Τον Ιούλιο του 1913, 7.000 ανθρακωρύχοι κατέβηκαν σε απεργία στην εταιρία C&H Copper Mining Company στο Καλουμέτ του Μίτσιγκαν. Τα αιτήματα περιελάμβαναν αυξήσεις μισθών, την απαγόρευση της παιδικής εργασίας και πιο ασφαλείς συνθήκες.
Η εξάμηνη αποχή από τη δουλειά άφησε πολλές οικογένειες ανθρακωρύχων χωρίς τροφή για τις διακοπές των Χριστουγέννων και χωρίς λεφτά για δώρα για τα παιδιά. Έτσι, η γυναικεία Ομάδα Βοήθειας της δυτικής Ομοσπονδίας ανθρακωρύχων διοργάνωσε πάρτι για τα παιδιά. 500 παιδιά και 200 ενήλικες παραβρέθηκαν εκείνη τη μέρα, παραμονή Χριστουγέννων του 1913 στο δεύτερο όροφο της Ιταλικής Σάλας (Italian Hall) στο Καλουμέτ.
Η μόνη είσοδος και διέξοδος ήταν μια απότομη σκάλα. Ενώ η γιορτή είχε αρχίσει, κάποια από τα παιδιά συγκεντρώθηκαν γύρω από τη σκηνή όπου μοιράζονταν τα δώρα. Για τα περισσότερα, ήταν τα μοναδικά που θα έπαιρναν αυτόν το χρόνο. Και τότε ένας άνθρωπος της εργοδοσίας, που φορούσε σήμα αντι-απεργιακής ομάδας που είχαν συγκροτήσει η εργοδότες, άνοιξε την κάτω πόρτα και φώναξε: Φωτιά! Ακολούθησε χάος. Καθώς κατέβαιναν όλοι από τα σκαλιά προς την έξοδο, η πόρτα έκλεισε από έξω, παιδιά και ενήλικες μπλέχτηκαν και έπαθαν ασφυξία καθώς προσπαθούσαν να δραπετεύσουν από τη "φωτιά" -που δεν υπήρχε.
Συνολικά 73 άτομα, κι ανάμεσά τους 59 παιδιά, πέθαναν, οι περισσότεροι Φινλανδοί μετανάστες. Ο μικρότερος ήταν ο Ραφαέλ Λέζαρ, μόλις 2,5 χρονών. Η γηραιότερη ήταν η Κέιτ Πίττερι, 66 χρονών. Κάποιες οικογένειες έχασαν όλα τα παιδιά τους, όπως ο Φρανκ κι η Γιοζέπα Κλάριχ, που έθαψαν τις τρεις κόρες τους, Κριστίνα (11), Μαρία (9) και Καταρίνα (7).
Κανείς δε διώχθηκε δικαστικά ούτε συνελήφθη, ως υπεύθυνος για τη σφαγή. Επειδή πολλοί ανθρακωρύχοι εγκατέλειψαν το Καλουμέτ μετά την τραγωδία, η απεργία δεν πέτυχε τα αιτήματά της.
Το 1941, ο Woody Guthrie έγραψε ένα τραγούδι για την τραγωδία, που το ονόμασε: "1913, η σφαγή".
Πηγή: Praxis Review - twitter
Δημοσίευση σχολίου