Μια επιβλητική και ηρωική φυσιογνωμία του κομμουνιστικού κινήματος ο Σπύρος Καλοδίκης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και Γραμματέα της Επιτροπής Πόλης Λάρισας του Κόμματος, που δολοφονήθηκε από ασφαλίτες της Χωροφυλακής Λάρισας., σαν σήμερα, 23 Νοέμβρη του 1947.Ηταν σαν σήμερα πριν 75 χρόνια και μεταφερόμαστε στη Λάρισα. Ο εμφύλιος πόλεμος στην έντασή του. Τμήματα του Δημοκρατικού Στρατού δίνουν μάχες ακόμα και στα προάστια της πόλης.
Εχει σχεδόν νυχτώσει και ο χιονισμένος Ολυμπος στέλνει τις «παγωμένες του ριπές». Οι δρόμοι είναι σχεδόν έρημοι.
Εκείνη την Κυριακή, ο Καλοδίκης φεύγει από κάποιο σπίτι της συνοικίας Αμπελοκήπων της Λάρισας, όπου ήταν να γίνει σύσκεψη των ΚΟΒ πόλης, η οποία αναβλήθηκε για λόγους ασφαλείας. Σε μικρή απόσταση τον ακολουθεί ο Νίκος Παπαρσένος, μέλος της ΚΟΒ συνοικίας Αγίου Νικολάου. Σύμφωνα με δική του αφήγηση, το ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ από την οδό Γεωργιάδου τραβάει προς τη γέφυρα του Αλκαζάρ και στρίβει στην πλατεία Τσούγγαρι (σήμερα Τάκη Γαργαλιάνου).
Εκεί, «την είχαν στημένη» αστυνομικοί με πολιτικά. Ανάμεσά τους και ο Μιχάλης Κωσταγιάννης, συνεργάτης της Ασφάλειας, που τον ακολούθησε. Ο Καλοδίκης τον αντιλήφθηκε, αλλά συνέχισε δήθεν αδιάφορος και φτάνοντας στην οδό Παλαιστίνης, άνοιξε το βήμα του κατευθυνόμενος προς την πλατεία «Εξι Δρόμων».
Ο Κωσταγιάννης έτρεξε να τον προλάβει και τον έφτασε στην πλατεία. Του ζήτησε την ταυτότητα κι αυτός, ατάραχος, την έδωσε. Φυσικά, ήταν πλαστή σε όλα. Καθώς ο χαφιές την περιεργάζεται, ο Καλοδίκης του δίνει μια γερή γροθιά, τον ρίχνει καταγής κι αρχίζει να τρέχει με κατεύθυνση προς την οδό Σκουφά. Για κακή του τύχη, πέφτει πάνω σ' ένα υπενωμοτάρχη, που επιχειρεί να τον σταματήσει και συμπλέκονται. Εκεί φτάνει ο Κωσταγιάννης και τον πυροβολεί πισώπλατα. Αιμορραγώντας και θέλοντας να μαθευτεί η σύλληψή του για να μην τον εξαφανίσουν, όπως έγινε με άλλους συντρόφους του, φωνάζει δυνατά: «Πατριώτες, είμαι ο Σπύρος Καλοδίκης, Γραμματέας της Οργάνωσης του ΚΚΕ».
Γονατίζει, αλλά πριν πέσει, σηκώνεται - με όσες δυνάμεις του έχουν απομείνει - στητός και ολόρθος, καταπίνει τα σημειώματα που κρατάει στα χέρια του και σωριάζεται αναίσθητος.
Τον μεταφέρουν στο νοσοκομείο της πόλης. Και οι πρώτοι που καταφθάνουν είναι ο διοικητής Χωροφυλακής και ο εισαγγελέας. Πάνω από το σύντροφό μας, που χαροπαλεύει, στήνεται μια μακάβρια σύσκεψη, προφανώς όχι ανθρώπων, αλλά κανιβάλων. Ζητούμενο είναι να ανοίξουν το στομάχι του για να πάρουν τα σημειώματα που έχει καταπιεί. Καλούν το χειρουργό Ράπτη, κλινικάρχη και σημαίνοντα παράγοντα της Δεξιάς, και του ζητούν να κάνει την επέμβαση.
Ο γιατρός - και είναι προς τιμήν του - αρνείται, λέγοντας: «Οσο ζει, δεν μπορώ να διαπράξω ένα τόσο αποτρόπαιο έγκλημα». Αυτή είναι η μία εκδοχή. Αλλά υπάρχει και δεύτερη, που αναφέρει σε βιβλίο του ο αντιστασιακός δημοσιογράφος και συγγραφέας Λάζαρος Αρσενίου, σύμφωνα με την οποία ο γιατρός είπε: «Το πρόβλημα είναι να τον σώσουμε και όχι να τον αποτελειώσουμε».
Η επέμβαση - σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες - πραγματοποιήθηκε την επομένη μέρα, όταν ο Σπύρος Καλοδίκης έχει υποκύψει στα τραύματά του και είναι πλέον νεκρός. Αλλά «άνθρακες ο θησαυρός», γιατί τα σημειώματα έχουν ήδη καταστραφεί από τα γαστρικά υγρά του στομάχου.
Αυτή είναι και η τελευταία πράξη της πλούσιας σε πολύμορφους αγώνες ζωής του, αφιερωμένης στις Αρχές και τους κανόνες λειτουργίας του Κόμματος.
Πληροφορίες από το βιβλίο «Ηρωες και μάρτυρες». Εκδοτικό «Νέα Ελλάδα» 1954, σελ. 95-96, για τον σ. Καλοδίκη.
Δημοσίευση σχολίου