Του Δημήτρη Δανίκα - ΝΕΑ
"Η ΥΠΟΨΙΑ ΕΓΙΝΕ ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ. Και η βεβαιότητα έγινε απύθμενη, βρώμικη, κανιβαλική βαρβαρότητα.
Μια μαφία, με διαφορετικά κάθε φορά ονόματα, κατασπαράσσει τη λαϊκή περιουσία με πρωτοφανή χυδαιότητα.
Εμείς πληρώνουμε σαν τα χαϊβάνια. Εκείνοι τρώνε στα σκοτάδια με χρυσά κουτάλια. Βγαίνουν στη συνέχεια στα μπαλκόνια και τάζουν λαγούς με πετραχήλια, εξασφαλίζοντας έτσι νομιμότητα.
Κι εμείς τούς ψηφίζουμε σαν κορόιδα χωρίς κρίση και στοιχειώδη ωριμότητα. Ενδιαμέσως μεσολαβούν πρώτα η λαϊκή κατακραυγή και στο τέλος η μόνιμη του Νεοέλληνα καθιστική εκτόνωση, δηλαδή λούφα και παραλλαγή.
Αφού κλέβουν ασυστόλως, γιατί τους βάζουμε στον σβέρκο μας, ενθαρρύνοντας έτσι όχι μόνο τους ίδιους, αλλά και τους επόμενους λύκους;
Απάντηση δεν έχω, γιατί ούτε την επιστήμη της κοινωνιολογίας ούτε την επιστήμη της ψυχιατρικής κατέχω. Ένα όμως ξέρω: στην Ελλάδα ζεις, δεν υπάρχει ελπίς!".
Σημείωση δικιά μας:
Μόνο μια ένσταση στο σημείωμα του Δ. Δανίκα. Ελπίδα υπάρχει. Μόνο που κάποιοι δεν θέλουν να την δούμε και να την πιστέψουμε. Και αυτή βρίσκετε στο λαϊκό κίνημα. Αν αυτό ξεφύγει φυσικά από την ανυποληψία που το έχουν οδηγήσει οι συνδικαλιστές εργατοπατέρες και τα ψευτοαριστερά πολιτικά κόμματα. Αν αυτό επιλέξει μορφές πάλης έξω και ενάντια στην αστική νομιμότητα απαλλαγμένο απ’ τις χειροπέδες που του έχει φορέσει η ψεοτοαριστερή κυνοβουλευτική κουστωδία.
Δημοσίευση σχολίου