Συνεδριακοί χαιρετισμοί, μα πού να είν' η ουσία; (Αν όντως "το παλεύουμε" για λαϊκή εξουσία...)

Γράφει ο Νίκος από Βόλο

Με αφορμή χτεσινό άρθρο του συντρόφου Μήτσου 175 στο Βαθύ Κόκκινο, σχετικά με το λεγόμενο "συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας", άρχισε μια σχετική συζήτηση μεταξύ των αναγνωστών της ιστοσελίδας πάνω στο θέμα της συμμετοχής ή όχι εκπροσώπων του "σημερινού ΚΚΕ' σε τέτοια κομματικά συνέδρια της ντόπιας αντίδρασης, όταν μάλιστα αυτό το ίδιο κόμμα δεν έχει την παραμικρή σχέση ή "διπλωματική παρουσία" σε συνέδρια άλλων φορέων που παρουσιάζονται μάλιστα ως "αριστεροί", όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, στου οποίου το πρόσφατο συνέδριο ο Περισσός δεν παρέστη να χαιρετίσει κλπ. ... 

Επιτρέψτε μου, σύντροφοι, μια τοποθέτηση επί του θέματος, που λόγω έκτασης δεν την έπαιρνε το πλαίσιο της δημοσίευσης σχολίων κάτω από το άρθρο του Μήτσου 175. 

Περί συνεδρίων και χαιρετισμών λοιπόν ο λόγος. Πώς πρέπει να τοποθετηθούμε επ' αυτού, ώστε να μη χάνουμε το δάσος, δηλαδή την πολιτική ουσία, αντικρίζοντας μόνο τι δέντρο, δηλαδή τις πολιτικές τσιριμόνιες μεταξύ των κομμάτων του σημερινού κοινοβουλευτισμού;  

Η γνώμη μου είναι η εξής: Ούτως ή άλλως είναι κοροϊδία και υποκρισία πρώτου μεγέθους η παρουσία και ο χαιρετισμός ενός εκπροσώπου υποτιθέμενου επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης σε "συνέδριο" αστικού αντιδημοκρατικού και αντιδραστικού ως το μεδούλι κόμματος, όπως αυτό της ελληνόφωνης δεξιάς και ακροδεξιάς πολυκατοικίας. 

Δεν μπορώ καν να διανοηθώ ότι θα βρεθεί ποτέ πραγματικός κομμουνιστής που να ευχηθεί "καλή επιτυχία και δημιουργικό συνέδριο στον Μητσοτάκη, το Βορίδη,το Γεωργιάδη, τον Πλεύρη, το Χατζηδάκη και το Σκυλακάκη, καθώς και στο τσούρμο των λαμόγιων χειροκροτητών τους που παρασταίνουν τους "συνέδρους". 

Αυτό βεβαίως που για κάθε πραγματικό κομμουνιστή είναι απλώς αδιανόητο, αποτελεί ωστόσο, απαράγραπτη συνήθεια εδώ και δεκαετίες για τους κοινοβουλευτικούς ρεφορμιστές του Περισσού, που κυκλοφορούν με τον τίτλο και τις σημαίες του παλιού επαναστατικού ΚΚΕ. 

Η υπόθεση αυτή φυσικά έχει και την αντίστροφη πλευρά της: από τα αντίστοιχα συνέδρια των ρεβιζιονιστών μας στον Περισσό, μπορεί φυσικά να απουσιάζουν ως απρόσκλητοι και ανεπιθύμητοι οι ρεφορμιστές αστοί της Κουμουνδούρου, μπορεί επίσης να απουσιάζουν ως ανεπιθύμητοι οι εκπρόσωποι ρεβιζιονιστικών κομμάτων άλλων τάσεων ή τακτικών σε σχέση με τον "παπαρηγισμό-κουτσουμπισμο" των Ελλήνων ρεβιζιονιστών, ωστόσο από τα συνέδρια αυτά δεν λείπει ποτέ ο εκπρόσωπος του κόμματος της δεξιάς, όπως και ο αντίστοιχος του πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚισμού και νυν ΚΙΝΑΛητισμού της ντόπιας εξαρτημένης αστικής τάξης! 

Πάντοτε αυτοί "παρευρίσκονται, χαιρετίζουν και εύχονται ...καλήν επιτυχία" στα συνέδρια του εγχώριου ρεβιζιονισμού! Δεν είναι λοιπόν θέμα συνήθους αστικής υποκρισίας ή έλλειψης αρχών. Τουναντίον: τόσο οι δεξιοί αστοί, όσο και οι ρεβιζιονιστές ψευδοκομμουνιστές ηγέτες ξέρουν πολύ καλά για ποιους σκοπούς πολιτεύονται και ποιοι είναι οι πραγματικοί τους σύμμαχοι στο σκοπό αυτό, έστω κι αν βρίσκονται στον αντίθετο πόλο του αστικού κοινοβουλευτισμού. Το ίδιο σύστημα εξυπηρετούν και οι μεν και οι δε, σύντροφε Μήτσο, πέρα από μεγάλα κούφια λόγια και λοιπά καμώματα. Οι ηγέτες τους το ξέρουν πάρα πολύ καλά, και το δείχνουν με κάθε ευκαιρία, στην πράξη, όταν το σύστημα τους έχει όλους τους ανάγκη για να το ξελασπώσουν από τα αδιέξοδα. Εκεί άλλωστε είναι και η ουσία της πολιτικής τους, κι όχι στη φραστική αντιπαράθεση κατ' τη δημαγωγία ή στα υποκριτικά "σάλια" των δεξιώσεων ή των συνεδριακών τελετουργικών και "εγκάρδιων χαιρετισμών" των μεν στους δε. 

Ο ρεβιζιονιστικός Περισσός, (που δυστυχώς για τη μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων κομμουνιστών φαντάζει ακόμη και σήμερα ως η συνέχεια του ΚΚΕ ή και ως φορέας της πιο "καθαρής ταξικής γραμμής" μεταξύ των αποπροσανατολισμένων ή διαλυμένων ΚΚ της Ευρώπης) έχει εδώ και πολλές δεκαετίες, με όλες τις ηγεσίες και γραμμές του, ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του 1980, προνομιακές σχέσεις με τη δεξιά, με την οποία έφτασε ως τη συγκυβέρνηση του 1989-1990, με παρτενέρ και το ΠΑΣΟΚ μετά το Νοέμβρη του ' 89. 

Δεν σβήνουν αυτές οι κολλεγιές που άνοιξαν τότε διάπλατα το δρόμο στη συντηρητική ανασυγκρότηση κι αναδιάρθρωση του εξαρτημένου ελληνικού καπιταλισμού, που μας έφερε στη σημερινή κατάσταση της νεοαποικιακής σκλαβιάς, του βασικού μεντσεσέ των Γιάνκηδων στα Βαλκάνια, της φτηνής και υπάκουης μπανανίας των Γερμανών και Γάλλων ευρωτραπεζιτών και εξαγωγέων. 

Στα κρίσιμα άλλωστε χρόνια της πλήρους δανειακής υποδούλωσης και αποικιοποίησης του τόπου, όταν το ΠΑΣΟΚ κι η δεξιά οργίαζαν στο ξεπούλημα των πάντων και στην ευρωνατοϊκή προπαγάνδα, ο Περισσός σκάρωσε, όλως ...συμπτωματικώς, τη θεωρία ότι δήθεν στην Ελλάδα δεν υπάρχει ιμπεριαλιστική εξάρτηση και υποτέλεια της αστικής τάξης, αλλά απλώς μια ανισότιμη, λόγω οικονομικών μεγεθών, συνήθης αλληλεξάρτηση μεταξύ ... ιμπεριαλιστών συνεταίρων, δηλαδή Ρωμιών και δυτικών!! Άριστο το ξέπλυμα του ντόπιου αστικού κομπραδόρικου συστήματος, δεν μπορείτε να πείτε! Και λίαν "ταξικό κι επαναστατικό" το θεώρημα, για μερικούς εντελώς άπειρους ή στενοκέφαλους οπαδούς. Οι οποίοι δεν είναι σε θέση να καταλάβουν ότι το ίδιο ακριβώς λέει κι επίσημη προπαγάνδα του ντόπιου καθεστώτος, όταν ισχυρίζεται ότι ο ντόπιος καπιταλισμός αναβαθμίζεται και ... κατακτά την Ευρώπη κατά τον κόσμο, ως "ισχυρή Ελλάδα στο πλάι των ... εταίρων και συμμάχων, στη σωστή όχθη της ιστορίας" και λοιπά ...μπουρμπούτσαλα, κατάλληλα για εκπομπές του "Σκάι" και για "συνέδρια" συνήθων γραικύλων και αρπακτικών, τύπου  Μητσοτάκη και συντροφίας, κι όχι μόνο. 

Συμπέρασμα: Ούτε το σύστημα ούτε η δεξιά κάθε μάρκας κινδυνεύουν στο ελάχιστο από την πολιτική των ρεβιζιονιστών ηγετών του Περισσού, κάθε άλλο. Ταυτόχρονα, στο φάσμα της ντόπιας αστικορεφορμιστικης πολιτικής ο Περισσός ξέρει ότι μόνο από τους ΣΥΡΙΖΑίους αγύρτες κινδυνεύει και χαντακώνεται κοινοβουλευτικά, επομένως ... πλήρης είναι και η διακοπή "διπλωματικών σχέσεων" μεταξύ των ρεφορμιστών που ψαρεύουν ψήφους και έδρες στον ίδιο κοινωνικό χώρο! Μήπως τάχα από την κοινωνική δεξιά περιμένει να πάρει ψήφο ο Περισσός;      

Για τους πραγματικούς κομμουνιστές της χώρας μας δεν πρέπει να χαθεί άλλος χρόνος. Να ξεπεραστεί επιτέλους η φαγωμάρα και το σκορποχώρι τόσων δεκαετιών και να καθίσουμε κάτω συντροφικά και ανοιχτόμυαλα- ανοιχτόκαρδα να ενώσουμε τις δυνάμεις μας και τη δράση μας στο νέο, ενωμένο πραγματικό ΚΚΕ που έχει ανάγκη ο τόπος κι ο λαός μας. Μόνο τότε μπορούμε να αποσπάσουμε από τα νύχια της αστικορεβιζιονιστικής συμπαιγνίας όλες αυτές τις τεράστιες μάζες που τώρα εγκλωβίζουν η δεξιά, η ψευτοαριστερά και ο ρεβιζιονισμός κάθε μάρκας. Την ενότητα αυτή των πραγματικών κομμουνιστών χρωστάμε στο λαό μας πριν από όλα. Θα το πράξουμε;