Θα συμφωνήσω στον πυρήνα των απόψεων που διατυπώνει ο πρώην φίλος και σύντροφος Κώστας Βαξεβάνης για τον ρόλο κάποιων δημοσιογράφων που έχουν αριστερές καταβολές.
Προσωπικά δεν αποτέλεσε έκπληξη η στάση που κράτησαν οι συνδικαλιστές της παράταξης του Δούρειου Τύπου στο Δ.Σ της ΕΣΗΕΑ, οι οποίοι αποδέχτηκαν την επιβολή λογοκρισία από την κυβέρνηση, αφού οι ίδιοι και στο παρελθόν έχουν δώσει δείγματα τσανακογλιφισμού.
Εδώ και κάποια χρόνια όμως, από τότε που στο τιμόνι της ΕΣΗΕΑ βρέθηκαν η Μαρία Αντωνιάδου, της Ν.Δ σαν πρόεδρος και ο Σταύρος Καπάκος του ΣΥΡΙΖΑ σαν γενικός γραμματέας, το συνδικαλιστικό όργανο των δημοσιογράφων, έχει πάρει μια κατηφόρα χωρίς σταματημό,
Οπότε δεν μου προκαλούν καμιά κατάπληξη τα όσα αναφέρει στο παρακάτω κείμενο του ο εκδότης του Documento.
Η απογοήτευση που προέρχεται από άλλους δημοσιολόγους που ακολουθούν την τακτική "βγάζω φλας αριστερά και στρίβω δεξιά". Στις δημόσιες τοποθετήσεις τους δηλαδή παρουσιάζονται στρατευμένοι στην υπόθεση της εργατικής τάξης, ενώ στην ουσία είναι τσουτσέκια των εργοδοτών τους. Και δεν εννοώ ότι αυτολογοκρίνονται. Αυτό είναι κατανοητό και αναμενόμενο για τους δημοσιογράφους που αυτοχαρακτηρίζονται αριστεροί και δουλεύουν σε καπιταλιστικά μαγαζιά. Αναφέρομαι σε όσους "αριστερούς" έχουν καταντήσει "βασιλικότεροι του βασιλέως" στην προσπάθεια να υπερασπιστούν τα συμφέροντα των εργοδοτών τους. Και επειδή εμείς πάντα μιλάμε με ονόματα, όταν ολοκληρώσουμε μια σχετική έρευνα που κάνουμε, θα γράψουμε τα πράγματα με το όνομα τους.
Παρακάτω αναδημοσιεύω ένα μεγάλο απόσπασμα από το κείμενο του Κώστα Βαξεβάνη. (Εδώ υπάρχει ολόκληρο). Για να μην υπάρξει, δε, καμιά παρανόηση να θυμίσω ότι την άποψη μου για την επαγγελματική και πολιτική πορεία του εκδότη του Documento, την έχω διατυπώσει σε ανύποπτο χρόνο (αρχές Σεπτέμβρη του 2018) και επιμένω σ' αυτή.
Παρακάτω ένα απόσπασμα από το κείμενο του Κ. Βαξεβάνη:
Στη συστημική αντίληψη της ΕΣΗΕΑ, υπεράσπιση της δημοσιογραφίας είναι η εξ ανάγκης και επιλεκτική έκδοση ανακοινώσεων για καμιά παράβαση εργασιακών. Από τον πυρήνα της δράσης της λείπει κάθε υπεράσπιση της δημοσιογραφικής λειτουργίας με την έννοια της ελευθερίας του Τύπου και του δημοσιογράφου. Έχει εκπέσει τόσο πολύ το επαγγελματικό μας σωματείο που μπορεί ένας Υπουργός να απειλεί δημόσια δημοσιογράφο ότι θα τον βάλει φυλακή και η ΕΣΗΕΑ να κάνει την ανήξερη. Αλήθεια, θα τολμούσε κάποιος υπουργός να απειλήσει δικηγόρο χωρίς να αντιμετωπίσει την κατακραυγή όλου του κλάδου; Όσα ζούμε σήμερα ως κατάντια της δημοσιογραφίας τα έχει συνυπογράψει το όργανο που οφείλει να διαφυλάξει θεσμικά και τους δημοσιογράφους και τη δημοσιογραφία. Και δεν εννοώ αυτούς που σκοτώνονται για να καταλάβουν μια καρέκλα στο ΔΣ της ΕΣΗΕΑ.
Το αναμφίβολα παράξενο όμως είναι ότι την άποψη πως η Επιτροπή λογοκρισίας είναι καλή τη συνυπογράφει και η παράταξη της Αριστεράς στην ΕΣΗΕΑ, ο Δούρειος Τύπος, της οποίας είμαι ψηφοφόρος. Όχι μόνο τη συνυπογράφει, αλλά μέλη της στο ΔΣ της ΕΣΗΕΑ ανέλαβαν με αρθρογραφία να σηκώσουν το βάρος για να μας πείσουν ότι η Επιτροπή είναι καλή. Δεν το κάνει η παράταξη της Δεξιάς στην ΕΣΗΕΑ, το κάνουν οι Δουσουάρχες της Αριστεράς. Γιατί; Αυτή είναι η άποψή τους ή οι υποχρεώσεις τους απέναντι στους εταίρους της συγκυβέρνησης στην ΕΣΗΕΑ; Ας πάμε λίγο στην ουσία.
Δύο εκπρόσωποι του Δούρειου Τύπου στην ΕΣΗΕΑ εξέφρασαν δημόσια την άποψη ότι η καθιέρωση της «Επιτροπής Δεοντολογίας» είναι μια προσπάθεια ρύθμισης του τοπίου στην ενημέρωση και όχι λογοκρισίας. Δηλαδή είναι θετικό μια ομάδα διορισμένη από τον Υπουργό να κανονίζει ποιοι θα αποκλειστούν από τη διαφήμιση για λόγους «δεοντολογίας». Κατ’ αρχάς θα συμφωνήσουμε νομίζω ότι για το τι είναι δεοντολογικό και δημοσιογραφικό άλλη άποψη έχουν οι κυβερνήσεις και άλλη οι δημοσιογράφοι. Έχει άλλη ο Πέτσας και άλλη τα δημοσιογραφικά όργανα. Αλλά έχουν ίδια άποψη ο Φουρθιώτης με τον Πέτσα που του έδωσε διαφήμιση.
Από όσα γνωρίζω όσα χρόνια ασκώ τη δημοσιογραφία, η σχέση του δημοσιογράφου με το κοινό, τους πολίτες, είναι αδιαμεσολάβητη. Κανένας δεν πρέπει να ασκεί λογοκρισία ή να κάνει τον δημοσιογράφο να λειτουργεί αυτολογοκριτικά με τον φόβο. Γι’ αυτό άλλωστε λέμε ότι οι καταχρηστικές αγωγές SLAPPs αποτελούν προσπάθεια φίμωσης του δημοσιογράφου.
Μοναδικά όργανα που μπορούν να κρίνουν τον δημοσιογράφο για την τήρηση της δεοντολογίας είναι τα πειθαρχικά όργανα των Δημοσιογραφικών Ενώσεων. Έχουμε και κώδικα δεοντολογίας, και όργανα. Δεν μπορεί η κυβέρνηση ή κάποιος διορισμένος εκπρόσωπός της να αποφαίνεται και να παίρνει μέτρα τιμωρίας για τα δημοσιογραφικά κείμενα. Όποιος πολίτης αδικείται από την εκτροπή του δημοσιογράφου μπορεί να πάρει νομικά και αστικά μέτρα τιμωρίας.
Υπάρχει πρόβλημα με την τήρηση της δεοντολογίας σήμερα; Φυσικά υπάρχει, ακριβώς επειδή η ΕΣΗΕΑ, αντί να αποτελεί τον θεσμικό παράγοντα ανάπτυξης και ελέγχου της δημοσιογραφίας, γίνεται παρακολούθημα της πολιτικής και των απαιτήσεών της. Αν η ΕΣΗΕΑ νοιάζεται για τη δεοντολογία, ας καλέσει στα Πειθαρχικά της όσους δημοσιογράφους διαφημίζουν στις εκπομπές τους και στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης σερβιέτες και βούτυρα σαν κοινοί διαφημιστές. Υπάρχει πρόβλεψη στον κώδικα δεοντολογίας. Δεν το κάνει. Αν νοιάζεται για τη δεοντολογία και την ποιότητα της δημοσιογραφίας, ας καλέσει για παράδειγμα τον Άρη Πορτοσάλτε που προχθές έλεγε στο ΣΚΑΪ ότι οι Ρώσοι έκαναν κανάλι στην Ελλάδα και έβαλαν διευθυντή τον Βαξεβάνη. Να τον καλέσουν, να του ζητήσουν στοιχεία και να τιμωρήσουν έναν από τους δυο μας. Αν η ΕΣΗΕΑ νοιαζόταν για τη δεοντολογία και τη δημοσιογραφία, θα έβγαζε μια ανακοίνωση όταν δημοσιογράφοι που αποκάλυψαν το σκάνδαλο Novartis αντιμετωπίζονταν σαν ποινικοί από τα μέσα ενημέρωσης και αποκαλούνταν από τον ίδιο τον πρωθυπουργό «συμμορίτες».
Η στήριξη του συγκεκριμένου νόμου δεν οφείλεται στη δεοντολογία την οποία οι επιτήδειοι έχουν μετατρέψει σε μαυσωλείο, το προσκυνούν κατά περίπτωση και επιδεικνύουν το ταριχευμένο σώμα της ως ζωντανό ενώ είναι νεκρό και βαλσαμωμένο. Η στήριξη του άθλιου νόμου είναι αποτέλεσμα συναλλαγής με την κυβέρνηση, ένα ρουσφέτι που κάνουν στην κυβέρνηση Μητσοτάκη με ανταλλάγματα.
Με ποιο επιχείρημα στηρίζουν τον νόμο οι Δουσουάρχες του Δούρειου Τύπου; Από αυτά που δημοσιεύτηκαν και διάβασα, το κάνουν γιατί αποτελεί ένα «νόμο ρύθμισης του τοπίου». Ως απειλή μάλιστα για τη δεοντολογία, άλλοτε ψιθυριστά και άλλοτε φωναχτά, επικαλούνται το «Μακελειό». Είναι δυνατόν λένε, να παίρνει κρατική διαφήμιση το «Μακελειό»; Δηλαδή με το πρόσχημα του «Μακελειού» και του Στέφανου Χίου δεχόμαστε να υπάρχει αποκλεισμός με βάση το περιεχόμενο; Ο αποκλεισμός στη διαφήμιση έχει να κάνει με την αγορά, όχι με το τι γράφει ο καθένας. Αν γίνει το λάθος να υπάρξει αποκλεισμός περιεχομένου, τότε είναι θέμα χρόνου πόσο και πού θα επεκταθεί;
Δημοσίευση σχολίου