων που αμφισβητούν ακόμα και το ίδιο το πλαίσιο του “συμφέροντος της πατρίδας”, προβάλλοντας μια ταξική και όχι εθνική διαίρεση της κοινωνίας. Βέβαια, ακόμα και για τον πλέον πολιτικά φιλελεύθερο, το όριο αυτής της ανοχής βρίσκεται στην αμφισβήτηση των σχέσεων κοινωνικής κυριαρχίας με την άσκηση βίας. Γνωρίζουμε εξάλλου τη βιαιότητα με την οποία απάντησαν τα αστικά κράτη σε περιόδους που αμφισβητήθηκε η κυριαρχία τους, χωρίς καν το αντίπαλο μπλοκ να έχει διέλθει βία.

Η τοποθέτηση Μητσοτάκη ότι "η πολιτική διαφωνία σταματά εκεί που ξεκινά το συμφέρον της πατρίδας" βρίσκεται έξω από τα αυτονόητα της αστικής δημοκρατίας (δεν μιλάμε καν για τη φιλελεύθερη εκδοχή της), καθώς αξιώνει για το κόμμα του τον a priori ορισμό του τι συνιστά “συμφέρον της πατρίδας”, θέτοντας εκτός εθνικού κορμού (“εθνικού μετώπου” που κατά σύμπτωση είναι το όνομα του κόμματος του πατέρα Λεπέν) τους διαφωνούντες.

Αν κάποιος μεταφράσει την πρόταση Μητσοτάκη στα αγγλικά, με τη διαφωνία-dissent και την πατρίδα-fatherland, και την θέσει υπόψιν ενός στοιχειωδώς ενημερωμένου διεθνούς ακροατηρίου ζητώντας την ταυτοποίηση του προσώπου που την εξέφερε, οι απαντήσεις θα κινούνται ανάμεσα στον Πούτιν, τον Ερντογάν και τον Ντουτέρτε (αφήστε την άκρη τα σφυροδρέπανα της Κίνας, για να μην τα χαλάσουμε).

Με τη δήλωσή του αυτή, ο Μητσοτάκης ενέταξε τον εαυτό του στην διεθνή του αυταρχισμού που έχει κάνει την εμφάνισή της τα τελευταία χρόνια και που αμφισβητεί τα μεταπολεμικά αυτονόητα της αστικής δημοκρατίας.

Είναι δε κοινό μοτίβο αυτής της διεθνούς τάσης όχι μόνο η ταύτιση του κυρίαρχου κόμματος με το “συμφέρον της πατρίδας”, αλλά και η ταύτιση της οικογένειας του αρχηγού με το κυρίαρχο κόμμα. Η λέξη νεποτισμός (που έχει μέσα της το nephew) θα μπορούσε να μεταφραστεί ευφάνταστα στα ελληνικά ως Ανιψιοκρατία. Αλλά σιγά που υπάρχει κάποιος ανιψιός του Μητσοτάκη σε πολιτική θέση ευθύνης…

 Στη φωτογραφία: Οι πυλώνες της κοινωνίας (1926), του Γκέοργκ Γκροτζ.