Μερικά σοβαρά αναπάντητα ερωτήματα για τον πόλεμο των Ρώσων ιθυνοντων στην Ουκρανία

Γράφει ο Νίκος από Βόλο

(Προς τον σύντροφο Μήτσο 175, με αφορμή το σημερινό άρθρο του για την απειλή πυρηνικού πλέον πολέμου στα ουκρανικά εδάφη).          

Αγαπητέ σύντροφε Μήτσο, διαβάζοντας το σημερινό σου άρθρο, θεώρησα ότι πρέπει να διατυπώσω τις παρακάτω σκέψεις και ερωτήματα γύρω από το μέγιστο αυτό θέμα που θίγεις. Πρόκειται για ζητήματα που εδώ και πολλούς μήνες με προβληματίζουν βλέποντας αυτό το παράλογο σκηνικό του παρατεταμένου ιμπεριαλιστικού πολέμου Ρωσίας- ΝΑΤΟ στην Ουκρανία και κυρίως την εντελώς παράλογη κατά τη γνώμη μου πολεμική τακτική που ακολούθησε και ακολουθεί ο ρωσικός ιμπεριαλισμός αρχίζοντας την εισβολή του τον περασμένο Φλεβάρη. Τακτική τελείως παράλογη για μια ιμπεριαλιστική δύναμη με την πολεμική ισχύ της Ρωσίας. 

Με δύο λόγια, έχω σχηματίσει την εξής άποψη: Οι Ρώσοι ιθύνοντες διέθεταν (και διαθέτουν) τέτοιας ισχύος συμβατικά όπλα που μπορούσαν από την αρχή του περίεργου αυτού πολέμου να έχουν ισοπεδώσει το καθεστώς του Κιέβου και να έχουν θάψει στα ερείπια των κυβερνητικών κτιρίων του, προ πολλού, το Ζελένσκι. Δεν είχαν -ούτε έχουν φυσικά- καμία "ανάγκη" να χρησιμοποιήσουν πυρηνικά όπλα, σπέρνοντας το ραδιενεργό θάνατο στο ίδιο το ρωσικό πληθυσμό. Καμία απολύτως τέτοια ''ανάγκη" δεν υφίσταται. (Τη βάζω τη λέξη "ανάγκη" σε εισαγωγικά, γιατί νιώθω φρίκη και μόνο στη σκέψη ότι ένα τέτοιο διεθνές έγκλημα θα βαφτιζόταν ποτέ " "ανάγκη" από οποιονδήποτε...) 

Αντί αυτού όμως, η ηγεσία του ρωσικού ιμπεριαλισμού ξεκίνησε το Φλεβάρη έναν απροσδόκητης μορφής και πολύ ακατανόητης κι αμφίβολης, τελικά, στρατηγικής στόχευσης χερσαίο πόλεμο στην Ουκρανία. Έναν πόλεμο φθοράς και ... των δύο πλευρών, με μια πλήρως αντιφατική πολεμική τακτική, που ενώ αφενός έκανε ταχείες προελάσεις προς ουκρανικά αστικά κέντρα και προς το ίδιο το Κίεβο, ξάφνου αναδιπλωνόταν, λέει, και τα μάζευε, έχοντας σαφέστατα χάσει χιλιάδες Ρώσους στρατιώτες και εμφανιζόμενη πλέον εκ των υστέρων να στρέφει το ενδιαφέρον της αποκλειστικά στα ρωσικού πληθυσμού εδάφη της Ανατολικής Ουκρανίας, αυτά που υποτίθεται ότι ήθελε να τα "απελευθερώσει". 

Τελικά τι ακριβώς ήθελε ο ρωσικός ιμπεριαλισμός στην Ουκρανία; Αν ήθελε να τσακίσει το καθεστώς Ζελένσκι, γιατί δεν το έκανε εξαρχής πάση δυνάμει, ισοπεδώνοντάς τι μες στη φωλιά του, με φωτιά και σίδερο, (με συμβατικούς πυραύλους μεγάλης ισχύος και πλήγματα της αεροπορίας, α λα Βερολίνο 1945) πριν από μια μεγάλη χερσαία επίθεση, πράγμα που σίγουρα το μπορούσε, καθώς το Κίεβο δεν διέθετε τότε τίποτα από τα σημερινά του δυτικά πυραυλικά συστήματα; Γιατί δηλαδή δεν έπραξε ο ρωσικός ιμπεριαλισμός αυτό ακριβώς που έκανε χωρίς δισταγμό ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός το 2003, στη Βαγδάτη;                                                   

Αν πάλι ήθελε να προσαρτήσει μόνο την Ανατολική (ρωσική εθνολογικά) Ουκρανία, γιατί δεν έκανε εκεί την εισβολή και τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο -αστραπή;  Τι γύρευαν οι Ρώσοι ιμπεριαλιστές στην εμπλοκή τους σε παρατεταμένο φθαρτικότατο χερσαίο πόλεμο στους κάμπους της Ουκρανίας; Αυτή η περίεργη τακτική, που μόνο η ρωσική προπαγάνδα, και τα συσκοτισμένα ντόπια φερέφωνα της τύπου Λαφαζάνη, την παρουσίαζαν σαν "έξυπνη" και σαν "νικηφόρα", (τακτική που έκανε, λέει, κομμάτια τον κύριο κορμό των Ουκρανών και τα ρέστα...), αποδεικνύεται εκ των πραγμάτων ότι συνέφερε μόνο στο ΝΑΤΟ, για να αναπτύξει στρατιωτικούς εξοπλισμούς θηριώδους μεγέθους στην Ουκρανία, να φθείρει δε σε υπολογίσιμο βαθμό το ρωσικό στρατό, με μεγάλες απώλειες και καταστροφή υλικού. αλλά ακόμη και το ρωσικό στόλο (που του βύθισε τη ναυαρχίδα του). 

Και τώρα με την ισχύ των μεγάλου βεληνεκούς δυτικών εξοπλισμών που μεταφέρθηκαν στο Ουκρανικό έδαφος και με δεδομένη πλέον την πτώση του ηθικού των Ρώσων εισβολέων μετά από μια σειρά πολύ σοβαρών αποτυχιών, το ουκρανικό καθεστώς-μαριονέτα του ΝΑΤΟ κομπάζει, μέσω των δυτικών καναλιών, ότι ήδη άρχισε να ανακτά την περιοχή του Λουγκάνσκ, ενώ τίποτα δεν εμποδίζει να αρχίσει το ΝΑΤΟ μεγαλύτερης έκτασης βομβαρδισμούς είτε προς την περιοχή της Κριμαίας είτε και προς ρωσικές παραμεθόριες πόλεις. 

Στη Μόσχα ήδη υπάρχει φανερός διχασμός μεταξύ των αστών ιμπεριαλιστών που διαφεντεύουν τη χώρα, καθώς μια μερίδα τους (μεταξύ των οποίων κι ο ψευτοκομμουνιστής λακές του συστήματος, Ζιουγκάνοφ) απαιτεί ... γενική επιστράτευση, γιατί μυρίζεται ότι οι Ρώσοι στρατιώτες έπεσαν στη λούμπα, έχασαν πολύ χρόνο και αν συνεχιστεί αυτό, σίγουρα θα την πατήσουν, ενώ μια άλλη πιο ισχυρή πολιτικά μερίδα, του Πούτιν κι ο Μεντβέντεφ εξακολουθούν να λένε πως δεν τρέχει τίποτα κι όλα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο! (Το σχέδιο, ναι! Αλλά για ποιο σχέδιο πρόκειται στην πραγματικότητα; 

Ο Πούτιν και οι άνθρωποι που τον περιστοιχίζουν λένε ουσιαστικά το ίδιο πράγμα με τον ... Μπάιντεν και τον Στόλτενμπεργκ: ο πόλεμος στην Ουκρανία θα διαρκέσει πολύ! Πλήρης εδώ η συμφωνία δύο θανάσιμων υποτίθεται αντιπάλων!!)/

 Στο παρασκήνιο αυτής της υπόθεσης προφανώς υπάρχει και μια μικρή μερίδα εντελώς ανεγκέφαλων γερακιών της Μόσχας που τώρα, μπροστά στο φάσμα μιας στρατιωτικής αποτυχίας, αρχίζουν τις απειλές με τους παραλογισμούς περί χρήσης πυρηνικών όπλων, που είναι φυσικά η μεγαλύτερη ηλιθιότητα από όλες μαζί τις άλλες που έχουμε δει κι ακούσει ως τώρα σε αυτό τον πόλεμο... 

Πραγματικά πολύ περίπλοκη κατάσταση για μια τέτοιας ισχύος ιμπεριαλιστική ηγεσία σαν τη ρωσική, γιατί τώρα αποδεικνύεται πως αυτή ξεκινούσε έναν πόλεμο χωρίς να έχει διόλου ξεκάθαρο ούτε το στόχο ούτε και τη στρατηγική της επίτευξής του. Ούτε και τον τρόπο ελιγμού ή απεμπλοκής της. Για να μην μιλήσουμε για τις συνολικές του συνέπειες. Πραγματικά πολύ- πολύ περίεργα πράγματα. 

Αυτή η τελείως παράλογη, ανερμάτιστη και αυτοκαταστροφική τακτική για έναν πόλεμο μιας τέτοιας ιμπεριαλιστικής δύναμης, σαν την αστικοποιημένη Ρωσία, πέρα από συμπεράσματα για την πραγματική ικανότητα του περιβόητου και λίαν ... "δαιμονικού' ή μάλλον δαιμονοποιημένου Πούτιν και των ανθρώπων του, νομίζω ότι πρέπει να δημιουργεί πλέον παρά πολλά και πολύ σοβαρά ερωτηματικά για το αν έχουν όντως λείψει σήμερα οι... Γκορμπατσόφ και οι Γιέλτσιν από την ηγεσία του ρωσικού ιμπεριαλισμού... 

Μήπως τελικά, αγαπητέ σύντροφε Μήτσο, αυτό το σημείο είναι και η πραγματική και διαρκής αχίλλειος πτέρνα του ρωσικού ιμπεριαλισμού έναντι των δυτικών ανταγωνιστών του; 

Μήπως και τώρα δηλαδή στη Μόσχα κυριαρχούν κάποιοι νέοι Γκορμπατσόφ και κάποιοι Γιέλτσιν με άλλα ονόματα, οδηγώντας τη Ρωσία για άλλη μια φορά σε ίδια κι ακόμα χειρότερα αποτελέσματα από όσα συνέβησαν επί της "σοσιαλιμπεριαλιστικής ηγεσίας της απόλυτης ρεβιζιονιστικής παρακμής", του 1985-1991, δηλαδή επί των ημερών των ορίτζιναλ Γκορμπατσόφ και Γιέλτσιν;                

Δυστυχώς όμως το μεγαλύτερο κακό μετά από τριάντα ολόκληρα χρόνια δεν έγκειται για μας τους κομμουνιστές ούτε μόνο ούτε τόσο στον πραγματικά σκοτεινό ρόλο των ηγετικών παραγόντων του ρωσικού ιμπεριαλισμού. Στο κάτω- κάτω της γραφής αυτοί ήταν και παραμένουν αστοί, εχθροί των εργαζομένων κι όλων των λαών. Το μεγαλύτερο κακό για τους λαούς της Ρωσίας και της Ουκρανίας είναι και παραμένει το ίδιο όπως και το 1991: η πλήρης αδυναμία των Ρώσων και των Ουκρανών κομμουνιστών να ανασυγκροτήσουν από κοινού ένα ενιαίο νέο μπολσεβίκικο κόμμα, ένα επαναστατικό επιτελείο  που να υπονομεύσει, να σείσει και να συντρίψει τους ιμπεριαλιστές και τα τσιράκια τους κάθε μάρκας, απελευθερώνοντας τη μεγάλη χώρα των Λένιν - Στάλιν από τα κοράκια που τη λυμαίνονται είτε λέγονται αυτά Ζελένσκι είτε Πούτιν είτε όπως αλλιώς. Εδώ είναι ο κόμπος κι εδώ παραμένει το αδιέξοδο. Ενώ αυξάνεται ο κίνδυνος ακόμη μεγαλύτερων πολεμικών καταστροφών... Μήπως όμως αυτό δεν είναι το μεγάλο αδιέξοδο για την εργατική τάξη και τους λαούς όλου του καπιταλιστικού κόσμου;

Αγαπητέ σύντροφε Μήτσο, προτείνω μια εκ μέρους σου αναλυτική απάντηση στις διαπιστώσεις και στις ερωτήσεις αυτές, σε μια από τις επόμενες, πάντα πολύ ενδιαφέρουσες, πολιτικές σου αναλύσεις στο Βαθύ Κόκκινο. Με συντροφικούς χαιρετισμούς.