Στρουθοκαμηλισμός από τον Κώστα Βαξεβάνη

Του Γ. Γ

Καμιά έκπληξη δεν προκαλούν οι απόψεις του Κώστα Βαξεβάνη. Ο εκδότης του Documento -ομολογουμένως ενός απ' τα πιο αξιόλογα έντυπα που κυκλοφορούν- με στρατευμένη δημοσιογραφία σε έναν αστικό πολιτικό χώρο, είναι αναμενόμενο η αρθρογραφία του να κινείται και να εξυπηρετεί ένα συγκεκριμένο αφήγημα.

Και να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι.

"Πρόβλημα" στην απονομή της αστικής δικαιοσύνης είχαν ανακαλύψει ακόμα και καραμπινάτοι αστοί δημοσιολόγοι, σαν τον Κουρτάκη, που κυκλοφορούσε πρωτοσέλιδα δημοσιεύματα για "παραδικαστικά κυκλώματα", που σύμφωνα με τον ίδιο είχε στήσει ο ΣΥΡΙΖΑ. 

Ετσι και για τον Κ. Βαξεβάνη, σήμερα φταίει "το καθεστώς Μητσοτάκη" το οποίο όταν "καταρρεύσει, όσοι επιχείρησαν µες στη ∆ικαιοσύνη να τη µετατρέψουν σε παράρτηµά του θα αποκαλυφθούν". Πάντα σύμφωνα με τον ίδιο "υπάρχουν και έντιμοι δικαστές, ... το µεγάλο κοµµάτι των ανθρώπων της ∆ικαιοσύνης δεν ανήκει στην κατηγορία των άτιμων και των διεφθαρμένων. Αλλά το συμπέρασμά αυτό δεν έχει καµιά αξία χρήσης για την κοινωνία. Οι λιγότεροι και διεφθαρμένοι κινούν τα νήματα και καταφέρνουν να κρατούν σε ομηρία τον κλάδο", μας γράφει στο κείμενο του ο δημοσιογράφος. 

Προφανώς εδώ ο κ. Βαξεβάνης στρουθοκαμηλίζει. Κι αυτό γιατί είναι από τους λίγους αστούς δημοσιογράφους που έχουν κάποια μαρξιστική παιδεία. Γνωρίζει πολύ καλά, ότι οι έννοιες καπιταλισμός και διαφθορά είναι ενωμένες όπως το κρέας με το νύχι. Σίγουρα ξέρει ότι δεν θα αλλάξει ρόλο η θρησκεία αν πετάξει από τις τάξεις της κάποια λαμόγια ρασοφόρους, δεν θα μεταβληθεί η αποστολή των κατασταλτικών δυνάμεων αν εξαλειφθούν κάποιοι τραμπούκοι μπάτσοι, δεν θα μεταμορφωθεί η αστική "δικαιοσύνη", αν επιλεχθούν διαφορετικής ποιότητας "λειτουργοί" της. Αυτοί είναι πυλώνες του συστήματος και ελάχιστη ως μηδαμινή σημασία έχει το ποιόν των ατόμων που τους στελεχώνουν.

Ο αξιόλογος -για τα δεδομένα της αστικής καθεστωτικής δημοσιογραφίας- δημοσιολόγος συνειδητά παραβλέπει την "μεγάλη εικόνα", επικεντρώνεται στο "δέντρο" και χάνει τον "δάσος". Και μόνο το ερώτημα που θέτει αν "είναι η ∆ικαιοσύνη διεφθαρμένη;" και η απάντηση που δίνει ότι αυτό: "Πρέπει να το λύσει η ίδια και γρήγορα", δεν μπορεί να χαρακτηριστεί τίποτε άλλο παρά σαν μια αστειότητα. Υποθέτουμε ότι και ο ίδιος το γνωρίζει. 

Κι αυτό γιατί η προηγούμενη πορεία του, του έχει διδάξει κάποια πράγματα. Προφανώς οι σημερινές του πολιτικές επιλογές τον έχουν αναγκάσει να προσαρμόσει κάποιες απόψεις του. Φυσικά δεν μπορούμε να μπούμε σε ψυχαναλυτικές προσεγγίσεις. Ομως επειδή τυχαίνει, ο γράφων,  να γνωρίζει τον Κ. Βαξεβάνη, θεωρώ ότι χρησιμοποιεί "προσαρμοσμένη" γραφή. Εκτιμώ ότι ο ίδιος γνωρίζει ότι σε μια ταξική κοινωνία δεν μπορεί να υπάρξει "Κράτος Δικαίου" και σε ένα καθεστώς από την φύση του διεφθαρμένο δεν μπορεί να υπάρξει "κάθαρση στη Δικαιοσύνη" του. Η προσδοκία του  ότι ο κύκλος της συγκεκριμένης λειτουργίας του μπορεί να αλλάξει, έχει τόση βάση όσο και οι προφητείες του Παϊσιου.

Η λειτουργία της αστική δικαιοσύνης είναι μηχανισμός του συστήματος και ο ρόλος προσώπων εξαντλείτε στην ύπαρξη παραδικαστικών κυκλωμάτων που ελάχιστη σημασία έχουν στην λειτουργία της σαν θεσμοθετημένου καταπιεστικού μηχανισμού.   

Ο Κώστας δεν στερείται πολιτικής αντίληψης. Εχει μια κάποια μαρξιστική παιδεία, αλλά από την στιγμή που επέλεξε να στηρίζει, έστω και κριτικά, την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ ήταν αναμενόμενο να αναθεωρήσει τις απόψεις που είχε όταν δήλωνε κομμουνιστής.

Ας επαναλάβουμε όμως κάποιες απόψεις που έχουμε όσοι/ες έχουμε αναφορά στην μαρξιστική – λενινιστική θεώρηση:  

Οπως το κράτος είναι όργανο της ταξικής κοινωνίας και ιδιαίτερα της κυρίαρχης τάξης, της αστικής (που κατέχει τα μέσα παραγωγής και εκμεταλλεύεται την εργατική τάξη), έτσι και η Δικαιοσύνη, που είναι στοιχείο αυτού του ταξικού κράτους, είναι και αυτή ταξική γιατί υπηρετεί, στα πλαίσια του κράτους, το ταξικό εκμεταλλευτικό σύστημα, της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, το καπιταλιστικό σύστημα.

Οι νόμοι τους και τα συνταγματικά νομικά διατάγματα του αστικού κράτους, με βάση τα οποία κινείται η Δικαιοσύνη, είναι κομμένα και ραμμένα να δίνουν λεφτά στους πλούσιους και γροθιές στους εργαζόμενους αποτελώντας βασικό δεκανίκι του καπιταλιστικού συστήματος.

Στις συνθήκες του καπιταλισμού, δεν υπάρχει δημοκρατία, ελευθερία, δικαιοσύνη για τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού. Το κράτος τους και οι καπιταλιστές είναι θανάσιμοι εχθροί της εργατικής τάξης και όλων των εκμεταλλευόμενων λαϊκών στρωμάτων. 

Κι αυτό το κράτος στο οπλοστάσιο του διαθέτει ένα βασικό όπλο. Την αστική δικαιοσύνη και τους λειτουργούς της, την εξουσιαστική κάστα των δικαστών.