Οταν απουσιάζει το "τιμωρό χέρι του λαού"

Του Γ. Γ

Το ότι υπάρχουν κάποια δίποδα σαπρόφυτα που εύχονται τον θάνατο του απεργού πείνας Γιάννη Μιχαηλίδη δεν πρέπει να μας προκαλεί εντύπωση. 

Αν οι ίδιοι είχαν ζήσει σε άλλες εποχές θα συγκαταλεγόταν στους ταγματασφαλίτες συνεργάτες των Γερμανών, οι οποίοι είχαν κάνει φρικιαστικά εγκλήματα σε βάρος του ελληνικού λαού, πιθανόν να στελέχωναν τις ομάδες βασανιστών στο Κολαστήριο της Μακρονήσου, ή θα συγκαταλεγόταν στα ομιλούντα ανθρώπινα κτήνη που έδρασαν στο ΕΑΤ-ΕΣΑ.

Ούτε η συμπεριφορά των κρατικών υπαλλήλων που επέβαλλαν την θανατική ποινή στον νεαρό αναρχικό αποτελεί έκπληξη. Υπήρξαν δικαστές που στελέχωσαν τα έκτακτα στρατοδικεία και μοίραζαν τις θανατικές ποινές σαν τα στραγάλια, Είχε εμφανιστεί Αρχιεπίσκοπος που ευλογούσε τα όπλα των εκτελεστικών αποσπασμάτων, ενώ είχαν παρουσιαστεί δημοσιολόγοι που εγκωμίαζαν τα κρατικά εγκλήματα με θύματα όσους το αστικό σύστημα θεωρούσε πολιτικούς αντιπάλους. 

Κάποτε αυτά τα καθάρματα σκεπτόταν διπλά πριν διαπράξουν τα εγκλήματά τους γιατί υπήρχε «το τιμωρό χέρι του λαού» -και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε-. Σήμερα δρούνε εντελώς ασύδοτα και ανεξέλεγκτα και μάλιστα υπό τις «ευλογίες» των εξουσιαστών.