Σήμερα κλείνουν 31 χρόνια από την ημέρα. που υπήρξε υποστολή της «κόκκινης σημαίας µε το σφυροδρέπανο» από τον κεντρικό πύργο του Κρεµλίνου, σφραγίζοντας την ολοκληρωτική επικράτηση που καπιταλισμού στην "ΕΣΣΔ".
Ηταν η μέρα που ο πρώην πρόεδρος της «Σοβιετικής Ενωσης» Μιχαήλ Γκορμπατσόφ αναγνώρισε επίσημα το τέλος του συστήματος που συνδέθηκε με τις μεγαλύτερες επαναστατικές παραδόσεις της εργατικής τάξης παγκόσμια.
Στις 26 Δεκέμβρη του 1991, η κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο κατέβηκε από το Κρεμλίνο και ο Γκορμπατσόφ υπέβαλε την παραίτησή του, παραδίδοντας την εξουσία στον Μπορίς Γέλτσιν.
Ο Γέλτσιν ήταν επίσης πριν από μερικά χρόνια μέλος του πολιτικού γραφείου του «ΚΚΣΕ», όμως παραιτήθηκε για να πρωτοστατήσει στην αποκατάσταση ενός καπιταλισμού δυτικού τύπου στην «ΕΣΣΔ». Αυτό ήταν το κύκνειο άσμα της περιβόητης «Περεστρόικα», που είχε ξεκινήσει λίγα χρόνια πριν και κατέληξε στο τέλος της «Σοβιετικής Ενωσης».
Εδώ θα μου επιτρέψετε μια προσωπική αναφορά.
Το 1992 αντιμετωπίζοντας ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας, ανέλαβαν οι σύντροφοι του TDKP -Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα Τουρκίας- να με στείλουν στην Μόσχα, όπου εκεί η τοπική οργάνωση του κόμματος τους, φρόντισε να καταλήξω σε νοσοκομείο και να με χειρουργήσει ο καλύτερος νευροχειρούργος που υπήρχε στον κόσμο αυτή την εποχή.
Μετά από κάποιο καιρό και αφού είχε αποκατασταθεί σε μεγάλο βαθμό το πρόβλημα υγείας μου, αποκτώντας οικειότητα, -μέσω της συντρόφισσας μεταφράστριας-, με γιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό, άρχισα να διατυπώνω ερωτήσεις.
Με είχε προβληματίσει αφάνταστα το γεγονός, ότι ενώ εγώ και όλοι όσοι βρισκόμαστε στον συγκεκριμένο όροφο του νοσοκομείου, είχαμε το δικό μας δωμάτιο, με τηλεόραση, ψυγείο, προσωπική τουαλέτα και αμέριστη παρακολούθηση από ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, στον αμέσως αποκάτω όροφο τα πράγματα ήταν εντελώς διαφορετικά.
Αρκετοί ασθενείς στον ίδιο θάλαμο και γενικά η φροντίδα τους δεν ήταν ότι το καλύτερο.
Στον όροφο που νοσηλευόμουνα βρισκόταν οι ασθενείς από την νομενκλατούρα του καθεστώτος και οι ξένοι που είχαν την δυνατότητα να πληρώσουν -σε δολάρια-, ενώ στον προηγούμενο όροφο βρισκόταν οι ασθενείς, απλοί κάτοικοι της Μόσχας.
Αυτό ήταν το ερέθισμα για να αρχίσω να συζητάω με Ρώσους για την πολιτική κατάσταση της χώρας τους, και στην συνέχεια να αρχίσω να μελετάω την ιστορία της ΕΣΣΔ.
Ας αφήσουμε όμως δυο ιστορικά κείμενα της εφημερίδας "ΚΟΝΤΡΑ" -μιας συλλογικότητας της οποίας υπήρξα για χρόνια μέλος, όταν αποχώρησα από το ΚΚΕ το 1989, τότε υπήρχε η ΣΑΚΕ (Συνεπής Αριστερή Κίνηση Ελλάδας), πρόδρομος της "ΚΟΝΤΡΑ¨" - να μας μιλήσουν για το πώς επήλθε η ολοκληρωτική επικράτηση του καπιταλισμού στην χώρα του Λένιν:
"Για την κατάρρευση του παλινορθωμένου καπιταλισμού της «ΕΣΣΔ». Το «τέλος της ιστορίας» δεν ήρθε ακόμα".
Ηταν η μέρα που ο πρώην πρόεδρος της «Σοβιετικής Ενωσης» Μιχαήλ Γκορμπατσόφ αναγνώρισε επίσημα το τέλος του συστήματος που συνδέθηκε με τις μεγαλύτερες επαναστατικές παραδόσεις της εργατικής τάξης παγκόσμια.
Στις 26 Δεκέμβρη του 1991, η κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο κατέβηκε από το Κρεμλίνο και ο Γκορμπατσόφ υπέβαλε την παραίτησή του, παραδίδοντας την εξουσία στον Μπορίς Γέλτσιν.
Ο Γέλτσιν ήταν επίσης πριν από μερικά χρόνια μέλος του πολιτικού γραφείου του «ΚΚΣΕ», όμως παραιτήθηκε για να πρωτοστατήσει στην αποκατάσταση ενός καπιταλισμού δυτικού τύπου στην «ΕΣΣΔ». Αυτό ήταν το κύκνειο άσμα της περιβόητης «Περεστρόικα», που είχε ξεκινήσει λίγα χρόνια πριν και κατέληξε στο τέλος της «Σοβιετικής Ενωσης».
(Σ.Σ Μια τηλεγραφική ιστορική αναφορά. Οταν μεσουρανούσε το "άστρο" του Γκορμπατσόφ και της "περεστρόικα", το ΚΚΕ έστειλε μια μεγάλη ομάδα στελεχών του ανάμεσα στην οποία ήταν ο Νίκος Χουντής, ο Μίμης Ανδρουλάκης, ο Νίκος Κοτζιά, ο Παύλος Τσίμας κ.α στην τότε ΕΣΣΔ, ώστε να μελετήσει το εγχείρημα της περεστρόικα. Τα σχόλια που ακολούθησαν στον Ριζοσπάστη, ειδικά αυτά που υπέγραφαν Ανδρουλάκης και Τσίμας ήταν, διθυραμβικά για τον "ηγέτη" Γκορμπατσόφ. Ο "Ρ" θεωρεί ότι το 27ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ, που έγινε το 1986 «Χαράζει το μέλλον του σοσιαλισμού», ενώ σε άρθρο του ο Χαρ. Φλωράκης (Ριζοσπάστης, 20 Φλεβάρη 1986)
χαρακτηρίζει το πρόγραμμα του σοβιετικού Κ.Κ. που παρουσιάστηκε εκεί «επιστημονικό, ρεαλιστικό, τολμηρό, ανθρωπιστικό». Τέσπα. Αλλη μεγάλη συζήτηση είναι αυτή)
Εδώ θα μου επιτρέψετε μια προσωπική αναφορά.
Το 1992 αντιμετωπίζοντας ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας, ανέλαβαν οι σύντροφοι του TDKP -Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα Τουρκίας- να με στείλουν στην Μόσχα, όπου εκεί η τοπική οργάνωση του κόμματος τους, φρόντισε να καταλήξω σε νοσοκομείο και να με χειρουργήσει ο καλύτερος νευροχειρούργος που υπήρχε στον κόσμο αυτή την εποχή.
Μετά από κάποιο καιρό και αφού είχε αποκατασταθεί σε μεγάλο βαθμό το πρόβλημα υγείας μου, αποκτώντας οικειότητα, -μέσω της συντρόφισσας μεταφράστριας-, με γιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό, άρχισα να διατυπώνω ερωτήσεις.
Με είχε προβληματίσει αφάνταστα το γεγονός, ότι ενώ εγώ και όλοι όσοι βρισκόμαστε στον συγκεκριμένο όροφο του νοσοκομείου, είχαμε το δικό μας δωμάτιο, με τηλεόραση, ψυγείο, προσωπική τουαλέτα και αμέριστη παρακολούθηση από ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, στον αμέσως αποκάτω όροφο τα πράγματα ήταν εντελώς διαφορετικά.
Αρκετοί ασθενείς στον ίδιο θάλαμο και γενικά η φροντίδα τους δεν ήταν ότι το καλύτερο.
Στον όροφο που νοσηλευόμουνα βρισκόταν οι ασθενείς από την νομενκλατούρα του καθεστώτος και οι ξένοι που είχαν την δυνατότητα να πληρώσουν -σε δολάρια-, ενώ στον προηγούμενο όροφο βρισκόταν οι ασθενείς, απλοί κάτοικοι της Μόσχας.
Αυτό ήταν το ερέθισμα για να αρχίσω να συζητάω με Ρώσους για την πολιτική κατάσταση της χώρας τους, και στην συνέχεια να αρχίσω να μελετάω την ιστορία της ΕΣΣΔ.
Ας αφήσουμε όμως δυο ιστορικά κείμενα της εφημερίδας "ΚΟΝΤΡΑ" -μιας συλλογικότητας της οποίας υπήρξα για χρόνια μέλος, όταν αποχώρησα από το ΚΚΕ το 1989, τότε υπήρχε η ΣΑΚΕ (Συνεπής Αριστερή Κίνηση Ελλάδας), πρόδρομος της "ΚΟΝΤΡΑ¨" - να μας μιλήσουν για το πώς επήλθε η ολοκληρωτική επικράτηση του καπιταλισμού στην χώρα του Λένιν:
"Για την κατάρρευση του παλινορθωμένου καπιταλισμού της «ΕΣΣΔ». Το «τέλος της ιστορίας» δεν ήρθε ακόμα".
Δημοσίευση σχολίου