«Δεν μπορεί να υπάρχουν εργαζόμενοι δύο ταχυτήτων, με διαφορετικά δικαιώματα και προνόμια».
Την περασμένη Τρίτη το είπε ο Αλογοσκούφης (για τους εργαζόμενους), πριν λίγο καιρό το έλεγε η Πετραλιά (για το ασφαληστρικό), πριν μερικά χρόνια το έλεγαν υπουργοί του ΠΑΣΟΚ (το ΠΑΣΟΚ, άλλωστε, καθιέρωσε την κρυπτοφασιστική θεωρία των «ρετιρέ»). Ούτε τις εκφράσεις δεν αλλάζουν. Θεωρούν, ενδεχομένως όχι αβάσιμα, ότι με αυτό τον τρόπο εξάπτουν τα ένστικτα των πιο καθυστερημένων (από ταξική άποψη) στρωμάτων της εργατικής τάξης και των πολυάριθμων μικροαστικών στρωμάτων, βεβαίως, ώστε να βοηθήσουν –είτε απέχοντας από εκδηλώσεις αλληλεγγύης είτε συμμετέχοντας σε εκδηλώσεις «κοινωνικού αυτοματισμού» (άλλος πασοκικός όρος αυτός)– στην απομόνωση και κατανίκηση τμημάτων της εργατικής τάξης που θίγονται και αμύνονται.
Στην περίπτωση της τελευταίας ρύθμισης για τις ΔΕΚΟ η φράση που ξεστόμισε ο Αλογοσκούφης έχει μεγαλύτερο βάθος.
Πέρα από το γεγονός ότι ο ίδιος με τη ρύθμισή του δημιουργεί εργαζόμενους «δυο ταχυτήτων» (παλιούς και νέους), ο «τσάρος» της Οικονομίας διακηρύσσει τη στρατηγική της εξίσωσης.
Της εξίσωσης προς τα κάτω, φυσικά, σ’ έναν κοινό παρονομαστή που μόνο το όνομα αθλιότητα μπορεί να πάρει.
Είναι γνωστό ότι υπάρχουν εργαζόμενοι όχι δύο αλλά πολύ περισσότερων «ταχυτήτων». Αυτό καθορίζεται από πολλούς παράγοντες: από τη διαφορά της εργασίας που ασκούν (ειδικευμένη ή ανειδίκευτη, βαριά κ.λπ.), από το ιστορικό αγώνων του κλάδου τους, από τη δυνατότητα του κλάδου ν’ ασκήσει πίεση και ν’ αποσπάσει κατακτήσεις κ.λπ.
Οταν οι εργαζόμενοι σκέφτονται ταξικά, δεν ζηλεύουν τους συναδέλφους τους που παίρνουν καλύτερους μισθούς, που έχουν καλύτερες εργασιακές σχέσεις, ασφάλιση κ.λπ. Αντίθετα, έχουν τις μεγαλύτερες κατακτήσεις ως πρότυπο, τις χρησιμοποιούν ως παράδειγμα, ως επιχείρημα στις διεκδικήσεις τους, ως κίνητρο για τους δικούς τους διεκδικητικούς αγώνες.
Οταν υπάρχει ανοχή στη στρατηγική του κοινού παρονομαστή, που προωθούν οι δυνάμεις του κεφάλαιου, τότε τα πράγματα γίνονται ιδιαίτερα άσχημα και οι προοπτικές δυσοίωνες. Οχι μόνο γι’ αυτούς που δέχονται άμεσα την επίθεση, αλλά για όλους. Οχι μόνο γιατί θα λείψει το πρότυπο, το παράδειγμα, το κίνητρο, αλλά και γιατί ο κοινός παρονομαστής ποτέ δε θα είναι κοινός. Πάντα θα κινείται προς τα κάτω για όλους.
Η κυβέρνηση Καραμανλή πέρασε το ασφαληστρικό. Περνά τώρα τη ρύθμιση για τις ΔΕΚΟ. Αν τα παγιώσει, τίποτα δε θα τη σταματά πια. Αναζητούνται, λοιπόν, ταξικές απαντήσεις.
Δημοσίευση σχολίου