Πλουτίζοντας με το αίμα άλλων. - Μια σελίδα από το πρόσφατο παρελθόν της ντόπιας παρασιτικής αστικής τάξης με αφορμή ότι από τον Σεπτέμβρη ξεκινάνε μαζική πλειστηριασμοί.

Του Γ.Γ.

 Η είδηση που διαβάσαμε και αποτέλεσε το έναυσμα γι' αυτή την ιστορική ανάρτηση αναφέρει: 

"Με τον φόβο των πλειστηριασμών ζει μεγάλη μερίδα των πολιτών στην Ελλάδα

Τον Σεπτέμβριο 2022 θα γίνουν 4.285 πλειστηριασμοί εκ των οποίων οι 1.973 αφορούν κατοικίες. Πρόκειται για έναν πολύ μεγάλο αριθμό συμπολιτών μας που κινδυνεύει να χάσει το σπίτι του".

Στην προσπάθεια μας, λοιπόν, να "αναμοχλεύουμε τα πολιτικά πάθη", όπως μας έχει κατηγορήσει "έγκυρος" δημοσιολόγος, παραθέτουμε και το παρακάτω κείμενο:

Στην περίοδο της ιταλογερμανικής Κατοχής του 1941-44, πέρα από λιμός, βομβαρδισμοί, μπλόκα, αντιστασιακές πράξεις και κτηνώδη αντίποινα, υπήρξε και κάτι άλλο: Μια μερίδα της της ντόπιας κομπραδόρικης παρασιτικής αστικής τάξης –που θα έλεγε και ο Νίκος Ζαχαριάδης, που εκμεταλλευόμενη τη «συγκυρία», τη διάχυτη γύρω τους πείνα, δυστυχία κι ανασφάλεια του κόσμου, δηλαδή, συνεργαζόμενη με τους κατακτητές θησαύριζε. Ηταν η "σπονδυλική στήλη της εθνικοφροσύνης", τότε και τα στοιχεία που υπάρχουν σ' αυτή μας την ανάρτηση είναι συγκλονιστικά για το πόσο προσοδοφόρος τους στάθηκε ο οικονομικός δοσιλογισμός. Το ότι δεν λογοδότησαν όλοι αυτοί, αμέσως μετά την απελευθέρωση, όταν το ΚΚΕ και ο ΕΛΑΣ ήταν απόλυτα κυρίαρχοι, ήταν ένα από τα μεγάλα λάθη του κινήματος που το πληρώνουμε μέχρι σήμερα.

Την εποχή που τα καλύτερα παιδιά του ελληνικού λαού πολεμούσαν με το όπλο στο χέρι μέσα απ' της γραμμές του ΕΛΑΣ, τον ξένο κατακτητή, τα πρωτοκλασάτα στελέχη της οικονομικής ολιγαρχίας της εποχής θησαύριζαν επιδιδόμενα στον οικονομικό δωσιλογισμό. 

«Παρέλαση» κάνουν, στο δημοσίευμα, τα ονόματα οικονομικά ισχυρών ατόμων της κατοχής –Παντελάκης, Κατσάμπας, Λαδόπουλος, Μποδοσάκης κ.α- τα οποία άρπαζαν τις περιουσίες του κόσμου στην κυριολεξία για ένα κομμάτι ψωμί.
Και φυσικά συνεργαζόμενοι αρμονικά με τις κατοχικές στρατιωτικές δυνάμεις του άξονα.

Αν κάποιος ασχοληθεί με τα ονόματα αυτών των καθαρμάτων θα διαπιστώσει ότι και σήμερα οι απόγονοι τους, αποτελούν την «οικονομική ελίτ» της Ελλάδας.

Εδώ να αναφέρουμε ότι σύμφωνα με τα στοιχεία που υπάρχουν, την περίοδο της κατοχής «Πάνω από 150.000 ακίνητα αγοράστηκαν από 0,10 έως 3 χρυσές λίρες το ανώτερο, ενώ 100.000 από 3 έως 50 χρυσές λίρες».  

Και εδώ θα ανασύρουμε από το αρχείο μας ένα σχετικό απόσπασμα από το περιοδικό Hoc Doc History.

«Τμήμα των αστικών δυνάμεων που προέκυψε από την κατοχική συσσώρευση δεν ήθελε κατά κανένα τρόπο να στερηθεί τις δομές απόσπασης υπεραξίας όπως επικράτησαν το 1941-44 οι οποίες τους έφεραν δυσθεώρητα κέρδη. Κυρίως αντιδρούσε στον ποινικό έλεγχο δωσιλογικών δράσεων. Ελάχιστα από τα ακίνητα που είχαν πάρει μπιρ παρά οι μαυραγορίτες επιστράφηκαν στους προπολεμικούς ιδιοκτήτες τους», αναφέρει το δημοσίευμα.

Στο ίδιο κείμενο τονίζεται και μια ουσιαστική άλλη παράμετρος: «Ενας ολόκληρος κόσμος που είχε "εκπαιδευτεί" στις κατοχικές συνήθειες και κυρίως η μερίδα των αστών, οι οποίοι είχαν αναδειχθεί ή ενισχυθεί από την κερδοσκοπική ασυδοσία που απολάμβαναν επιζητούσε μετά την Απελευθέρωση την αναπαραγωγή του ίδιου μοντέλου συσσώρευσης. Πίστευαν πως η όξυνση και ένας εμφύλιος πόλεμος θα διευκόλυναν την διατήρηση των κεκτημένων τους».

Ας δούμε την εισαγωγή του κειμένου αυτού που υπογράφει ο Αρτέμης Ψαρομήλιγκος:

Πλουτίζοντας με το αίμα άλλων

«Κάθε κρίση είναι μια ευκαιρία». Και κάθε πόλεμος είναι ένα απέραντο Ελντοράντο πλουτισμού. Ειδικά ο ελληνικός εμφύλιος πόλεμος, αφού εκείνοι που ηθελημένα έσπρωξαν στην έκρηξή του προσέβλεπαν, βεβαίως, στη στρατιωτικοπολιτική επικράτησή τους· αλλά ταυτοχρόνως ασχολήθηκαν μετά μανίας με την αρπαγή της οικονομικής λείας.
Ηταν το αστικό εκείνο τμήμα που επ’ ουδενί ήθελε να στερηθεί τις δομές απόσπασης υπεραξίας στις οποίες είχε καλομάθει το 1941-44. Ούτε να επιστρέφει τα «προϊόντα εγκλήματος» της κατοχικής συσσώρευσης.

Δεν είναι βαρύ να πούμε -κρίνοντας εκ του αποτελέσματος- πως οι σχεδιαστές της σύγκρουσης, τα πιο ακραία πρωτοπαλίκαρα της άρχουσας τάξης, καταλήστεψαν το λυμφατικό ΑΕΠ της χώρας, αποστέρησαν από τον λιμοκτονούντα λαό τα στοιχειώδη για την επιβίωσή του και την οικονομία από μια υγιή ανάπτυξη. Και όχι μόνο «εκ του αποτελέσματος».
Τα ντοκουμέντα, τα διεθνή δημοσιεύματα, τα οικονομικά στοιχεία, οι εθνικοί λογαριασμοί βοούν για τη μεροληπτική διανομή και ιδιοποίηση των εφοδίων της UNRRA αλλά και του ψυχροπολεμικού σχεδίου Μάρσαλ, το οποίο έθετε ως προϋπόθεση την ένταση των επιθέσεων εναντίον του Δημοκρατικού Στρατού.

Δεν τα λέει αυτά κάποιος Γάλλος αριστερός ή Ελληνας κομμουνιστής ή Σοβιετικός δημοσιογράφος. Ενας Αμερικανός απεσταλμένος επιφορτισμένος με τον έλεγχο της διαχείρισης της αμερικανικής βοήθειας τα καταγγέλλει. Ο Πολ (Ολντριμαν) Πόρτερ, που έφριξε με όσα είδε στα σαλόνια της κυβερνητικής και οικονομικής αριστοκρατίας: την απληστία, την ανικανότητα, την εξοργιστική επίδειξη πλούτου, τα λουκούλλεια γεύματα, τα πανάκριβα εστιατόρια και κυρίως τη σκανδαλώδη διαχείριση των κονδυλίων τα οποία κατέληγαν στις τσέπες των «ημετέρων».  

Τέτοιες μέρες πριν από 69 χρόνια ο Εμφύλιος πλησίαζε προς τη λήξη του. Την ίδια ώρα που τα καμιόνια σκαρφάλωναν στον Γράμμο για τη «συντριβή του κομμουνιστοσυμμοριτισμού» οι πολυτελείς λιμουζίνες πάρκαραν έξω από τα νυχτερινά κέντρα και τα καμπαρέ της Αθήνας.

Στον τριετή πόλεμο τον φόρο του αίματος τον πλήρωσαν οι κατώτερες τάξεις των πόλεων και η αγροτιά.
Είτε ως μαχητές του ΔΣΕ ή -απρόθυμοι οι πλείστοι- επιστρατευμένοι του εθνικού στρατού είτε ως ανυπεράσπιστοι θανατοποινίτες «στον τοίχο».

Και η τάξη των «αφορολόγητων πλουσίων»; Επιδέξια προσπάθησε να εξαιρέσει τους γόνους της από τη στράτευση και αρκέστηκε να εισπράττει τον «φόρο του αίματος».