Ως Λαϊκή Δράση χαιρετίζουμε τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες, τις πολιτικές οργανώσεις που επέλεξαν με την παρουσία τους να δυναμώσουν την συγκέντρωση τιμής, μνήμης και αγώνα για τον Σωτήρη Πέτρουλα αποτελώντας οργανικό κομμάτι της.
Από την αρχή της συγκρότησης της πολιτικής μας οργάνωσης, στέκαμε με σεβασμό απέναντι στην προσωπικότητα του Σωτήρη Πέτρουλα και την συμβολή του στην πάλη για την ανασυγκρότηση του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος.
Οι προφορικές διηγήσεις από κομμουνιστές και αγωνιστές παλαιότερων γενιών, η μελέτη και προσέγγιση της ιστορίας με όσο το δυνατόν πιο επιστημονικό τρόπο με άξονα το εργαλείο του μαρξισμού- λενινισμού, αποτέλεσαν ταυτόχρονα το ερέθισμα και την μέθοδο ώστε αυτός ο σεβασμός να μετατραπεί σε ώριμη πολιτική αναγνώριση των συμβολισμών που κομίζει το όνομα Σωτήρης Πέτρουλας στην ιστορία του κομμουνιστικού και του εργατικού- λαϊκό- δημοκρατικού κινήματος.
Οφείλουμε να μελετήσουμε το πλαίσιο μέσα στο οποίο γεννήθηκε μια προσωπικότητα σαν τον Σωτήρη Πέτρουλα, όσο και τις τρομακτικές δυσκολίες εκείνης της περιόδου, δυσκολίες ανώτερου βαθμού από αυτές που οι κομμουνιστές και οι λαϊκοί αγωνιστές της γενιάς μας έχουν βιώσει.
Η δεκαετία της φωτιάς και του ανεβάσματος του κύρους του κομμουνιστικού κινήματος, η ένοπλη εθνικοαπελευθερωτική εποποϊία της περίοδου 41-44 και η απόπειρα για το άλμα στον ουρανό της περίοδου 46-49 με την πάλη του ΔΣΕ, με μπροστάρη το επαναστατικό ΚΚΕ, έδωσαν στο ΚΚΕ τον τίτλο της πραγματικής αντιπολίτευσης απέναντι στο αστικό πολιτικό σύστημα, με την λαϊκοδημοκρατική εξουσία να γλιστράει από τα χέρια του λαϊκού κινήματος εξαιτίας της ωμής επέμβασης του αγγλοαμερικανικού ιμπεριαλισμού.
Η ήττα του κομμουνιστικού και προοδευτικού κινήματος, συνολικά της τάξης που δουλεύει τα μέσα παραγωγής και της φτωχομεσσαίας αγροτιάς, σέρνει μεγάλο δυναμικό αγωνιστών στις Λαϊκές Δημοκρατίες της Ανατολής και την ΕΣΣΔ, όπως και στα ξερονήσια- φυλακές για τους κομμουνιστές.
Η πολιτική της ΕΔΑ που επιλέγεται από το επαναστατικό ΚΚΕ που βρίσκεται στο εξωτερικό με γραμματέα τον επαναστάτη κομμουνιστή Νίκο Ζαχαριάδη, έχοντας αντιμετωπίσει την επίθεση του οπορτουνισμού που εκφράστηκε με την ξετσίπωτη υποβάθμιση της πάλης του ΔΣΕ, δίνει γρήγορα πίσω δυνάμεις και κύρος με αιχμή το ΚΚΕ και τις παράνομες οργανώσεις του, με άξονα την συγκρότηση λαϊκοδημοκρατικού κινήματος για τις λαϊκές ελευθερίες που στο μετεμφυλιακό κράτος αποτελούσαν ανύπαρκτο αγαθό.
Παρά την επικράτηση της αμερικανοκρατίας και του μαύρου μετώπου στην Ελλάδα, στην διεθνή κατάσταση η αντίθεση ανάμεσα στο Σοσιαλιστικό σύστημα παραγωγής και τον Καπιταλισμό βρίσκει ενισχυμένο το πρώτο στρατόπεδο, που μετά την ολοκλήρωση του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου έχει εξαπλωθεί σε μεγάλο μέρος του πλανήτη.
Ο θάνατος του Στάλιν, το 20ο συνέδριο του 1956 και η επικράτηση του ρεβιζιονισμού-αναθεωρητισμού, η από – μπολσεβικοποίηση/αποσταλινοποίηση και η επικράτηση της θεωρίας του ειρηνικού δρόμου προς τον σοσιαλισμό δημιουργούν ρήγμα στο παγκόσμιο κομμουνιστικό στρατόπεδο.
Ο Νίκος Ζαχαριάδης ηχεί πρώτος την σάλπιγγα της αντιρεβιζιονιστικής πάλης, παραμένει πιστός στις μπολσεβίκικες και κουκουέδικες αρχές και συγκρούεται ολοκληρωτικά με τον ρεβιζιονισμό, καθαιρείται και διαγράφεται από το ΚΚΕ, διώξεις, ξύλο και κυνήγι βιώνουν οι κουκουέδικες οργανώσεις της Τασκένδης και κάθε κουκουές που μένει πιστός στις μπολσεβίκικες αρχές.
Οι παράνομες οργανώσεις του ΚΚΕ στην Ελλάδα διαλύονται το 1958 και το ΚΚΕ ως επαναστατικός φορέας με κύρος στην Ελλάδα παύει την ύπαρξή του.
Άρα, βρισκόμαστε σε μια εποχή, που η οργάνωση του επαναστατικού υποκειμενικού παράγοντα βρίσκεται σε μια τέτοια τραγική κατάσταση και ταυτόχρονα η εσωτερική πολιτική κατάσταση έχει χαρακτήρα πραγματικής ολομέτωπης επίθεσης.
Η Ελλάδα έχει βασιλεία, η πολιτική ζωή της χώρας καθορίζεται από το παλάτι που έχει διευρυμμένες δυνατότητες παρέμβασης στη πολιτική ζωή.
Το παλάτι είναι η κληρονομιά του εμφυλίου που το κομμουνιστικό κίνημα έχασε. Είναι εγγυητής θεσμός που εξασφαλίζει ότι η Ελλάδα ανήκει στη Δύση, υποτελής του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ. Εγγυητής πως θα πατάσσεται μόνιμα κάθε φωνή αντίστασης και δημοκρατίας.
Η Φρειδερίκη ελέγχει τον στρατό, ένα στρατό που οι αξιωματικοί του συμμετείχαν στον εμφύλιο με τη δεξιά αγγλόδουλη και έπειτα αμερικανόδουλη εξουσία, και αποτελούν τους μελλοντικούς πραξικοπηματίες της Χούντας. Παπαδόπουλος, Ιωαννίδης κλπ είναι ενεργά και ανώτερα στελέχη του στρατού.
Ελέγχει την αστυνομία, οι βασανιστές της Χούντας είναι και τότε βασανιστές του λαού, ελέγχει τη δημόσια διοίκηση. Ελέγχει φορείς και ιδρύματα, όπως τα περιβόητα «ορφανοτροφεία-παιδοπούλεις».
Και τέλος και όχι λιγότερο σημαντικό ελέγχει το παρακράτος, τις φασιστικές δυνάμεις που συνεχίζουν τους κάθε είδους διωγμούς των έτσι και αλλιώς ηττημένων κομμουνιστών.
Είναι η εποχή του πιστοποιητικού κοινωνικών φρονημάτων που απαγορεύει οποιαδήποτε επαγγελματική και κοινωνική πρόοδο. Όχι το να είσαι κομμουνιστής ή έστω αριστερός, απλά αν είχες κάποιο συγγενή που ήταν αριστερός αυτομάτως σε κατατάσσει σε αυτούς που δεν μπορούν να έχουν πιστοποιητικό εθνικοφροσύνης και άρα είσαι νόμιμος στόχος για το κράτος και το παρακράτος.
Επί της ουσίας μπορείς να εργαστείς μόνο σε χειρωνακτικές εργασίες και κυρίως στην οικοδομή που έχει τεράστια ανάγκη από εργατικά χέρια για να καλύψει τις στεγαστικές ανάγκες των εσωτερικών προσφύγων που μαζικά εγκαταλείπουν τα χωριά τους και καταφεύγουν στα αστικά κέντρα και κυρίως στην Αθήνα.
Γίνεται σαφές, πως εκείνη την εποχή, με τα κομμουνιστικά σύμβολα παράνομα, με διαλυμμένο το επαναστατικό ΚΚΕ και τις παράνομες οργανώσεις του, το να μιλάς για συγκρότηση επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος αποκτάει τρομακτική δυσκολία, ανόμοια με κάθε εποχή της πάλης του κομμουνιστικού κινήματος και της κατεύθυνσης της ανασυγκρότησης τόσο για τον 20ο όσο και για τον 21ο αιώνα.
Η στράτευση στην ΕΔΑ για το δυναμικό των αγωνιστών που επιστρέφουν από την εσωτερική εξορία και χωρίς καμμία οργανωτικά συγκροτημένη πολιτική αντιπρόταση αποτελεί μονόδρομο εκείνη την εποχή.
Η ΕΔΑ δεν έχει καμία σχέση με την τακτική και στρατηγική πρόταση του επαναστατικού ΚΚΕ πριν την κρίση του Ρεβιζιονισμού το 1956.
Αποτελεί μια οργάνωση ομπρέλα στην οποία τα πρώην μέλη του ΚΚΕ συμμετέχουν μαζί με σοσιαλιστές, αριστερούς, κεντρώους κτλ μια οργάνωση που στην ηγεσία της – ξεκάθαρα – δεν υπάρχουν κομμουνιστές.
Αλλά κατά κύριο λόγο προσωπικότητες που συνεργάστηκαν με το ΕΑΜ την περίοδο της κατοχής.
Η τακτική που ακολουθεί είναι του κατευνασμού της δεξιάς και της υποταγής στο «δημοκρατικό κέντρο» του Παπανδρέου, του πρωθυπουργού των Δεκεμβριανών του 44.
Όχι στο ΚΚΕ και στο πρόγραμμά του αλλά ακόμα και αναφορά στην ένοπλη παλλαϊκή εποποιία του 1941-1949 και στα προτάγματά της θεωρείται προβοκατόρικη από την ηγεσία της ΕΔΑ. Καμμία διεκδίκηση, μόνο αίτημα εκδημοκρατισμού και συνεργασίας με το κέντρο που από το 63 και μετά τη δολοφονία του Λαμπράκη γίνεται κανονική σύμπραξη.
Ωστόσο, για να καταλάβουμε την περίοδο και την συγκυρία, η συμμετοχή στην ΕΔΑ δεν ήταν μια απλή επιλογή· σήμαινε διώξεις, ξύλο, βασανισμούς, εξευτελισμούς στην επαρχία. Ακόμη και η κυκλοφορία της Αυγής της εφημερίδας της ΕΔΑ σήμαινε πρακτικά παράνομη δουλειά.
Οι εργατικοί αγώνες την δεκαετία του 60 δεν έλειψαν, παρά την ανυπαρξία του επαναστατικού κομμουνιστικού παράγοντα.
Την 1η Δεκέμβρη του 1960 πραγματοποιείται βίαιη απεργία των οικοδόμων. Την ημέρα εκείνη τραυματίζονται στις συγκρούσεις 70 χωροφύλακες και ο οικοδόμος βγαίνει από τα τάρταρα της κοινωνικής περιφρόνησης και γίνεται πρωταγωνιστής της κοινωνικής ζωής. Έκτοτε σε όλες τις συγκρούσεις με την αστυνομία όταν φοιτητές και άλλοι εργαζόμενοι τα έβλεπαν σκούρα φώναζαν στους αστυνομικούς το σύνθημα «έρχονται οι οικοδόμοι».
Οι Βετεράνοι αγωνιστές της Αντίστασης πρωτοστατούν στις διαδηλώσεις απέναντι στην βία και στην νοθεία του 61, πραγματοποιούνται αγροτικές εξεγέρσεις και τεράστιες φοιτητικές κινητοποιήσεις.
Μέσα στις φοιτητικές κινητοποιήσεις βρίσκεται η νέα γενιά αγωνιστών, των παιδιών αυτών που γεννήθηκαν μέσα στην κατοχή και τώρα ενηλικιώνονται.
Μια γενιά που δεν έχει καμμία εμπειρία συμμετοχής στο ΚΚΕ όπως η προηγούμενη, που από την πρώτη μέρα απλά παίρνει το κόστος της ήττας του εμφυλίου χωρίς να έχει καμμία συμμετοχή σε αυτόν ή ότι προηγήθηκε.
Σε αυτή τη νεολαία του 60 ξεχωρίζει ο Σωτήρης Πέτρουλας.
Με καταγωγή από το Οίτυλο της Μάνης, η οικογένεια του έδωσε δεκάδες μέλη στον αγώνα για την λευτεριά-την ανεξαρτησία και την λαοκρατία.
Ο Πέτρουλας διαφώνησε με την συγχώνευση της ΕΔΑ με τους Λαμπράκηδες. Έγινε καθοδηγητικό μέλος και μέλος της διοικούσας επιτροπής της σχολής του στην ΑΣΣΟΕ. Σε εποχές που δεν υπήρχε ιδεολογική και πολιτική διαπαιδαγώγηση με βάσει τον μαρξισμό-λενινισμό και που ο Στάλιν ήταν απαγορευμένη λέξη τόσο στην Δύση όσο και στην Ανατολή. Ανδρώθηκε πολιτικά και ιδεολογικά, βρήκε τους δικούς του δρόμους για να εφαρμόσει την κομμουνιστική-επαναστατική δράση.
Ήταν ο ηγέτης της μαζικής πολιτικής αντιβίας στις διαδηλώσεις για το 114, για τα δικαιώματα στην παιδεία.
Σε εποχές που η ΕΔΑ προπαγάνδισε την νίκη της Ένωσης Κέντρου ο Πέτρουλας και οι σύντροφοι του έσπαγαν στη πράξη τη κομματική πειθαρχία και συγκρούονταν με τους ακροδεξιούς Εκοφίτες στα Πανεπιστήμια, τους οποίους αντιμετώπισαν τόσο σε υλικό επίπεδο όσο και σε θεωρητικό κερδίζοντας στην μάχη της ιδεολογικής και πολιτικής αντιπαράθεσης.
Συγκρουόταν με τους μπάτσους στους δρόμους και στα πανεπιστήμια προπαγάνδιζε την ανάγκη ανασυγκρότησης του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος.
Στάθηκε ενάντια τόσο στην αμερικανοκρατία της χώρας όσο και στο ρεβιζιονισμό-ρεφορμισμό-πασιφισμό, επανέφερε την κατεύθυνση της Μαζικής Λαϊκής Αντιβίας και Αυτοάμυνας στο κομμουνιστικό κίνημα και την αριστερά.
Ο μηχανισμός που λάμβανε μέρος συμμετείχε στο άπλωμα πανό με το 114 στην Ακρόπολη και τα Προπύλαια.
Οι νεολαίοι σύντροφοί του ήταν οι πρώτοι κουκουλοφόροι διαδηλωτές. Με σκοπό να αποκρύψουν τα χαρακτηριστικά τους τόσο από την ασφάλεια όσο και από την ηγεσία της ΕΔΑ στην πράξη αμφισβητούσαν το μονοπώλιο της κρατικής-παρακρατικής βίας και τρομοκρατίας.
Κατά την γνώμη μας, αυτά σε μια τέτοια εποχή αρκούν για να δώσουν στην προσωπικότητα του Σωτήρη Πέτρουλα τον τίτλο μιας γνήσιας αντιπολιτευτικής φωνής που παρά τις τρομακτικές δυσκολίες της εποχής κατόρθωνε να χαράσσει ένα διαφορετικό δρόμο εφαρμόζοντας την κομμουνιστική-επαναστατική δράση σε σύγκρουση με τον ρεφορμισμό-πασιφισμό-ρεβιζιονισμό.
Η στοχοποίησή του από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς και η κρατική-παρακρατική δολοφονία του την 21η Ιούλη στην μαζική-δυναμική διαδήλωση της εξέγερσης των Ιουλιανών αποτέλεσαν πλήγμα για την στρατηγική που ψηλάφιζε τον δρόμο για την ανασυγκρότηση του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος.
Ο Σωτήρης Πέτρουλας δεν αποτελεί απλά ένα αγωνιστή της ειρήνης και της δημοκρατίας. Ήταν αγωνιστής του λαϊκοδημοκρατικού και εργατικού κινήματος, αλλά αγκάλιαζε όλους αυτούς τους ρόλους μέσα από την στράτευσή του στην υπόθεση της επαναστατικής κομμουνιστικής ανασυγκρότησης.
Ο Σωτήρης Πέτρουλας δεν έσκυψε το κεφάλι απέναντι στον ρεφορμισμό, τον ρεβιζιονισμό και τον πασιφισμό.
Οι μορφές πάλης που εφάρμοσε άνοιξαν τον δρόμο για την επαναφορά της επαναστατικής κομμουνιστικής μεθοδολογίας που δεν γύριζε και το άλλο μάγουλο, αλλά στο μετερρίζι της ταξικής πάλης έγραψε το όνομα των κομμουνιστών με μεγάλα κόκκινα γράμματα με αίμα στην ιστορία και στην πρωτοπορία της ταξικής πάλης του εγχώριου εργατικού-λαϊκού κινήματος.
Εμφανίστηκε σε μια εποχή οξυμμένης ταξικής αφαίμαξης, εθνικής υποδούλωσης και γενικευμένου εσωτερικού μονόπλευρου εμφυλίου πολέμου από το κράτος και το φασιστικό παρακράτος, για να μας υπενθυμίζει πάντα γοερά και στεντόρια με τα γαλάζια μάτια του πως ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές οφείλουμε να σηκώνουμε το γάντι και να συγκροτούμε την άμυνα, την αυτοάμυνα και την αντεπίθεση του λαού.
57 χρόνια μετά και ο αγώνας απέναντι στην καπιταλιστική εκμετάλλευση, την ιμπεριαλιστική εξάρτηση, την κρατική και την φασιστική-παρακρατική τρομοκρατία συνεχίζεται.
Έχουμε ιστορικό χρέος προερχόμενο από την κατανόηση της κοσμοθεωρίας μας και των απαιτήσεων της εποχής μας, να στερεώσουμε τις βάσεις και να συγκροτήσουμε τις υποκειμενικές προϋποθέσεις για την ανασυγκρότηση του Κομμουνιστικού Κόμματος Νέου Τύπου της εποχής μας, του μπροστάρη των αγώνων της εργατιάς και του λαού.
Έχουμε ιστορικό χρέος να προετοιμάσουμε τον εργαζόμενο λαό και την νεολαία για το άλμα στον ουρανό, με τον ένοπλο λαό μπροστάρη αυτής της διαδικασίας, για να σπάσει η ιμπεριαλιστική εξάρτηση και η καπιταλιστική εκμετάλλευση, για να ανατείλει ένας κόσμος στο μπόι των ονείρων μας στο μπόι των ανθρώπων.
ΧΡΕΟΣ ΣΤΟ ΣΩΤΗΡΗ, ΟΡΚΟΣ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ ΟΙ ΒΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ
ΣΤΙΣ ΚΑΝΝΕΣ ΤΩΝ ΟΠΛΩΝ ΕΙΝΑΙ Η ΕΞΟΥΣΙΑ – ΣΤΟ ΚΟΜΜΑ ΝΕΟΥ ΤΥΠΟΥ Η ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ
ΛΕΥΤΕΡΙΑ-ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ-ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ
Λαϊκή Δράση – Ομάδα Κομμουνιστών/Αγωνιστών
Δημοσίευση σχολίου