Σαν σήμερα το 1972 συνέρχεται στην Ουγγαρία η 17η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, η οποία εκλέγει γ.γ τον Χ. Φλωράκη

Του Γ. Γ.

Σαν σήμερα το 1972 συνέρχεται στην Ουγγαρία η 17η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ μια απόφαση που είχε πάρει το Π.Γ. του κόμματος κατά τις συνεδριάσεις του στις 1-2 Δεκέμβρη. Βασικό ζήτημα που την απασχόλησε ήταν η αντικατάσταση, η καθαίρεση στην πραγματικότητα, του γραμματέα της Κ.Ε του ΚΚΕ. Κώστα Κολιγιάννη, (ο ίδιος το είχε αντιληφθεί γι' αυτό είχε υποβάλλει την παραίτησή του). 

Η Ολομέλεια που έγινε στην έδρα της ΚΕ στη Βουδαπέστη (είχε μεταφερθεί εκεί από το Βουκουρέστι μετά τη διάσπαση της 12ης Ολομέλειας του 1968) και διήρκησε από τις 9 μέχρι 13 Δεκέμβρη εξέλεξαν ομόφωνα στις 11 Δεκέμβρη Α’ Γραμματέα (υπήρξαν δύο «κατά» όχι για το πρόσωπο αλλά για τον τίτλο), τον Χαρίλαο Φλωράκη. 

Θεωρούταν ένα άτομο με αγωνιστικό παρελθόν από την περίοδο της Αντίστασης και του εμφυλίου πολέμου, και κανείς δεν μπορούσε να του προσάψει το παραμικρό για τα χρόνια που έζησε στην προσφυγιά, στην παράνομη επιστροφή στην Ελλάδα το 1954 και στις αλλεπάλληλες φυλακίσεις και εξορίες.  

Το πιο βασικό ήταν ότι απέφυγε να συνδέσει το όνομά του με τα γεγονότα που συντάραξαν το ΚΚΕ το 1956 με την καθαίρεση του Νίκου Ζαχαριάδη, και τα γεγονότα που ακολούθησαν στην Τασκένδη ούτε με την λαθεμένη απόφαση για την διάλυση κομματικών οργανώσεων του ΚΚΕ το 1958, ενώ είχε αποφύγει να εμπλακεί ενεργά στη διάσπαση του ΚΚΕ το 1968.

Περιγράφοντας την κατάσταση που βρήκε μέσα στο κόμμα όταν ανέλαβε γ.γ ο Χ Φλωράκης είχε πει σε συνέντευξη του:

«Οταν ανέλαβα δεν περίμενα ποτέ την κατάσταση που βρήκα στο Πολιτικό Γραφείο και στα άλλα όργανα. Πίστευα ότι, μετά τη διάσπαση του '68, θα είχε ξεκαθαρίσει η υπόθεση. Δυστυχώς υπήρχε άσχημη ατμόσφαιρα στη συνεργασία όχι μόνο στο Κόμμα -ιδιαίτερα στην Κεντρική Επιτροπή- αλλά κύρια στο Πολιτικό Γραφείο. Ασχολούνταν όλοι με λεπτομέρειες και ζητήματα που συνέβαιναν στην Ελλάδα. Ομως δεν ήτανε σε θέση από κει έξω να τα παρακολουθούν και λέγονταν τα πιο απίθανα πράγματα. Ηταν όντως δύσκολη περίοδος. Συζητούσανε για τα παλιά. Γύριζαν και στριφογύριζαν στα ίδια και στα ίδια.

Για τα γεγονότα της Τασκένδης, για τα γεγονότα της Τσεχοσλοβακίας -όχι την επέμβαση του Συμφώνου της Βαρσοβίας, άλλα γεγονότα με δικούς μας πολιτικούς πρόσφυγες-και ό,τι θυμόταν ο καθένας και είχε πληγωθεί. Το πρώτο που τους είπα, με την εκλογή μου, ήταν το αυτονόητο: "Πρώτον: βάζουμε ταφόπετρα. Ώς εδώ. Να μη συζητήσουμε άλλο. Τα εξαντλήσαμε. Δεύτερον: να κάνουμε όπως κάνουν και οι αστοί σε τέτοιες περιστάσεις: γενική αμνηστία. Γενική αμνηστία γι’ αυτούς που δεν μπορούνε να γραφτούν στο Κόμμα - και ήταν η πλειοψηφία. Τρίτον: όποιος ζητήσει να επιστρέφει, να γράφεται αμέσως". Εγκρίθηκαν όλα, αλλά παρ’ όλα αυτά, όταν πήγαιναν οι εκτός να γραφτούν, ορισμένοι τους ζητούσαν πρώτα να κάνουν γραπτή αίτηση. Και ο άλλος έλεγε: "Αφού εσύ με διέγραφες άδικα, τώρα γιατί θες κι από πάνω να σου κάνω αίτηση;". Ομως η απόφαση ήταν ότι όποιος θέλει να επιστρέφει, να ξαναγίνεται αυτόματα μέλος του Κόμματος»