✊🚩 ΚΙΝΗΜΑ 26ης ΙΟΥΛΙΟΥ - Η ΚΟΥΒΑΝΕΖΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...
"Κανένας παράδεισος δεν κερδίζεται με έφοδο, γιατί δεν υπάρχει παράδεισος.
Για να έχεις παράδεισο, πρέπει πρώτα να τον χτίσεις.
Ο ιμπεριαλισμός δεν μας άφησε κανέναν παράδεισο.
Μας άφησε κόλαση: Κόλαση φτώχειας, αμάθειας, ένδειας και δυστυχίας.
Την κόλαση της υπανάπτυξης"
(Φιντέλ Κάστρο, 24/11/1971)
Η 26η Ιούλη αποτελεί ημερομηνία ορόσημο, όχι μόνο για τον νικητή Λαό της σοσιαλιστικής Κούβας αλλά και για το σύνολο του κομμουνιστικού κινήματος διεθνώς. Στην μικρή σχετικά, μόνο στην έκταση και στον πληθυσμό της Κούβα, την δεκαετία του 50' συντελέστηκε ένα από τα πιο λαμπρά και εξαίσια παλλαϊκά θαύματα που είδε ποτέ της η πολύπαθη ανθρωπότητα. Οι ιμπεριαλιστές και τα τσιράκια τους πήραν ένα από τα καλύτερα μαθήματά στην ιστορία τους, κυριολεκτικά μέσα στο "εξοχικό" τους και κάτω από την μύτη τους, από μια χούφτα ανταρτών που σταδιακά αγκάλιασαν ολοκληρωτικά τον μαρξισμό-λενινισμό με ηγέτη τους τον αλησμόνητο Φιντέλ Κάστρο.
Ήταν 26 Ιούλη του 1953 όταν οι Κουβανοί πρωτοπόροι αντάρτες ρίχτηκαν στην πρώτη τους μάχη για την λαϊκή επανάσταση και την ανεξαρτησία του Λαού τους από τα Ιμπεριαλιστικά δεσμά των δολοφόνων των ΗΠΑ. Ενάντια σε κάθε πρόβλεψη και συσχετισμό, ενάντια ακόμα και στην παθητική γραμμή του "ορθόδοξου" Λενινιστικού/Μαρξιστικού κόμματος της Κούβας και του Γ.Γ. Εδουάρδου Τσιμπάς, εξαπέλυσαν επίθεση στους στρατώνες της Μονκάδα στο Σαντιάγο της Κούβας που φυλάσσονταν από πολλαπλάσιους και σαφώς καλύτερα εξοπλισμένους στρατιώτες του λαομίσητου τυράννου και μαριονέτας των ΗΠΑ Φουλχένσιο Μπατίστα, με στόχο τους την πτώση της Αμερικανόδουλης δικτατορίας.
Η επιχείρηση απέτυχε παρά την γενναιότητα και το σθένος των ανταρτών. Οι περισσότεροι από τους Μαρξιστές/Λενινιστές και αντάρτες επαναστάτες, ανάμεσά τους ότι καλύτερο διέθετε από ανιδιοτέλεια και εντιμότητα η εργατική τάξη και η νεολαία της Κούβας, βρήκαν μαρτυρικό θάνατο στα χέρια των βασανιστών του Μπατίστα. Ελάχιστοι επέζησαν και ο Φιντέλ ήταν ένας από αυτούς. Ένα από τα παράδοξα, είναι η αλήθεια, της ιστορίας των Λαών, της επαναστατικής ιστορίας, είναι οι παρακαταθήκες που αφήνουν αυτού του είδους οι "ήττες", παρακαταθήκες που μετατρέπουν τις ήττες σε μεγαλειώδεις και λαογέννητους θριάμβους, άλματα για τον άνθρωπο και τις κοινότητές του.
Η λαϊκή-ταξική συνείδηση αφυπνίστηκε από την αυταπάρνηση και τον ηρωισμό των παιδιών της, η φτωχή αγροτιά, οι εργάτες και η νεολαία στην Κούβα βρήκαν τους "φάρους" και τον "δρόμο" τους, κερδήθηκε η απαραίτητη αυτοεκτίμηση για να τεθεί εκ νέου ο στόχος της λαϊκής επανάστασης και να διαγραφεί μια για πάντα ο χυδαίος και προδοτικός λικβινταρισμός, μαζί με τις ρεφορμιστικές του αυταπάτες από τον προγραμματισμό του λαού της Κούβας. 'Ετσι γεννήθηκε το "κίνημα της 26ης Ιούλη". Ο χρόνος για τους Ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ και για τα τσιράκια τους στην Κούβα μετρούσε ήδη αντίστροφα.
Ο Φιντέλ Κάστρο στην απολογία του για την επίθεση στην Μονκάδα, και απέναντι από τους διώκτες του είχε δηλώσει : "Γνωρίζω ότι ο εγκλεισμός θα είναι για εμένα πιο δύσκολος από ότι για οποιονδήποτε, γεμάτος άνανδρες απειλές και απαίσια απανθρωπιά. Δεν φοβάμαι όμως τη φυλακή, όπως δεν φοβάμαι το μένος του τιποτένιου τυράννου που πήρε τις ζωές εβδομήντα συντρόφων μου.
Καταδικάστε με. Δεν έχει σημασία. Η Ιστορία θα με δικαιώσει." Έτσι ακριβώς κι έγινε...
Μετά την επίθεση στην Μονκάδα ο Κουβανικός λαός εμπιστεύτηκε για τα καλά τις δυνάμεις του. Από το φθινόπωρο του 53' κιόλας απανωτές εξεγέρσεις και απεργίες συγκλόνιζαν κάθε τόσο όλο το νησί της Καραϊβικής. Αγρότες, φοιτητές και φυσικά εργάτες συνέχισαν εντατικά τον αγώνα τους ενάντια στους ιμπεριαλιστές και την δικτατορία.
Σε μια προσπάθεια αναδίπλωσης μέσα σε αυτό το τεταμένο κλίμα, ο Μπατίστα κάνει το πιο μοιραίο των λαθών του και δίνει χάρη το 1954 στον Φιντέλ Κάστρο που στις 15 Μάη αποφυλακίζεται και δίχως να χάσει χρόνο, καταφεύγει στο Μεξικό για να εκπαιδεύσει στρατιωτικά και να συγκροτήσει την νέα ανταρτοομάδα επαναστατών που θα καθοδηγούσε την επανάσταση και τον Κουβανικό λαό.
25 Νοέμβρη του 1956 επιβιβάζονται στο θρυλικό "Γκράμα" ο Φιντέλ Κάστρο με τους συντρόφους του. 82 επαναστάτες αποβιβάστηκαν στις 30 του ίδιου μήνα σε μια παραλία στους πρόποδες της οροσειράς της Σιέρα Μαέστρα για να δεχτούν τα συντριπτικά χτυπήματα της αεροπορίας του Μπατίστα. Μόνο δέκα καταφέρνουν να επιζήσουν αλλά έστω και αποδεκατισμένοι καταφέρνουν να παγιώσουν την θέση τους σχηματίζοντας το ένοπλο που θα αντιμετώπιζε τον Μπατίστα. Ανάμεσά τους ο Φιντέλ Κάστρο αλλά και ο "διοικητής του Λαού" Καμίλο Σιενφουέγκος, ο αδερφός του Φιντέλ, Ραούλ Κάστρο, ο Χουάν Αλμέιδα και φυσικά ο Ερνέστο Γκεβάρα από την Αργεντινή. Οι χωρικοί πρόσφεραν υλική βοήθεια και υποστήριξη δίχως άλλο στον Φιντέλ. Η εποποιία του λαού της Κούβας είχε ξεκινήσει να γράφεται...
Ακολούθησαν διαδοχικές νίκες στο πεδίο των μαχών ενάντια στους Αμερικάνους και τα τσιράκια τους, ενώ ταυτόχρονα στους δρόμους των πόλεων το κίνημα της 26ης Ιούλη, φούντωνε όλο και περισσότερο με επικεφαλής του τον Φρανκ Παίς,που είχε οργανώσει ένα τεράστιο παράνομο δίκτυο παρέχοντας στήριξη σε κάθε επίπεδο στους αντάρτες επαναστάτες.
Μαζί με τους αντάρτες του Κάστρο τάχθηκε εν τέλει και το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κούβας που απέρριπτε έως τότε την ένοπλη αντιπαράθεση με την Αμερικανόδουλη δικτατορία, για να δώσει όλες του τις δυνάμεις στην πάλη για τη δημιουργία μαχητικών επιτροπών στα εργοστάσια και στις κοινότητες.
Όλες οι δυνάμεις της Κούβας που ήταν υπέρ της ανεξαρτησίας και ενάντια στην δικτατορία Μπατίστα ενώθηκαν σε ένα πλατύ, συμπαγές και ανυποχώρητο μέτωπο έχοντας στην πρωτοπορία τους το αντάρτικο υπό Λενινιστική ηγεμονία . Η προετοιμασία αυτού του μετώπου και η πολιτική δουλειά εντός του είχαν καθοριστική σημασία για την επικράτηση της επανάστασης και του Λαού της Κούβας ενάντια στους ιμπεριαλιστές.
Από τον Μάρτιο του 56' η Κούβα είχα παραλύσει από καθολικές και γενικές απεργίες στην βιομηχανία ζάχαρης αλλά και των εργαζομένων στα ΜΜΜ.
Το αντάρτικο συνεχώς αυξανόταν με τη συμμετοχή εργατών και αγροτών με συνέπεια να εξελιχθεί σε Επαναστατικό Στρατό.
Οι ανταρτικές επαναστατικές δυνάμεις δρούσαν σε συνδυασμό με ένοπλες εξεγέρσεις, απεργίες, διαδηλώσεις σε όλες τις μεγάλες πόλεις.
Στις 13 Μάρτη του 1957 η φοιτητική οργάνωση «Επαναστατικό Διευθυντήριο» έκανε επίθεση κατά του Προεδρικού Μεγάρου με στόχο την εξόντωση του Μπατίστα, στόχος που δεν επιτεύχθηκε, αλλά λειτούργησε αφυπνιστικά ώστε να υπάρξει το ξεσήκωμα των πολιτών της πρωτεύουσας Αβάνας.
Το 1958, όλη η χώρα είχε καταληφθεί από επαναστατικό πυρετό και ενώ οι απεργίες και οι διαδηλώσεις συγκλόνιζαν τον τόπο, οι ανταρτικές ομάδες προχωρούσαν σταδιακά στην κατάληψη μεγάλου τμήματος του νησιού.
Το Δεκέμβρη του 1958, ο Επαναστατικός Στρατός αριθμούσε περισσότερους από 6.000 ένοπλους αντάρτες, ενώ τμήματά του, προχωρούσαν προς την πρωτεύουσα.
Στις 21 Αυγούστου του 1958, ο Γκεβάρα εξορμά με 140 άνδρες από τη Σιέρα Μαέστρα για την επαρχία Λας Βίγιας. Τα ξημερώματα της 16ης Δεκέμβρη ο Τσε θα οδηγήσει την αντάρτικη ομάδα του και δύο μέρες αργότερα θα σημειώσει την καθοριστικής σημασίας νίκη στη μάχη της Σάντα Κλάρα – που αποτελούσε την καρδιά της χώρας και το βιομηχανικό κέντρο – γεγονός που θα αποκόψει τον κυβερνητικό στρατό και θα εμποδίσει τις ενισχύσεις και την ανατροφοδότησή του.
Από εκείνη τη στιγμή, το παλιρροϊκό κύμα της επανάστασης θα ξεχυθεί και θα είναι έτοιμο να σκεπάσει και την Αβάνα.
Στις 29 πριν το ξημέρωμα, η τακτική της παρείσφρησης του Κομαντάτε επιτρέπει στους αντάρτες να πάρουν πλεονεκτικές θέσεις μέσα στην πόλη, επωφελούμενες από το μισοσκόταδο.
Τα πυροτεχνήματα της 31ης Δεκέμβρη που θα φωτίσουν τη νύχτα της Πρωτοχρονιάς του 1959 θα φωτίσουν και θα ξυπνήσουν στα μάτια χιλιάδων Κουβανών, που είχαν ξεχυθεί στους δρόμους για να γιορτάσουν τη νίκη, την ελπίδα για ένα μέλλον διαφορετικό. Ο Μπατίστα έφυγε μαζί και οι Αμερικάνοι...
Η επανάσταση 69 χρόνια μετά την επίθεση στους στρατώνες της Μονκάδα συνεχίζεται...
ΖΗΤΩ Ο ΛΑΟΣ ΤΗΣ ΚΟΥΒΑΣ - ΖΗΤΩ Η 26 ΙΟΥΛΙΟΥ
ΟΙ ΚΟΥΒΑΝΟΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΑΝΑΓΚΗ ΑΠΟ ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ ΗΠΑ ΚΑΙ ΕΕ ΟΙ ΜΟΝΟΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ
Δημοσίευση σχολίου