Αχ, ρε συ Γιάννη ... γιατί ρε γμτ ...

 Του Γ.Γ

Κάπως αργά έμαθα τον θάνατο του συντρόφου Γιάννη Αναγνώστου και έχω συγκλονιστεί! Δεν ξέρω αν μπορώ να γράψω κάτι γι' αυτόν τον ξεχωριστώ άνθρωπο, τον γνήσιο επαναστάτη, τον ατόφιο κομμουνιστή, για τον φίλο Γιάννη που βρεθήκαμε μαζί στην ίδια συλλογικότητα, στην "ΚΟΝΤΡΑ". 

Ηταν ένας σύντροφος που μιλούσε γελαστά, ένας μαχητής πάντα μπροστάρης σε κάθε διεκδικητικό αγώνα, ένας αγωνιστής όπως ακριβώς τον περιγράφει ο σύντροφος Σταύρος Σαγκριώτης που τον γνώρισε κι αυτός καλά, αφού βρεθήκαμε στις ίδιες κινηματικές επάλξεις.

Αχ, ρε συ Γιάννη ... γιατί ρε γμτ ... γιατί χάσαμε πρόωρα έναν τέτοιο αυθεντικό λαϊκό αγωνιστή, έναν ατσάλινο κομμουνιστή, ένα πρόσωπο που γινόταν αμέσως αγαπητό σε όποιον/α το γνώριζε. 

Α, ρε γίγαντα Γιάννη ...δε μ' αφήνουν τα δάκρυα να γράψω κάτι περισσότερο. Εφυγες απ' την ζωή, χάνοντας την μάχη με την επάρατο νόσο. Θα είσαι όμως πάντα στην μνήμη μας. 

ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΥ. ΠΑΝΤΑ ΠΑΡΩΝ!

***

Και από την ΚΟΝΤΡΑ

 Εφυγε από τη ζωή ο Γιάννης Αναγνώστου

Πρόωρα, πολύ πρόωρα, μόλις στα 50 του χρόνια, έφυγε από τη ζωή ο Γιάννης Αναγνώστου, ο «Λαοκόων» όπως τον αποκαλούσαμε οι παλαιότεροι σύντροφοι. Πριν από λίγους μήνες διαγνώστηκε με καρκίνο στο ήπαρ. Ο όγκος είχε μεγαλώσει πολύ, δεν υπήρχε επιστροφή και ο Γιάννης το ήξερε.

Ο Γιάννης Αναγνώστου γεννήθηκε στην Αθήνα τον Μάη του 1972. Πέρασε στη Γεωπονική Σχολή του ΑΠΘ, από την οποία και αποφοίτησε. Στα φοιτητικά του χρόνια η ευαισθησία που είχε ως άνθρωπος μετατράπηκε σε κοινωνική και πολιτική ευαισθησία. Οργανώθηκε στη ΣΑΚΕ και μετέπειτα στην ΚΟΝΤΡΑ. Το 1995 ήταν ανάμεσα στους τέσσερις διαδηλωτές που συνελήφθησαν μετά από αιφνιδιαστική επίθεση των ΜΑΤ σε συγκέντρωση αλληλεγγύης στον απεργό πείνας Κ. Καλαρέμα. Προφυλακίστηκε μαζί με τους άλλους δύο (την προφυλάκιση γλίτωσε μόνο η ανήλικη Σ.Κ., που είχε μεταφερθεί τραυματισμένη στο «Παπανικολάου»).

Οταν τελείωσε τις σπουδές του, ο Γιάννης επέστρεψε στην Αθήνα, συνεχίζοντας την πολιτική του στράτευση και τη συμμετοχή του στους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες. Πριν από μερικά χρόνια, διέκοψε την οργανωτική του συμμετοχή στην ΚΟΝΤΡΑ, συνέχισε όμως την πολιτική του συμμετοχή και τις συντροφικές σχέσεις και τη συμμετοχή του στους αγώνες.

Ο Γιάννης ήταν ένας εξαιρετικά ευαίσθητος άνθρωπος. Μέσα στο ογκώδες σώμα του φώλιαζε μια καρδιά μικρού παιδιού. Ανιδιοτελής και δοτικός, έτοιμος να προσφέρει σε ό,τι του ζητούνταν. Το χαϊδευτικό «Λαοκόων» του το κολλήσαμε όταν στο ΒΗmagazino δημοσιεύτηκε μια φωτογραφία που έδειχνε τον Γιάννη να προσπαθεί να εκτοπίσει τρεις μπάτσους που προσπαθούσαν να κάνουν μια σύλληψη διαδηλωτή έξω από το κτίριο του Εφετείου στη Λουκάρεως. Ηταν 27 Oκτώβρη του 2002, την εποχή της τρομοϋστερίας για τη 17Ν (τη μέρα αυτή αποφασίστηκε η προφυλάκιση του Γ. Σερίφη) και είχε αρχίσει να αναπτύσσεται το κίνημα αλληλεγγύης. Οι δημοσιορουφιάνοι του Συγκροτήματος έγραφαν με προβοκατόρικη διάθεση ότι ο Γιάννης έμοιαζε με το σύμπλεγμα του Λαοκόοντα. Για εμάς, όμως, αυτή η φωτογραφία ήταν τίτλος τιμής και για τον Γιάννη και για την οργάνωσή μας και για το κίνημα αλληλεγγύης. Ετσι, από τότε τον φωνάζαμε «Λαοκόοντα», με την έγκρισή του φυσικά.

Είχε μια εκκρεμότητα ο Γιάννης, που δεν πρόλαβε να την κλείσει. Ηταν κατηγορούμενος μαζί με αγωνιστές από την Τουρκία για συμμετοχή σε εκδήλωση αλληλεγγύης. Μας ζήτησε να καταθέσουμε ως μάρτυρες υπεράσπισής του, ώστε να ακολουθήσει μια «σκληρή» πολιτική γραμμή υπεράσπισης. Ηταν γαλουχημένος μ’ αυτές τις αρχές και ήθελε να τις τηρεί πάντοτε. Η δίκη πήγαινε από αναβολή σε αναβολή (τελευταία λόγω της πανδημίας) και ο Γιάννης δεν μπόρεσε να δώσει αυτή την πολιτική μάχη όπως ήθελε να τη δώσει.

Ο Γιάννης είχε εδώ και χρόνια κανονίσει να παραδοθεί το σώμα του σε περίπτωση θανάτου στην Ιατρική Σχολή. Λόγω της ασθένειας αυτό δεν μπορούσε να γίνει και έτσι με δική του απόφαση αποτεφρώθηκε, χωρίς να προηγηθεί καμιά τελετή.