Δυο απόψεις για τον "Εθνικό ύμνο" που καθιερώθηκε σαν σήμερα το 1865. Είναι έμβλημα του εθνοφασισμού;

Σαν σήμερα στις 4 Αυγούστου το 1865 ο “Ύμνος εις την Ελευθερίαν” του Διονυσίου Σολωμούn καθιερώνεται σαν Εθνικός Ύμνος της Ελλάδας.

Αλήθεια, τι γνωρίζουμε γι' αυτό το δημιούργημα του Δ. Σολωμού, εκτός απ' τους δυο αρχικές του στροφές;

Κάποια θα ανατριχιάσουν αν γράψουμε ότι υπάρχουν απόψεις που θεωρούν ότι ο "εθνικός ύμνος¨ μας, δεν είναι παρά το  έμβλημα του εθνοφασισμού.
Κι αυτό γιατί τραγουδώντας τον εθνικό ύμνο στάθηκαν μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα οι 200 ήρωες κομμουνιστές την Πρωτομαγιά του 1944.
Τον εθνικό ύμνο επίσης τραγουδούσαν οι εξεγερμένοι του Πολυτεχνείου το βράδυ της Παρασκευής προς Σάββατο 17 Νοεμβρίου 1973,μπροστά στο τανκς της χούντας.

Πέρα απ' τα στερεότυπα και τις επικρατούσες αντιλήψεις, είναι καλό να δημοσιεύονται και κάποιες προσεγγίσεις που ξεφεύγουν από τις συνηθισμένες, όσο αφορά την Επανάσταση του 1821.

Αυτό θα κάνουμε κι εμείς τώρα  Θα δημοσιεύσουμε ένα απόσπασμα απ' το πολύ καλό βιβλίο του Θανάση Τριαρίδη "Σημειώσεις για το τρεμάμενο σώμα".

Στην συνέχεια θα παραθέσουμε και την σχετική τοποθέτηση που έκανε ο σύντροφος mitsos175

Το έθνος και οι σφαγές του θέλουν τον ποιητή τους

Ο χαρακτηρισμός των σφαγμένων αμάχων της Τριπολιτσάς ως «μιαρών σκύλων» γίνεται σε ένα πολύστροφο ποίημα πρωτοφανούς εθνικιστικού μίσους που γράφτηκε το 1823, περίπου το ένα τέταρτο του οποίου αφιερώνεται για να περιγράφει την πτώση της «άθλιας Τριπολιτσάς» μηδενίζοντας τα θύματα και δοξάζοντας τους σφαγιαστές.

Το ποίημα αυτό ονομάζεται, αλίμονο, «Υμνος εις την Ελευθερίαν» και δημιουργός του είναι ένας από τους μεγαλύτερους ποιητές της ελληνικής γλώσσας.
Για χρόνια το διαβάζουμε και καμωνόμαστε πως δεν καλοκαταλάβαμε τι λέει. Μιλάει για μια απαίσια και στρεβλωμένη «Ελευθερία» που σφάζει αμάχους.

Ο «Υμνος εις την Ελευθερίαν» του Διονυσίου κόμη Σολωμού λέγεται πως γράφτηκε μέσα σε έναν μήνα (τον Μάιο του 1823) ύστερα από παρότρυνση του Σπυρίδωνα Τρικούπη και δημοσιεύτηκε το 1824.
Οι δυο πρώτες στροφές αυτού του ύμνου έγιναν ο «εθνικός ύμνος» του ελληνικού κράτους - τις ξέρουμε όλοι.
Σαφώς λιγότεροι έχουμε διαβάσει τις υπόλοιπες 156 στροφές, στις οποίες περιγράφονται διάφορα περιστατικά της Ελληνικής Επανάστασης - και στις οποίες κατά καιρούς επαναλαμβάνεται η εμβληματική δεύτερη στροφή «απ' τα κόκαλα βγαλμένη...» - σε καθαρά ποιητικό επίπεδο μια από τις πιο μεγάλες μεταφορές που έγιναν ποτέ.

Για 195 χρόνια διαβάζουμε το ποίημα: στις 39 κεντρικές στροφές του (35-73) περιγράφεται η σφαγή της «αθλίας Τριπολιτσάς».
Μα τι διαβάζουμε λοιπόν; Η «Ελευθερία» που είναι «βγαλμένη από τα κόκαλα των Ελλήνων τα ιερά» τώρα απαιτεί τη σφαγή των «μιαρών σκυλιών», των άμαχων γυναικών, παιδιών και αντρών της Τριπολιτσάς. Αλλιώς, διαβάζουμε ένα κείμενο στο οποίο δοξολογείται η σφαγή αμάχων, όπου το αίμα είναι φύρα και η ανθρώπινη ζωή απαξιώνεται. Κάτι τέτοιο δεν μπορεί να είναι ύμνος στην ελευθερία - κάτι τέτοιο είναι ένας ύμνος στους δολοφόνους.

Παρένθεση (σχεδόν επιβεβλημένη): έχω γράψει πολλές φορές πως ο Σολωμός είναι από τους πιο μεγάλους ποιητές της Ευρώπης - πιθανώς ο πιο μεγάλος του ρομαντισμού. Επίσης γνωρίζω (σωστότερα: υποψιάζομαι) τι οφείλει στον Σολωμό η γλώσσα την οποία μιλώ και στην οποία γράφω - ίσως γι’ αυτό είναι ακόμη πιο αντιφατικό να διαβάζεις από την πένα του ένα ποίημα με το οποίο δοξολογούνται σφαγείς αμάχων.

Τέλος, γνωρίζω πως τις δύο πρώτες στροφές του σολωμικού ύμνου τις τραγούδησαν πραγματικοί ήρωες μπροστά στα αποσπάσματα των φασιστών (αυτό που τραγούδησαν οι διακόσιοι της Καισαριανής εκείνη την Πρωτομαγιά του 1944 ή αυτό που τραγούδησαν οι εξεγερμένοι του Πολυτεχνείου το βράδυ της Παρασκευής προς Σάββατο 17 Νοεμβρίου 1973 ήταν αναμφίβολα κάτι πέρα από εθνοφασιστικός ύμνος).

Ωστόσο, η άρνηση του εθνικισμού ως μηχανισμού απανθρωπιάς προϋποθέτει αποδόμηση στερεοτύπων που συγκροτούν το εγώ ή το εμείς μας: δεν μπορώ να αρνηθώ ότι ο «Υμνος» του Σολωμού είναι ένα κομμάτι από τη ζωή μας - μα, δυστυχώς, είναι και το έμβλημα του εθνοφασισμού μας.

Και μια άποψη συντρόφου

Γράφει ο mitsos175

Είναι ενδιαφέρουσα η παραπάνω άποψη πως ο Ύμνος εις την Ελευθερίαν ποίημα που έγραψε ο Διονύσιος Σολωμός το 1823, τμήμα του οποίου αποτελεί τον εθνικό ύμνο της Ελλάδας (από το 1865) και της Κύπρου από το 1966, είναι φασιστικός.

Είναι δύσκολο να το δεχτώ για τους εξής λόγους:
 Ο εθνικός ύμνος είναι ένα κομμάτι του Ύμνου στην Ελευθερία, οι πρώτοι στίχοι.
Σε αυτούς τους πρώτους στίχους δε βλέπω κάτι φασιστικό. Αν βλέπετε κάτι εσείς, παρακαλώ να το συζητήσουμε.

Το ζήτημα είναι πως το ποίημα γράφηκε για τους Επαναστάτες. 

Οι φτωχοί που ξεσηκώθηκαν, βασανίζονταν καθημερινά. Υπήρχε λοιπόν πολύ μίσος.
Κάποιοι κοτζαμπάσηδες, σκεπτόμενοι λογικά θεώρησαν. πως έπρεπε να πάνε με τους Επαναστάτες, αφού, αν αποτύχαινε η Επανάσταση οι Τούρκοι στην καλύτερη θα τους αφαιρούσαν τα προνόμια, ενώ πιθανότατα θα τους έσφαζαν μαζί με τους υπόλοιπους, ενώ αν πετύχαινε, θα τους σκότωναν οι Επαναστάτες. 

Αυτοί κατόρθωσαν να καπελώσουν τελικά την Επανάσταση. Μην ξεχνάμε τις τεράστιες διαφορές κοτζαμπάσηδων - οπλαρχηγών. Μην ξεχνάμε πως έγιναν συγκρούσεις μεταξύ ομοεθνών μέσα στην Επανάσταση.

Εμφύλιος, φυλάκιση του Κολοκοτρώνη, και παρ' ολίγον εκτέλεση του ανθρώπου που έσωσε την Επανάσταση. Και δεν ήταν μόνο ο Κολοκοτρώνης. Πολλοί ήρωες είχαν παρόμοια τύχη με τον Ανδρούτσο, που τον πέταξαν Έλληνες και όχι Τούρκοι από την Ακρόπολη.

Κι ερχόμαστε στο σημείο της σφαγής της Τριπολιστάς. Έχουμε μιλήσει και για τα γεγονότα συμφωνούμε. Σφάχτηκαν άμαχοι κι όχι μόνο αυτό. Τα πτώματα αφέθηκαν επίτηδες άταφα με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί λοιμός. Πολλοί πλούσιοι Τούρκοι γλύτωσαν τη ζωούλα τους, αφού την αντάλλαξαν με αρκετά λύτρα.

Ως Μαρξιστές πρέπει να δούμε τις συνθήκες που έλαβε χώρα η σφαγή. Πρέπει να κατανοήσουμε το υπόβαθρο. 
Αναμφισβήτητα φασιστικό ήταν αυτό που βίωναν οι υπόδουλοι λαοί, κυρίως οι χριστιανικοί πληθυσμοί, στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Αφόρητες συνθήκες, καμία Ελευθερία, καταπίεση, τρομοκρατία και ασυδοσία από τους πλούσιους Έλληνες και Τούρκους. 

Οι Τούρκοι σε γενικές γραμμές ήταν πλουσιότεροι από τους Έλληνες, Σέρβους, Αλβανούς, Βούλγαρους κλπ. Το ίδιο και οι Εβραίοι. Φυσικά υπήρχαν και σ' αυτούς φτωχοί, αλλά όχι σε τόσο μεγάλο βαθμό, όσο οι ραγιάδες. Ραγιάς ήταν ο μη Μουσουλμάνος και σήμαινε ο δούλος. Η τεράστια αυτή ανισότητα, οι χριστιανοί να μην έχουν κανένα δικαίωμα - πλην των κοτζαμπάσηδων - είχε τις επιπτώσεις της.

Μίσος για όσους είχαν έστω και λίγα περισσότερα από κείνους που δεν είχαν απολύτως τίποτε. Αν μπορούμε να συγκρίνουμε θα λέγαμε πως οι υποδουλωμένοι στους Τούρκους ζούσαν ακριβώς όπως ζούσαν οι χριστιανοί υπό την κατοχή των ισλαμοφασιστών του ISIS.
Μην ξεχνάμε πως η φασιστική αυτή τρομοκρατική οργάνωση των μισθοφόρων ήθελε να αναβιώσει το Χαλιφάτο με τελικό σκοπό την εξαφάνιση των μειονοτήτων. Αν δεν εξαφανίστηκαν οι μειονότητες στην Οθωμανική Αυτοκρατορία που είχε παρόμοιο σύστημα (Σουλτάνο) ήταν μόνο γιατί ήθελαν να τους εκμεταλλεύονται οικονομικά. 

"Αν σφάξουμε τους ραγιάδες ποιος θα πληρώνει το χαράτσι". Αυτή ακριβώς η φράση που ειπώθηκε από τον Τούρκο αξιωματούχο δείχνει το λόγο που υπήρχε αργός προσηλυτισμός και όχι γενοκτονία των χριστιανών. Να τονίζουμε επίσης πως οι παπάδες ήταν διχασμένοι. 

Έχουμε αναφέρει μια ακόμη καθαρά κοινωνική Επανάσταση λόγω της αύξησης των φόρων. "Χαράτζι, Χαρατζόπουλο" "αναζούλι, αναζουλόπουλο", φώναζαν οι Επαναστάτες το 1611 υπονοώντας τον νέο φόρο που επέβαλαν οι Τούρκο.

Τη νύχτα της 11ης Σεπτεμβρίου 1611 μπήκαν στα Γιάννενα, κατασφάξανε όσους Τούρκους βρήκαν και πυρπόλησαν το κτήριο του πασά.
Μαντέψτε ποιοι τους απώθησαν. Οι Έλληνες προνομιούχοι, που ζούσαν στο Κάστρο! Όσο για τον αρχηγό και οργανωτή της Επανάστασης Διονύσιο Φιλόσοφο, ο Έλληνας αντίπαλος του (παπάς κι αυτός) τον αποκάλεσε "Σκυλόσοφο" και χαίρονταν με το φριχτό μαρτυρικό θάνατο από βασανιστήρια που υπέστη.

Κι ερχόμαστε στη σφαγή της Τριπολιτσάς: Ναι τους έσφαξαν. Μας κάνει εντύπωση; Την ώρα που μπήκαν οι Επαναστάτες στην πόλη έβλεπαν μπροστά τους αυτούς που τους αδικούσαν, τους ταπείνωναν, τους βασάνιζαν. Όσους χαίρονταν, όταν οι δήμιοι εκτελούσαν τους δικούς τους. Όσους τους λοιδορούσαν για τη δυστυχία τους. Όσους ήταν με τις αρχές, οι νομοταγείς, καλοί υπήκοοι του Σουλτάνου.
Αν μπορούσαν θα τους έτρωγαν ζωντανούς, τόσο ήταν το μίσος! Και ήταν ταξικό. Ήταν το μίσος του εντελώς φτωχού, του δούλου, του απόκληρου μπροστά στον "νοικοκύρη". 

Έχουμε μια εικόνα για την Επανάσταση (αναφέρομαι γενικά στην Επανάσταση) μάλλον εξιδανικευμένη. Αγνοούμε ποιοι κάνουν τις Επαναστάσεις. Σίγουρα όχι οι βολεμένοι κι οι νομοταγείς. Επίσης θεωρούμε πως δεν θα υπάρξει βία ή πως η βία θα είναι περιορισμένη. Αν έχουμε τέτοια ιδέα, τότε ας κάτσουμε σπίτι μας. 

Να καταδικάσουμε και την εκτέλεση των παιδιών του Τσάρου από τους Μπολσεβίκους. Ο Νικόλαος κυβερνούσε, τα παιδιά γιατί;
Όσοι είναι κομμουνιστές βέβαια δεν κάνουν τέτοιες ερωτήσεις. Παρεμπίπτοντος η Ρωσική Εκκλησία τον έκανε άγιο!!! 
Να αγιοποίησε άραγε κι όσους πήρε στο λαιμό του; Όσους διέταξε να σφαγιαστούν; 

Με την κίνηση αυτή στην Τριπολιτσά, όσο σκληρή και να ήταν, εδραιώθηκε η Επανάσταση του 1821.
Ο Κολοκοτρώνης και οι υπόλοιποι οπλαρχηγοί ήξεραν καλά τι θα γίνει μόλις μπουν μέσα οι Επαναστάτες. Όμως μετά τη σφαγή οι Έλληνες του Μοριά είχαν μόνο μια επιλογή.
Να πάνε με την Επανάσταση, καθώς οι Τούρκοι δεν υπήρχε περίπτωση να αφήσουν ζωντανό κανένα τους μετά από αυτή. Το έδειξαν στη Χίο, τα Ψαρά, αλλά και την ίδια την Πελοπόννησο. "Ελευθερία ή Θάνατος". Αυτό ακριβώς έγινε.

Όσο κι αν δυσκολευόμαστε να το χωνέψουμε ήταν μια πράξη κυρίως Επαναστατημένων εξαθλιωμένων ανθρώπων. 

Φυσικά υπήρχαν κι οι πλούσιοι που καπηλεύτηκαν. Αυτό όμως είναι άλλη ιστορία, παράλληλη, αλλά διαφορετική.

Η Επανάσταση θα έχει βία. Κανείς όμως δεν μπορεί να την κατηγορήσει γι αυτή τη βία, γιατί το παλιό καθεστώς είχε πολλή περισσότερη και η Επαναστατική βία είναι αποτέλεσμα της βίας της αυταρχικής εξουσίας.