Σύμφωνα με έρευνα που είδε το φως της δημοσιότητας πριν από δύο ημέρες («Ε» 29/1), το 81% των ερωτηθέντων πολιτών εκτιμούν πως οι αγρότες έχουν δίκιο στα αιτήματά τους. Υποθέτουμε πως αν και το υπόλοιπο 19% είχαν γνώση των οικονομικών δεδομένων που χαρακτηρίζουν την αγροτική παραγωγή (π.χ. το κόστος παραγωγής μεγαλύτερο των τιμών πώλησης), θα έδιναν δίκιο στους αγρότες.
Είναι εντυπωσιακό μάλιστα να υπάρχει τέτοια συμπαράσταση στα αγροτικά αιτήματα, όταν κυβέρνηση και σημαντική μερίδα ΜΜΕ (κυρίως ηλεκτρονικών) προπαγάνδιζαν αρνητικά τις κινητοποιήσεις και παράλληλα προωθούσαν την τακτική του «κοινωνικού αυτοματισμού».
Πώς γίνεται ωστόσο και μια κοινωνική ομάδα, που έχει τόσο μεγάλη αποδοχή στα αιτήματά της, δεν καταφέρνει να φτάσει τον αγώνα μέχρι τέλους; Σ' αυτό το ερώτημα χωρούν μάλλον πολλές απαντήσεις. Ωστόσο, μία είναι η ισχυρότερη. Αυτή που συνδέει την ηγεσία των αγροτών με τα κόμματα εξουσίας. Μια αλήθεια πανθομολογούμενη.
Οι «γαλάζιοι» αγρότες και οι «πράσινοι» αγρότες. (Υπάρχουν και «κόκκινοι», αλλά δεν αρκούν από μόνοι τους.)
Οι αγρότες που είναι συνδεδεμένοι με τη Ρηγίλλης και εκείνοι με τη Χαρ. Τρικούπη. Και η σύνδεση αυτή πάντα λειτουργούσε ως μηχανισμός ελέγχου των κινητοποιήσεων.
Μανούβραραν τις αντιδράσεις τους, αυξομείωναν την ένταση των κινητοποιήσεων και τις ακύρωναν, ανάλογα με την πολιτική συγκυρία.
Στην προκειμένη περίπτωση, αυτοί που άρχισαν να διαλύουν τα μπλόκα, ήταν οι «γαλάζιοι».
Οι πιέσεις της «μητέρας» παράταξης έπιασαν τόπο. Κάποιες υποσχέσεις για μερική ικανοποίηση των αιτημάτων στέλνει τους αγρότες σπίτια τους.
Στο παρασκήνιο οι αγροτοπατέρες της Ν.Δ. θα έπαιρναν υπουργικά συγχαρητήρια.
Η μεγάλη μάζα των αγροτών ωστόσο θα γυρίσει στα χωράφια, με τα ίδια ακριβώς προβλήματα να την ταλανίζουν...
Του ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗ – «Ελευθεροτυπία»
Δημοσίευση σχολίου