Παρακάτω μια ανάρτησή της Μαρίας Λούκα στο f/b
Αυτοί που έχουν καταστήσει καθημερινή επαγγελματική τους διεκπεραίωση το ξύλο, τις προσαγωγές, τους εξευτελισμούς, την τρομοκράτηση μέσω της άσκησης μιας ματσο εξουσίας πάνω σε σώματα καταπιεσμένων, πότε μα ποτέ δε θα καταλάβουν την ανεξάντλητη δύναμη των ανθρώπων που αγωνίζονται ακόμα και μέσα στο στόμα του λύκου. Η φωτογραφία είναι του Αλέξανδρου Γαστερατου από τις προσαγωγές που έγιναν σήμερα το πρωί στα Εξάρχεια.
Το ξέρω ότι η συστηματική και μεθοδευμένη παραχάραξη από τον κυρίαρχο λόγο των όσων συμβαίνουν στα Εξάρχεια σ' έναν βαθμό μπορεί να έχει πιάσει τόπο κι ένα κομμάτι της κοινωνίας να θεωρεί πώς αυτή η υπόθεση αφορά σε μια ιδιότυπη γειτονιά, σε "παράλογες" αντιδράσεις ή στην καλύτερη περίπτωση σε κάποιους/ες που μ' ένα κράμα αδιεξόδου ρομαντισμού βάζουν αυγουστιάτικα τα κορμιά τους μπροστά στα ΜΑΤ και τις λαμαρίνες. Χωρίς να υποτιμώ καθόλου τον ρομαντισμό σε τόσο απομαγευμενους καιρούς, είναι κάτι πολύ παραπάνω και πολύ πιο πυρηνικό αυτό που συμβαίνει στα Εξάρχεια.
Είναι το ερώτημα του πώς ζούμε/ αν μπορούμε να ζούμε σε γειτονιές που γεμίζουν περιφράξεις, που καταστρέφονται οι ελεύθεροι τους χώροι, που κόβονται τα λιγοστά δέντρα τους, που αδειάζουν από τη μνήμη και την ιστορικότητα τους, που διαρρηγνύουν δεσμούς συνύπαρξης και συντροφικότητας, που στερούν το δικαίωμα ύπαρξης στον δημόσιο χώρο, που εκτοπίζουν τα μη προνομιούχα υποκείμενα και μετατρέπονται σε κερδοσκοπικές τουριστικοποιημένες ζώνες.
Αυτό θέλουν να κάνουν δήμος και κυβέρνηση στα Εξάρχεια χρησιμοποιώντας προσχηματικές δικαιολογίες και μπόλικη καταστολή.
Οι άνθρωποι που πηγαίνουν στην πλατεία Εξαρχείων και στο λόφο του Στρέφη αυτές τις μέρες ξέρουν ότι υπερασπίζονται κάτι πολύ ζωτικό και δίκαιο για τις ζωές τους, για τις ζωές μας. Γι' αυτό μπορούν να εκπέμπουν τόσο φως ακόμα και μέσα στο βανάκι της αστυνομίας.
***
Και άλλη μια σχετική τοποθέτηση αλιευμένη από το twitter
Δημοσίευση σχολίου