Στον Τύπο σχολιάστηκε έντονα τις τελευταίες μέρες η βράβευση του φερόμενου ως "εκλεκτού δημοσιογράφου" (στην ουσία προπαγανδιστή της πλέον αντιδραστικής ιδεολογίας και πολιτικής, σε κάθε της μορφή και έκφραση) του γνωστού Ευαγγελάτου.
Βραβεύτηκε το υποκείμενο αυτό από την επίσης φερόμενη ως "υποδειγματική αρχηγό του ελληνικού κράτους". Μιλάμε δηλαδή για μιαν "υπηρεσιακή" φιγούρα του βαθέος αστικού κράτους, προερχόμενη από το χώρο των γραφειοκρατών μεγαλο-δικαστών, που την ανέδειξαν από κοινού "πρόεδρο δημοκρατίας" τρία αστικά κοινοβουλευτικά κόμματα, θεωρώντας ότι ειδικά αυτή η persona θα αποτελεί τον ορισμό του "ανεύθυνου άρχοντος" - του μεταφορέα και εκτελεστή εντολών των πραγματικών διαχειριστών της αστικής εξουσίας.
Και πράγματι, δεν έπεσαν καθόλου έξω, αφού η κυρία πρόεδρος τους δικαιώνει απολύτως, με την όλη παρουσία της στην ... κοσμική στήλη, από την ώρα που επιλέχτηκε. Ορισμός ιδεώδης της έννοιας "η μαριονέτα του συστήματος και της κυβέρνησής του". Απλώς υπογράφει, βραβεύει και προβάλλει ό,τι το σύστημα επιθυμεί! Καμία υποψία αμφισβήτησης ή αντίθετης προσωπικής θέσης επί πολιτικών θεμάτων. Διατάξτε, κύριε πρωθυπουργέ! Ψεκάστε, σκουπίζω, τελειώσαμε
Έτσι συμπεριφέρεται η σημερινή "πρόεδρος", που λόγω των συγκυριών και των κοινοβουλευτικών συσχετισμών είναι ο απλός εκφραστής των επιθυμιών της δεξιάς μαύρης αντίδρασης στην Ελλάδα και των Αμερικάνων αφεντικών του όλου συστήματος.
Εκτελεί απλώς εντολές, περίπου όπως έκανε κάποτε ο στρατηγός ... Γκιζίκης επί παντοδυναμίας του ...ταξιάρχου της ΕΣΑ Ιωαννίδη.
Φτάνει σε άκρως προκλητικές για το λαϊκό κίνημα ενέργειες, σαν τη βράβευση του Ευαγγελάτου, ή σαν την υμνολογία της προς τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό κλπ. Έχει την αμέριστη υποστήριξη και της δικέφαλης παραδοσιακής δεξιάς των Μητσοτάκη-Ανδρουλάκη, αλλά και της "μαϊμού αριστεράς" του γνωστού μας Τσίπρα.
Ενώ εντύπωση μας κάνει ότι και το επίσημο ΚΚΕ έχει ολότελα στο απυρόβλητο τη λεγόμενη "αρχηγό του κράτους" και δεν ασκεί ποτέ την παραμικρή κριτική σε καμία απολύτως ενέργειά της. Λες και επειδή δεν υπάρχει το αξίωμα αυτό για τίποτα άλλο, παρά μόνο για να συμμετέχει ο φορέας του στα επίσημα κρατικά πανηγυράκια, στα δείπνα, στις δεξιώσεις της αμερικανικής πρεσβείας, σε τέια και φιλανθρωπικά "γκαλλά", δεν υπάρχει τάχα και κανένα πολιτικό μήνυμα στους λόγους και στα έργα του "ανεύθυνου άρχοντος"!
Αντίθετα, η στάση αυτή θα γινόταν έναυσμα για να ξεσπάσει έντονη λαϊκή διαμαρτυρία. Ως αποκορύφωμα αυτής της λαϊκής κινητοποίησης και διαμαρτυρίας, η πραγματική αριστερά θα έθετε το αίτημα για την άμεση αποπομπή κάθε παρόμοιου "προέδρου" που ενώ μισθοδοτείται με αδρά έξοδα του εργαζόμενου λαού υπογράφει χωρίς δεύτερη κουβέντα ό,τι μαύρο κι άραχλο διατάξει ο κάθε Μητσοτάκης, ή οι ξένοι επικυρίαρχοι, η "πρεσβεία" και η "ΕΕ". Και ταυτόχρονα προκαλεί τη στοιχειώδη νοημοσύνη μας με βραβεύσεις σε ...Ευαγγελάτους. Πρόεδρος δηλ. που δεν τηρεί ούτε καν τα προσχήματα...
Και θα επεδίωκε ανοιχτά η παρόμοια πραγματική αριστερά να πάρει η καταγγελία της στάσης αυτής της "αρχηγού του κράτους" διαστάσεις πολιτικής κρίσης του όλου συστήματος, όπου θα κυριαρχούσε η αντίθεση των μαζών σε κάθε τέτοιο "πρόεδρο δημοκρατίας" και κυρίως απέναντι στο σύνολο της πολιτικής που αυτός ο πρόεδρος υπογράφει και επιβραβεύει.
Το παράδειγμα λοιπόν αυτής ακριβώς της τωρινής "προέδρου της δημοκρατίας" προσφέρεται για ένα ακόμη σημαντικότερο πολιτικό συμπέρασμα, καθώς μάς δείχνει το πλέον αυτονόητο: Η χώρα μας, όπως και κάθε άλλη χώρα στην εποχή μας, δεν έχει καμιά απολύτως ανάγκη από κανέναν παρόμοιο, άνευ ουσίας και σημασίας "ανεύθυνο" ψευτο-αρχηγό κράτους που απλώς υπογράφει ό,τι του ζητήσουν αυτοί που τον διορίζουν και που τον πληρώνουν με δικά μας τα έξοδα.
Μια πραγματικά δημοκρατική, δηλαδή λαοκρατούμενη χώρα αναγνωρίζει μόνο την εξουσία αιρετών και άμεσα ανακλητών από τους εκλογείς οργάνων και θεσμών κρατικής εξουσίας. Μια τέτοια χώρα έχει π.χ. ως πραγματικά κυρίαρχη εκλεγμένη μια λαϊκή εθνοσυνέλευση, στη οποία υπάγεται και λογοδοτεί καθημερινά η κυβέρνηση, ενώ ο πρόεδρος του προεδρείου αυτής της εθνοσυνέλευσης ή ο εκάστοτε αναπληρωτής του εκτελεί τα τυπικά χρέη ενός αρχηγού κράτους σε θέματα υποδοχής ξένων ηγετών και πρέσβεων, και τίποτα παραπέρα.
Ο πρόεδρος αυτός όπως και όλοι οι λαϊκοί αντιπρόσωποι σε μια αληθινή λαοκρατική δημοκρατία είναι άμεσα υπόλογος στην εθνοσυνέλευση και φυσικά αιρετός- ανακλητός όπως όλοι οι λαϊκοί αντιπρόσωποι, ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί. Τα άλλα τα σχετικά με τη διαχείριση των κρατικών υποθέσεων είναι δουλειά της κυβέρνησης, που όπως ήδη είπαμε, για το καθετί λογοδοτεί άμεσα στη λαϊκή εθνοσυνέλευση και φυσικά σε όλο το λαό. Αυτό το σχήμα που περιγράφουμε δεν είναι δα και καμία μεγαλοφυής επινόηση της σοσιαλιστικής και κομμουνιστικής πολιτικής σκέψης και θεωρίας. (Το νέο που έφερε η προλεταριακή σοσιαλιστική πολιτική θεωρία ήταν ότι τα όργανα της προλεταριακής και ευρύτερα της λαϊκής εξουσίας είναι πρόσκαιροι ιστορικώς θεσμοί στην πάλη για την αταξική και χωρίς κράτος κοινωνία των ελεύθερων και συνειδητών πια ανθρώπων.
Τα προλεταριακά θεσμικά κρατικά όργανα είναι εργαζόμενα σώματα κι όχι συνήθη κοινοβουλευτικά λογοκοπεία, αφού συνενώνουν τη νομοθετική δράση με την άμεση υποχρεωτική εφαρμογή της στην πράξη από τους ίδιους τους εργάτες- εργαζόμενους λαϊκούς αντιπροσώπους, που δεν ξεκόβουν ούτε στιγμή από την παραγωγική εργασία!). Ίσα- ίσα, λοιπόν που το αίτημα για "δημοκρατία με μόνη κυρίαρχη την εθνοσυνέλευση" ήταν κάποτε το .. αυτονόητο για τους ριζοσπαστικούς αστούς δημοκράτες του 18ου-19ου αιώνα, πριν η αστική τάξη γίνει αντιδραστική!
Σήμερα πλέον το αίτημα αυτό φαντάζει και είναι εντελώς αδύνατον να πραγματοποιηθεί σε συνθήκες ενός αστικού καθεστώτος, όσο κι αν αυτό το καθεστώς φλυαρεί περί δημοκρατίας. Γιατί η δημοκρατία στις συνθήκες του μονοπωλιακού καπιταλισμού μετατράπηκε παντού στον κόσμο, ιμπεριαλιστικά αφεντικά και εξαρτημένες χώρες, σε ένα απλό τσόφλι χωρίς περιεχόμενο, σε προκάλυμμα της πλέον ασύδοτης δικτατορίας των εκμεταλλευτών των λαών.
Η ουσία κάθε τέτοιου καθεστώτος είναι τα αντιμαχόμενα καπιταλιστικά μονοπώλια και λοιπά πλουτοκρατικά λόμπι συμφερόντων. Αυτά τα οικονομικά συμφέροντα σε συνθήκες τυπικού κοινοβουλευτισμού, στον πολιτικό τομέα, ανταγωνιζόμενα μέσω των διαφόρων αστών πολιτικάντηδων και των κομμάτων της άρχουσας τάξης, ομονοούν απολύτως σε ό,τι αφορά την πλήρη υποταγή και χειραγώγηση των λαϊκών μαζών, τη μέγιστη δυνατή εκμετάλλευση της εργατικής τάξης από το κεφάλαιο. Από κει και πέρα όμως στο μεταξύ τους αστικό ανταγωνισμό:
Α) είτε νικάνε οι μεν τους δε, δηλαδή τους αστούς ανταγωνιστές τους και τούμπαλιν, και έτσι παίρνουν εναλλάξ την εξουσία με τη μορφή προέδρου δημοκρατίας τύπου Αμερικάνικου ή Γαλλικού καθεστώτος. Δηλαδή, προέδρου με πραγματική εξουσία, που υποτίθεται ότι λογοδοτεί απευθείας στο... λαό, προέδρου με μεγάλη εκτελεστική ισχύ, αλλά και με ορισμένες σοβαρές δικλείδες ασφαλείας για την υπόλοιπη αστική τάξη, για να μην τα "φάγωσιν ούλλα" οι μισοί κι αφήσουν τους άλλους μισούς αστούς ολότελα στην απ' όξω. Είτε β) Τα αστικά κόμματα αναδεικνύουν ως τυπικό αρχηγό κράτους, υποκριτικά και καθαρά για το θεαθήναι, μια δήθεν "προσωπικότητα" κοινής αποδοχής, αλλά άνευ ουσίας και σημασίας, τον "ανεύθυνο άρχοντα", που απλώς υπογράφει ό,τι του ζητήσουν, αν θέλει να παραμένει στο θώκο!
Ο Σολτς και τα συνεταιρικά κόμματα στη γερμανική κυβέρνηση άκουσαν τι είπε ο Ουκρανός ναζί, αλλά έβγαλαν το σκασμό. (Τόσο μεγάλη είναι η εκτίμηση που τρέφουν προς τη μαριονέτα του προεδρικού Μεγάρου του Βερολίνου κι ακόμα μεγαλύτερα τα συμφέροντά των μπίζνες με το Αμέρικα, τα οποία προωθούν...). Ή όπως η "πρόεδρος" της σημερινής Ελλάδας, που αν και απλή μαριονέτα στην υπηρεσία του νυν ισχυρού της ημέρας, του Μητσοτάκη, χαίρει την πλήρη εκτίμηση και της "αριστεράς μας", προς τέρψη κι αγαλλίαση του κάθε Ευαγγελάτου.
Ντεμί καταστάσεις με ισχυρή την κυβέρνηση, αλλά ταυτόχρονα και με ουσιαστικές εξουσίες του ανεύθυνου προέδρου, σαν αυτές που είχε προβλέψει για πάρτη του το 1975 ο γέρο Καραμανλής, (αλλά του τις αφαίρεσε το 1985 ο Παπανδρέου για λογαριασμό του πανίσχυρου πρωθυπουργού, του καπετάν Φαταούλλα, δηλ του εαυτού του.. ) μάλλον δεν τις προκρίνουν τα τωρινά κοινοβουλευτικά καθεστώτα της "ΕΕ", για να μην πυροδοτείται εύκολα πολιτική κρίση από τη φαγωμάρα μεταξύ των αστών λύκων των ευρωπαϊκών χωρών. (Γι' αυτό άλλωστε και μια πραγματική αριστερά θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει τον λακεδισμό, τον άνευ νοήματος παρασιτισμό και τη συστημική προκλητικότητα τέτοιων κρατικών αξιωμάτων, για να ξεσηκώσει το λαό και να επιταχύνει μια πολιτική κρίση στις εσωτερικό του αστικού καθεστώτος, με προοπτική τη μετατροπή της σε επαναστατική κρίση.)
Αντίθετα με τα ευρωπαϊκά, σε "ανώριμα" ακόμη καπιταλιστικά καθεστώτα τύπου ... Πακιστάν και σία αυτές οι μορφές αυξημένων αρμοδιοτήτων του "ανεύθυνου άρχοντος" παραμένουν εν ισχύι, και το τζέρτζελο κάθε τρεις και λίγο μεταξύ αυτουνού του ανεύθυνου αφενός και του " υπεύθυνου" πρωθυπουργού γίνεται χοντρό. Οπότε ο στρατός ή η "πρεσβεία" έχουν άμεσα το λόγο... Διάφορα φάσεως θα λέγαμε! Κάτι σαν αυτά που γίνονταν και εδώ επί "Κοκού και Φρειδεφρίκης της μητρός αυτού", για να μην φτάσουμε στους Γεώργιους και στους Όθωνες....
Ας βγουν επομένως έστω και τώρα από τις δυνάμεις του λαϊκού κινήματος τα αναγκαία πολιτικά συμπεράσματα, στην κατεύθυνση διαμόρφωσης εκείνης της πολιτικής τακτικής που μπορεί να εκμεταλλευτεί κάθε προκλητική παρουσία των συστημικών παραγόντων, για να εκθέσει στα μάτια της εργατικής τάξης κι όλου του λαού, και συνεπώς να υπονομεύσει βαθιά κι αποτελεσματικά το εκμεταλλευτικό καθεστώς, από τη ρίζα ως την κορυφή του.
Δημοσίευση σχολίου