Τηλεγραφικά μια θεωρητική προσέγγιση για τον κρατικό μηχανισμό καταστολής που λέγεται αστυνομία.
Εναι ένα όργανο στα χέρια της άρχουσας τάξης, που σκοπός του είναι να καταπολεμήσει την αντίσταση αυτών που είναι αντίθετοι στην αστική δικτατορία. (Πρέπει να θυμόμαστε ότι και η καλύτερη αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία, δεν είναι παρά η δημοκρατία της οικονομικής μειοψηφίας και η δικτατορία της, πάνω στην συντριπτική πλειοψηφία του λαού).
Η αστυνομία πληρώνεται από την υπεραξία που παράγει η εργατική τάξη και χρησιμοποιείται ως μηχανισμός διαιώνισης της ταξικής κυριαρχίας του κεφαλαίου.
Η μοναδική "προσφορά" των ένστολων πραιτοριανών του συστήματος είναι η καταλυτική συνεισφορά τους προς το κράτος και την εργοδοσία για να ληστεύουν την υπεραξία από τον κόσμο της εργασίας. Είναι ολόσωστο, λοιπόν, το σύνθημα: "Οι μπάτσοι δεν είναι παιδιά των εργατών / είναι τα σκυλιά των αφεντικών".
Αυτά που τα κοινοβουλευτικά αριστερά κόμματα ονομάζουν "δίκια αιτήματα αστυνομικών", είναι το παζάρι που κάνουν οι μπάτσοι με το κράτος, για το πόσο θα κοστολογούνται οι υπηρεσίες τους στην αστική εξουσία.
«Το αστικό δίκαιο είναι μηδέν χωρίς μηχανισμό ικανό να επιβάλει με εξαναγκασμό την τήρηση των κανόνων του», έγραφε ο Λένιν.
Αν κάνουμε "μετάφραση" της υπέροχης γελοιογραφίας του Τάσου Αναστασίου που παραθέτουμε -δημοσιεύεται σήμερα στην "Αυγή"- θα μπορούσε να αποτυπωθεί στην πρόταση: "Το γκλομπ του μπάτσου και η τήβεννος του δικαστή είναι δυο όψεις της αστικής εξουσία". Αυτονόητο είναι δηλαδή ότι δεν μπορεί να αναμένει κανείς ότι το κράτος θα δικάσει ... τον εαυτό του.
Δημοσίευση σχολίου