Κράτος και αστικοποιημένος συνδικαλισμός δολοφονούν (μεταφορικά και κυριολεκτικά). Μια ιστορία από την Αργεντινή.

Πηγή: Νίκος Πελεκούδας - f/b

Τον Οκτώβρη του 2010 η Αργεντινή διαπραγματεύεται τη ρύθμιση του δημόσιου χρέους της (7,5 δις δολάρια) με τη Λέσχη του Παρισιού. Στην πορεία των διαπραγματεύσεων λαμβάνονται όλα τα γνωστά μέτρα καλής πίστης που πρέπει να πάρει κάθε χρεοκοπημένο κράτος (απολύσεις, ιδιωτικοποιήσεις, λιτότητα κ.τ.λ.)

Στις 20 Οκτώβρη 2010, απολυμένοι εργολαβικοί σιδηροδρομικοί εργάτες διαδηλώνοντας, επιχειρούν να καταλάβουν τις γραμμές των τραίνων, απαντώντας στις απολύσεις που είχε προωθήσει η κυβέρνηση Κίρχνερ. Μαζί τους και μέλη και στελέχη του Partido Obrero, που ενισχύουν και περιφρουρούν την κινητοποίηση. Σε όλη την πορεία μπάτσοι αλλά και οργανωμένη συμμορία κρατικών συνδικαλιστών, επιτίθεται στους διαδηλωτές με πέτρες και πλαστικές σφαίρες.

Στην τελευταία προσπάθεια κατάληψης των γραμμών, η οποία αποτυγχάνει, και ενώ οι διαδηλωτές ετοιμάζονται να αποχωρήσουν, ομάδα κρατικών συνδικαλιστών βγαίνει μέσα από τις γραμμές της αστυνομίας και υπό την πλήρη κάλυψή της αρχίζει να πυροβολεί στο ψαχνό. Ο Mariano Ferreyra, 24 χρόνων μέλος του Partido Obrero δολοφονείται από τις σφαίρες των μπράβων της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας. Σε αυτούς συμμετέχουν και ανώτερα στελέχη της Ομοσπονδίας Σιδηροδρομικών.

Η δολοφονία θα απαντηθεί την επόμενη μέρα από μια τεράστια διαδήλωση που απαιτεί δικαιοσύνη και παραδειγματική τιμωρία των φονιάδων. Απρόθυμα η αργεντίνικη δικαιοσύνη, θα στείλει στη φυλακή τους υπεύθυνους της δολοφονίας, υπό την πίεση εργατικών κινητοποιήσεων και απεργιών που ζητούν ταυτόχρονα και προσλήψεις στους σιδηροδρόμους. Θα κερδίσουν και σε αυτό το ζήτημα.

Η δολοφονία του Mariano, ένα κανονικό έγκλημα ενάντια στην εργατική τάξη και την απαίτησή της για δουλειά και ζωή, θα αποτελέσει το σημείο καμπής που θα δώσει αυτοπεποίθηση και όχι φόβο σε ευρύτερα τμήματα εργαζομένων. Το Partido Obrero θα συμβάλλει καθοριστικά σε αυτό.

Ακόμα και οι πιο συμβιβασμένοι αστικοποιημένοι συνδικαλιστές, για να περιφρουρήσουν τη θέση τους, πάντα θα βγάζουν δόντια όταν η σύγκρουση βαθαίνει. Με το κράτος στο πλευρό τους.

Μπαίνοντας σε ένα νέο κύκλο εργατικών και κοινωνικών κινητοποιήσεων, η μνήμη και τα ιστορικά διεθνή παραδείγματα μπορούν να είναι όπλα μας. Όχι τόσο για τα κρατικά ή υπό κρατική κάλυψη εγκλήματα, αυτά και εδώ τα ζούμε και τα ξέρουμε και από την ιστορία μας (π.χ. Κανελλοπούλου). Περισσότερο ίσως για την ανάγκη των άμεσων πολιτικών απαντήσεων.

Αθάνατος.