Είναι πολλές οι περιπτώσεις που Μουσουλμάνοι και Χριστιανοί συμμάχησαν μεταξύ τους εναντίον άλλων Χριστιανών ή Μουσουλμάνων. Βλέπετε η θρησκεία είναι πρώτης τάξεως αφορμή για πόλεμο, αλλά υπάρχουν κι άλλες αιτίες. «Ο εχθρός του εχθρού είναι φίλος μου» και αυτό το ρητό εφαρμόστηκε αμέτρητες φορές. Θα πούμε ένα μόνο πολύ γνωστό παράδειγμα.
Ο πόλεμος της Κριμαίας (1853 - 1856). Αφορμή του Πολέμου υπήρξε το ζήτημα της κυριότητας του Πανάγιου Τάφου στην Ιερουσαλήμ, που ήταν το μήλο της έριδας ανάμεσα στους Ορθόδοξους και στους Καθολικούς.
Το 1852 η Γαλλία πέτυχε την υποστήριξη του Σουλτάνου, ο οποίος εξέδωσε φιρμάνι υπέρ των Καθολικών. Η Ρωσία έστειλε τελεσίγραφο, η Τουρκία το απέρριψε, έχοντας τη στήριξη Γαλλίας – Αγγλίας οι οποίοι έστειλαν το δικό τους τελεσίγραφο στους Ρώσους. Έτσι οι Οθωμανοί πολέμησαν με συμμάχους τους Βρετανούς, τους Γάλλους και το Βασίλειο της Σαρδηνίας εναντίον των Ρώσων. Στον πόλεμο αυτό, συμμετείχαν και 1.000 Έλληνες εθελοντές στο πλευρό των Ρώσων.
Πολύ ενδιαφέρουσα είναι η επιστημονική ανάλυση των Μαρξ και Ένγκελς οι οποίοι πρόβλεψαν τη σύρραξη:
«Στα 1850, παρατηρητές της διεθνούς κατάστασης, μεταξύ αυτών ο Καρλ Μαρξ και ο Φρίντριχ Ένγκελς, ήδη είχαν προβλέψει τη βεβαιότητα ενός νέου ρωσοτουρκικού πολέμου. Η αυτοκρατορική Ρωσία, ως μέλος της Ιερής Συμμαχίας, λειτουργούσε τον καιρό εκείνο ως αστυφύλακας της Ευρώπης, διατηρώντας σταθερό το ισοζύγιο δυνάμεων που είχε αποφασιστεί στο Συνέδριο της Βιέννης το 1815 και διαδραματίζοντας καταλυτικό ρόλο στην κατάπνιξη κάθε επαναστατικού κινήματος στον ευρωπαϊκό χώρο. Σε αντάλλαγμα για την παροχή στρατευμάτων που μεριμνούσαν για την ισορροπία δυνάμεων και έπαιξαν μάλιστα σημαίνοντα ρόλο στην κατάπνιξη των μεγάλων επαναστάσεων του ευρωπαϊκού χώρου των ετών 1848 και 1849, ανέμενε την ανοχή των άλλων ευρωπαϊκών δυνάμεων και τη μη ανάμειξή τους στις διαμάχες της με την Οθωμανική Αυτοκρατορία, τον Μεγάλο Ασθενή -όπως την έλεγαν-, λόγω των πολλών δομικών προβλημάτων που αντιμετώπιζε και τα οποία την είχαν φέρει στα όρια της κατάρρευσης.
Παρόλα αυτά, τόσο ο Μαρξ όσο και ο Ένγκελς προέβλεψαν ότι οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές δυνάμεις δε θα επέτρεπαν στους Ρώσους μια τέτοια ελευθερία κινήσεων, καθώς μια περαιτέρω διείσδυση της Ρωσίας στα Βαλκάνια έπληττε θανάσιμα τα συμφέροντά τους (τότε δεν είχε προσαρτηθεί ακόμα η Αίγυπτος από τους Βρετανούς και τον μεταγενέστερο ρόλο του Σουέζ ως δρόμου για τις βρετανικές κτήσεις στην Ινδία είχαν τότε τα Στενά των Δαρδανελλίων). Ένας αναπόφευκτος λοιπόν γενικευμένος ευρωπαϊκός πόλεμος πρόβαλλε επί θύραις. Οι προβληματισμοί και οι συζητήσεις που άνοιξαν για το μέλλον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας σε μια τέτοια περίπτωση συμπυκνώθηκαν στον όρο που δέσποσε επί 70 σχεδόν χρόνια στη διπλωματική σκακιέρα και πήρε το όνομα Ανατολικό Ζήτημα. Δηλαδή για κάθε μεγάλη ευρωπαϊκή δύναμη ο όρος αντανακλούσε τους προβληματισμούς της ως προς το πώς θα διαφυλαχθούν καλύτερα τα συμφέροντά της μετά την πτώση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και ποιες ενέργειες έπρεπε να αναληφθούν».
Βλέπετε πως πίσω από τη Θρησκεία κρύβονται πάντα επίγεια ανθρώπινα συμφέροντα.
Δημοσίευση σχολίου