Του Γ. ΓΤο μακρινό 1989 ο τότε εκδότη της "Ελευθεροτυπίας" Κίτσος Τεγόπουλος, απεύθυνε συνεχώς προς τον μακαρίτη Μένιο Κουτσόγιωργα το ερώτημα: "Συνένοχος ή βλάξ;". Ηταν η εποχή που είχε ξεσπάσει το σκάνδαλο Κοσκωτά.
Θα παραφράσουμε αυτό το -ρητορικό- αυτό ερώτημα και θα το κάνουμε: "προβοκάτορες ή παριστάνουν του ηλίθιους"; Αποδέχτες του θα είναι όλοι οι δημοσιογράφοι, από τον Νιφλή του Ralfm μέχρι τον Οικονόμου του Σκάι. Είναι κάποιοι από το δημοσιοκαφρικό μπουλούκι που μας γανώνει συνεχώς τ' αυτιά για τους "ταραξίες" φοιτητές οι οποίοι "επιτίθενται στα αστυνομικά όργανα" και εμποδίζουν τις εργασίες για την δημιουργία βιβλιοθήκης στο ΑΠΘ.
Απώλεια χρόνου είναι η προσπάθεια να αποδημήσουμε αυτό το παραμύθι. Την κυβερνητική υποκρισία που υπαγορεύει αυτή την προπαγάνδα την δίνουν οι δυο αρχικές εικόνες. Με ποια αντικείμενα θεωρεί ο αντιπρόεδρος της Ν.Δ πρέπει να κοσμούνται οι βιβλιοθήκες και ποια ήταν η πολιτική που εφάρμοσε ο σημερινός πρωθυπουργός, κατά την προηγούμενη υπουργική του θητεία όσο αφορά τις Πανεπιστημιακές βιβλιοθήκες.
Θα σταθούμε όμως σε ένα άλλο γεγονός που σχολιάστηκε αρκετά. Στην βράβευση του Νίκου Ευαγγελάτου, από την πρόεδρο της δημοκρατίας, με το βραβείο Μπότση
Και εδώ να κάνουμε μια παρένθεση μιλώντας για τον "καθηγητή" δημοσιογραφίας Νίκο Ευαγγελάτο. που στην διαφήμιση της σχολής Μαλέλη παρουσιάζεται "ως επαγγελματικά καταξιωμένος" δημοσιογράφος. Αν η καταξίωση μεταφράζεται στο ότι ότι ο Ευαγγελάτος τσέπωσε απ' την διαφημιστική καμπάνια του ΚΕΕΛΠΝΟ, 625.442 ευρώ. και απ' την Πέτσινη αρπαχτή του "Μένουμε σπίτι 869.000 ευρώ, καμιά αντίρρηση.
Επειδή όμως εμείς κρατάμε αρχείο, θυμηθήκαμε κάποιες "λεπτομέρειες". Αυτός, λοιπόν, ο "καταξιωμένος επαγγελματίες" -όταν δεν πέφτει σε ανεκδιήγητες γκάφες, όπως αυτή που παρουσίασε σαν αληθινό περιστατικό απόσπασμα από την ταινία «The Interview», όπου φαινόταν ένα κοριτσάκι στη Βόρεια Κορέα να τραγουδά ένα ...τραγούδι «μίσους», όταν δεν χρησιμοποιείται σαν ιμάντας ασφαλίτικης προπαγάνδας και δεν ξεπλένει λαμόγια καπιταλιστές- έχει ειδίκευση στο να ασχολείται με "θρησκευτικά θέματα".
Στο να μας εκλαϊκεύει τις "προφητείες" του "αγίου Παϊσιου", δηλαδή, να ανακαλύπτει απίστευτα "θαύματα" που έχουν συμβεί, ενώ μας σερβίρισε απ' την τηλεοπτική του εκπομπή, το "θαύμα" με την εικόνα της Παναγίας που "δάκρυσε στο Βύρωνα".
Αξίζει να παραθέσουμε τον σχετικό σχολιασμό που έκανε στον λογαριασμό του στο f/b ο Κωστής Παπαϊωάννου:
Βραβείο δημοσιογραφίας λοιπόν στον πιο κίτρινο τύπο
“Είμαστε υπερήφανοι για τη δημοσιογραφία που ασκείται με αρχές, ιδανικά και αξίες ως εγγυητής της Δημοκρατίας”, είπε ο Πρόεδρος του Ιδρύματος Μπότση. Και μετά η ΠτΔ απένειμε το βραβείο στον Νίκο Ευαγγελάτο.
Η χώρα που κατρακυλάει στη σκάλα ελευθερίας του Τύπου απονέμει βραβείο δημοσιογραφίας στον Ευαγγελάτο.
Απονέμεται βραβείο στον εθνικό καλλιεργητή και έμπορο φοβίας, τον εκμαυλιστή των νοικοκυραίων, στον τζογαδόρο της ανασφάλειας και του ηθικού πανικού.
Βραβεύουν τον άνθρωπο που από τα βάθη των 90s δίνει φωνή στον ύστερο νεοελληνικό ρατσισμό. Τον άνθρωπο που ξέρει να ξύνει τα σκληρά φοβικά ρεφλέξ, να παίζει μπάλα με τη διαχείριση της πληροφορίας, να ντιλάρει την κυβερνητική χειραγώγηση, να κοιτάει τον θεατή στα μάτια και να τον κατευθύνει ανάμεσα σε ολογράμματα νεκρών νηπίων και αναπαραστάσεις «εχθρικών εισβολών από ορδές μεταναστών».
Πρόκειται για έναν από τους κύριους παραγωγούς και διακινητές ακροδεξιάς ρητορικής, πάντα με τον μανδύα της «προφανούς αλήθειας» και της «κοινής λογικής”. Από τα χρόνια της ελληνοσερβικής φιλίας ακόμα, τα χρόνια του Χριστόδουλου και των ταυτοτήτων, τα χρόνια των επιχειρήσεων σκούπα και των “τυχαίων εκπυρσοκροτήσεων”.
Ο Ευαγγελάτος συνομιλεί απευθείας με τη γενιά που ήταν 40 και 50 και 60 ετών όταν εκείνος ξεκινούσε, με τα σημερινά τηλεοπτικά μας γερόντια. Ο Ευαγγελάτος είναι ο άνθρωπος που αφήσαμε να φυλάει τα γερόντια μας. Είναι δικός τους άνθρωπος πια. Σε αυτόν έχουν γράψει τη διαθήκη τους. 30 χρόνια ζει μαζί τους και τους στρώνει το τραπέζι με trash αισθητική.
Βραβείο δημοσιογραφίας λοιπόν στον πιο κίτρινο τύπο. Σαν να λέμε βραβείο “δικηγορίας με αρχές” στον Κούγια. Βραβείο “διοίκησης με ήθος” στον Μπέο. Βραβείο «δημοκρατικού πνεύματος» στον Κασιδιάρη. Βραβείο «σεβασμού της γενετήσιας αξιοπρέπειας» σε Λιγνάδη και Φιλιππίδη.
Τι είναι το βραβείο αυτό; Ωμή προσβολή της αξιοπρέπειας και της κοινής λογικής από θεσμούς επιφορτισμένους –υποτίθεται- με την υπηρεσία των αξιών και της αριστείας. Τι άλλο είναι η βράβευση αυτή; Η ίδια η εικόνα αρκεί: θεσμοί που χαριεντίζονται, ακκίζονται και κολακεύονται μεταξύ τους.
Είναι πνιγηρό το αίσθημα που δημιουργείται όταν πολιτεία και θεσμοί βυθίζονται σε τέτοιον ανεπίγνωστο αυτοεξευτελισμό.
Αίσθημα ασφυξίας. Ίδιας έντασης με αυτό που προκάλεσε η εικόνα της ωμής βίας στο ΑΠΘ.
Δημοσίευση σχολίου