Την αρχική φωτοσύνθεση την αλιεύσαμε από του twitter. Αυτό τον τρόπο επέλεξε χρήστης του μέσου για να σχολιάσει την δραματική κατάσταση, για την τάξη μας που βιώνουμε καθημερινά.
Ασυναίσθητα μας θύμισε το άσμα του Μανώλη Μητσιά για τους δραγουμάνους που για άλλη μια φορά κάνουν ότι ορίζουν τα φιρμάνια των βεζίρηδων τους.
Το τέλος της ιστορίας όμως δεν γράφτηκε ακόμα. Υπάρχουν και κείνοι που "βράδυ - πρωί θα λιώνουνε μολυβί, για την τιμή και για τη λεφτεριά".... Αυτοί που έχουν μάθει να βαδίζουν "στους δρόμους τις φωτιάς"....
Υπάρχουν ακόμα κάποιοι που ασπάζονται αυτό που έγραφε ο Μανόλης Αναγνωστάκης: "Εγώ δεν παραδέχτηκα την ήττα",
Ναι, επιμένουμε κάποιοι/ες να είμαστε "απροσάρμοστοι". Εξακολουθούν να μας ανατριχιάζουν και να μας κάνουν να ονειρευόμαστε οι στίχοι του Ορέστη Ντάντου: "Κρατάω τα όπλα μου / καλά κρυμμένα /και περιμένω τον καιρό. / Κι ό,τι κι αν γίνει, / δεν θα πάω με τη μεριά τους, / έχω δικά μου αντάρτικα τραγούδια, / δικό μου Κόκκινο Στρατό.
Ναι, Είμαστε πεπεισμένοι ότι κάποια στιγμή συμβεί αυτό που "προφήτευε" ο κομμουνιστής ποιητής Γιώργος Κοτζιούλας: "Που θα πάτε, που θα πάτε! Κομποδιάστε τα κλεμένα, / κρύψτε και τ’ ασημικά σας να τα χαίρεται η σκουριά / Θa 'βγουμε κι’ εμείς παγάνα, θα σας εύρουμε ως τον ένα, / και στην πόλη μέσα αν είστε και στ’ απόμερα χωριά".
Και μας κυβερνάνε οι πολιτικοί απόγονοι των παρακάτω καθαρμάτων:
Ας αφήσουμε την Μαρία Δημητριάδη να κάνει επίλογο την ανάρτησή μας.
Δημοσίευση σχολίου