Ο Ρούσος Βρανάς είναι μια απ’ τις πιο έντιμες φωνές που υπάρχουν στον αστικό τύπο. Ειδικά το σημερινό του κείμενο στα «ΝΕΑ» δίνει καταλυτική απάντηση σε κάποιους «ροζ» αριστερούς που μόλις χτες μίλησαν στην βουλή για «μεταρρύθμιση» και «εκσυγχρονισμό» του πολιτικού μας συστήματος. Εντάξει, δεν έχουμε απαίτηση απ’ τον συγκεκριμένο δημοσιογράφο να προχωρήσει στην εκτίμηση ότι αυτό το βάρβαρο και απάνθρωπο καπιταλιστικό σύστημα δεν παίρνει μπαλώματα παρά μόνο ανατρέπετε, αλλά και μόνο που υπάρχουν τέτοιες γραφίδες στον αστικό τύπο είναι άξιο προσοχής.
Φυσικά, κι αυτό είναι μέσα στο «πλασάρισμα» των περισσότερων φυλλάδων γιατί διαφορετικά θα ήταν όπως ο «Ελεύθερος Κόσμος» του Κωνσταντόπουλου στα χρόνια της δικτατορίας.
Ας δούμε το δημοσίευμα που αναφέραμε:
Τι να τους κάνουμε τους τραπεζίτες μας; Αν παρασυρθούμε από τον οίστρο που έχει κυριέψει μερικούς πολιτικούς μας μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες, ίσως να πιστέψουμε πως δεν έχουμε παρά μονάχα δύο λύσεις: είτε να τους κρεμάσουμε είτε να τους τουφεκίσουμε.
Οι άπληστοι τραπεζίτες φταίνε, λοιπόν, για όλα τα δεινά μας. Μα, να καλεί κάποιος σήμερα τους τραπεζίτες να φανούν λιγότερο πλεονέκτες, είναι σαν να καλεί τους δεκαοχτάρηδες να δείξουν σεξουαλική εγκράτεια. Για να φανούν πως νιώθουν τον πόνο του κοσμάκη, οι καθεστωτικοί πολιτικοί τα ρίχνουν στους «κακούς» τραπεζίτες. Σε εκείνους που δεν είναι άξιοι του μισθού τους, σε εκείνους που είναι ανεύθυνοι.
Και, σίγουρα, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως οι περισσότεροι τραπεζίτες είναι άνθρωποι συμπαθείς και καλοκάγαθοι, που άλλο δεν κάνουν από το να φρουρούν νύχτα-μέρα τα χρήματα που τους έχουμε εμπιστευθεί σαν πιστά μαντρόσκυλα.
Αυτή η στάση εκείνων που επιμένουν να δείχνουν μερικά «σάπια μήλα» μέσα στο καπιταλιστικό καλάθι είναι απόλυτα συνεπής με την πρόθεσή τους να μας πουλήσουν έναν πιο ηθικό καπιταλισμό (σαν να μπορούσε ποτέ η σκύλα να γίνει αρνάκι). Άλλωστε, όσοι από εμάς θυμούνται ακόμη, ο παραγιός της Μάργκαρετ Θάτσερ, ο Τζον Μέιτζορ, είχε φτάσει κάποτε στο σημείο να μιλήσει για αταξική κοινωνία.
Δυστυχώς έμεινε μόνο επτά χρόνια στην εξουσία κι έτσι δεν μπόρεσε να πάρει σάρκα και οστά το όνειρό του για τη δικτατορία του προλεταριάτου και τον κομμουνισμό.
Όμως, ας είναι, μας αρκεί η καλή του πρόθεση.
Έτσι είναι όμως οι καθεστωτικοί πολιτικοί. Σε σκοτεινά δωμάτια βυσσοδομούν και σχεδιάζουν το επόμενο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας για να εξυπηρετήσουν τα φιλαράκια τους, ενώ στο άπλετο κοινοβουλευτικό φως αφήνουν να ξεσπάσει ελεύθερα η οργή τους στα κεφάλια εκείνων με τους οποίους προηγουμένως τα έκαναν πλακάκια.
Δεν θα είχαμε καμιά αντίρρηση να υποβάλουμε σε κακοποιήσεις και σε βασανιστήρια τραπεζίτες που έχωναν τα χέρια τους σε ξένες τσέπες και που ανταμείβονταν με υπέρογκα πριμ, ενώ την ίδια ώρα έκαναν μαζικές απολύσεις.
Είναι ανήθικο να ανταμείβεται η αισχρότητα.
Όμως δεν θα έβλαπτε να δείξουμε από τη μεριά μας λίγη προσοχή, μας προειδοποιεί ο Βρετανός αρθρογράφος Ντέιβιντ Όσλερ. Επειδή τα προβλήματα που βρίσκουμε σήμερα μπροστά μας δεν οφείλονται τόσο στο τάδε ή το δείνα ανεύθυνο άτομο, όσο στο οικονομικό σύστημα και τα μειονεκτήματά του. Μπορεί οι κυβερνήσεις να βάζουν τους τραπεζίτες κάτω από το μικροσκόπιο και οι πολιτικοί να τους μαστιγώνουν δημόσια στα τηλεοπτικά παράθυρα, αλλά οι κακοί τραπεζίτες δεν είναι η αιτία του προβλήματος. Η ρίζα του προβλήματος είναι ο ρόλος που έχει αναθέσει το οικονομικό σύστημα σε όλους τους τραπεζίτες. Δεν φτάνει να ρίχνουμε σε μερικά άτομα το φταίξιμο για τα εγκλήματα ενός ολόκληρου συστήματος.
Δημοσίευση σχολίου