Μία προσωπική μαρτυρία και κάποιες σκέψεις με αφορμή τη σύλληψη του μπάτσου-παιδοβιαστή Σ. Μυρογιάννη

Πηγή: Ντίνος Γιαγτζόγλου - Indymedia

Το ερώτημα “Ποιός μας φυλάει από τους φύλακες;” επανέρχεται διαρκώς με τραγικό τρόπο και ζητάει απαντήσεις…

Ό,τι και να ισχυριστεί ο κωλόμπατσος που συνελήφθη για βιασμό ανήλικης στη Μυτιλήνη, το ένστικτό μου εμπιστεύεται περισσότερο τον αυθορμητισμό ενός παιδιού και τον πόνο ενός κακοποιημένου πλάσματος, παρά τη δολοπλοκία ενός ενήλικα και δη αστυνομικού. 

Αυτά βέβαια – ως είθισται – θα τα διερευνήσουν οι αρμόδιοι. Οι ίδιοι ή της ίδιας “υπηρεσίας” που αποπειράθηκαν να κουκουλώσουν την υπόθεση του μπάτσου-νταβατζή και βασανιστή Δημήτρη Μπουγιούκου στην Ηλιούπολη. 
Οι ίδιοι που “διεκπεραιώνουν” διαχρονικά τις ΕΔΕ για τους βάναυσους ξυλοδαρμούς και τις δολοφονίες άοπλων ανθρώπων. 
Οι ίδιοι που άφησαν ανενόχλητους εκείνους που σκότωσαν στο ξύλο τον σύντροφο Βασίλη Μάγγο να συνεχίζουν το “θεάρεστο” έργο τους. 
Οι ίδιοι που πριν από οποιαδήποτε αυτοψία έστειλαν για παλιοσίδερα το πειστήριο αυτοκίνητο στο οποίο επέβαινε ο άτυχος Νίκος Σαμπάνης στο Πέραμα, το σώμα του οποίου έκαναν “σουρωτήρι” οι συνάδελφοί τους της ΔΙΑΣ που κυκλοφορούν ελεύθεροι αφού δέχτηκαν τα συγχαρήκια του πολιτικού τους προϊσταμένου μέσα στη ΓΑΔΑ. 
Για να αναφέρω μόνο λίγα από τα πιο πρόσφατα και πιο γνωστά περιστατικά. Και θα αποφανθεί φυσικά η “ανεξάρτητη” Δικαιοσύνη… Εδώ θέλω να μοιραστώ μία προσωπική εμπειρία και μία σκέψη.

Πρώτη φορά “γνώρισα” τον Στρατή Μυρογιάννη το 2008 όταν πηγαινοερχόμουν τακτικά στο νησί λόγω της φοίτησής μου στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου. Σε ένα από εκείνα τα ταξίδια ακόμα επιστρέφοντας από την Αθήνα, αφού αποβιβάστηκα από το πλοίο, προσεγγίστηκα για πρώτη φορά από στελέχη του τμήματος δίωξης ναρκωτικών του λιμενικού που μου είπαν να τους ακολουθήσω για έναν έλεγχο. Αφού αμόλησαν το εκπαιδευμένο σκυλί για να “μυρίσει” εμένα και τις αποσκεύες μου και εκείνο ανταποκρίθηκε θετικά, με έβαλαν σε ένα σκοτεινό θαλαμίσκο (Isobox) και μιας και δεν είχε ξημερώσει άρχισαν να ψάχνουν με τους φακούς τις τσάντες και τις τσέπες μου, ενώ με ρωτούσαν επίμονα αν έχω κάτι παράνομο κι εγώ απαντούσα αρνητικά. 

Αφού δεν μπορούσαν να βρουν κάτι για αρκετή ώρα, με άφησαν να περιμένω μόνος μου εκεί μέσα ώσπου εμφανίστηκε ο Μυρογιάννης. Δεν έμαθα ποτέ τι δουλειά είχε σε μια έρευνα που θεωρητικά και τυπικά ήταν της αρμοδιότητας του λιμενικού. Ωστόσο αυτός ήταν εκεί και συνέχισε το ψάξιμο. Σε κάποια φάση βρήκε ακατέργαστη κάνναβη μεικτού βάρους 6 γραμμαρίων μέσα σε μία κρύπτη της μπλούζας που φορούσα. 
Τότε φανερά εκνευρισμένος πιθανόν από την προηγούμενη άρνησή μου και τη δυσφορία της παρατεταμένης και ατελέσφορης έρευνας, με έπιασε από τα γεννητικά όργανα και χειροδύναμος καθώς ήταν με σήκωσε κυριολεκτικά στον αέρα, ενώ στη συνέχεια εκτοξέυοντας διάφορες βρισιές μου έδωσε ένα χαστούκι με τέτοια δύναμη που κουνήθηκα από τη θέση μου και χτύπησα το κεφάλι μου στο τοίχο. 

Έπειτα με συνέλλαβαν και δεν τον ξαναείδα εκείνη την ημέρα. Έκτοτε δεν τον ξέχασα φυσικά, αλλά τον αναγνώριζα τακτικά είτε σε πορείες του αριστερού και του αναρχικού χώρου που ακολουθούσε με τη μηχανή του, είτε σε ακτοπλοϊκά ταξίδια όποτε συνόδευε ως προπονητής ανήλικα παιδιά για αθλητικούς αγώνες στο πλοίο για Πειραιά, είτε σε διάφορες πιάτσες-μπλόκα όπου εκφόβιζε ντόπιους αλλά και φοιτητές, έχοντας τον αέρα του “παράγοντα” και τη φήμη του “σερίφη” του νησιού. 

Πρέπει να σημειωθεί ότι πρόθεσή μου δεν είναι σε καμία περίπτωση να υποτιμήσω την τρέχουσα υπόθεση αναδεικνύοντας την “ιστοριούλα” μου, τουναντίον είμαι βέβαιος ότι υπάρχουν πολλές και διάφορες ιστορίες για τις βρωμιές του.

Αν και πρόκειται μάλλον για ευσεβή πόθο, η δράση του μπάτσου παιδοβιαστή ας μη θεωρηθεί ξανά “μεμονωμένο περιστατικό” αφού η κατάχρηση εξουσίας (εντός ή εκτός εισαγωγικών) είναι εγγενές χαρακτηριστικό τον διωκτικών μηχανισμών, όποια μορφή κι αν παίρνει σε όποια διάσταση της κοινωνικής ζωής κι αν εκδηλώνεται. Οι συνένοχες σιωπές και τα “κοίτα τον εαυτό σου” περισσεύουν, όμως όποιος ζει κοιτώντας των κώλο του ζει μια ζωή του κώλου. 
Το πώς νιώθω αυτή τη στιγμή το ξέρω μόνο εγώ αλλά ίσως μετά από αυτή τη σύντομη μαρτυρία, ακόμα κι εκείνοι που κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν να καταλάβουν άλλον ένα λόγο γιατί δεν μετανιώνω ούτε στιγμή για την επιλογή πλευράς που έχω κάνει στον κοινωνικό ταξικό πόλεμο. Το ερώτημα “Ποιός μας φυλάει από τους φύλακες;” επανέρχεται διαρκώς με τραγικό τρόπο και ζητάει απαντήσεις…

Με τη σκέψη μου στα θύματα της αστυνομικής (και όχι μόνο) βίας, τους μετανάστες και τους απόκληρους που γίνονται συστηματικά αποδέκτες εκβιασμών, κατατρομοκράτησης και βασανιστηρίων, τις επιζήσασες από τη σεξουαλική κακοποίηση και όλα τα παιδιά που βρίσκουν το θάρρος να μιλήσουν :

ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΣΕ ΠΟΛΕΜΟ ΜΕ ΤΟΥΣ ΚΑΝΙΒΑΛΛΟΥΣ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΤΗΝΟΣ

Ντίνος Γιαγτζόγλου

Γυναικείες Φυλακές Κορυδαλλού

31/07/2022