Σανιδάς και αστική δικαιοσύνη

Με ερώτηση που κατέθεσαν στην βουλή 38 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ ζητούν απ’ τον υπουργό Δικαιοσύνης Ν. Δένδια να απαντήσει στις καταγγελίες τους σχετικά με τα όσα αποδίδουν στον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Γ. Σανιδά.

Αφού στην ερώτησή τους, οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ αναφέρουν τον βίο και την πολιτεία του Γ. Σανιδά –πρέπει να ομολογήσουμε ότι ο Μιχ. Καχριμάκης έχει κάνει πολύ καλή δουλειά στην σύνταξη αυτής της ερώτησης- μιλάν για σχέσεις αλληλοεξυπηρέτησης και αλληλεξάρτησης μεταξύ της κυβέρνησης Καραμανλή και του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Γ. Σανιδά, με στόχο το κουκούλωμα των μεγάλων «γαλάζιων» σκανδάλων.

Κατανοητή και αναμενόμενη η αντίδραση των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ. Ο Γ. Σανιδάς δεν κρατάει ούτε τα προσχήματα και λίγο πριν απ’ την συνταξιοδότησή του ξεπληρώνει στην κυβέρνηση Καραμανλή την υποχρέωση του από την εκλογή του στο αξίωμα του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου.

Ας μην θυμίσουμε την στάση δικαστών επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ.
Αλλού θα σταθούμε.
Ότι δεν είδαμε τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ να αντιδρούν όταν την ίδια στιγμή προωθούνται δρακόντεια κατασταλτικά μέτρα για την «κουκούλα» που ουσιαστικά πρόκειται για την εφαρμογή ενός νέου «ιδιώνυμου» που μπορεί να συγκριθεί με τον περιβόητο νόμο 4000 της προχουντικής δεξιάς.
Μιλάμε για μέτρα που μόνο σε φασιστικά καθεστώτα μπορείς να συναντήσεις, αφού αρκεί και μόνο μια σύλληψη σε διαδήλωση ή έτσι στα «χαμένα» για να παρουσιάσουν «έργο» οι μπάτσοι, για να σε στείλει στη φυλακή για καιρό, καθώς δεν επιτρέπεται ούτε καν ο ανασταλτικός χαρακτήρας στην έφεση και βρίσκεσαι στην φυλακή μέχρι να δικαστείς σε δεύτερο βαθμό.

Και φυσικά να πούμε ότι στο στόχαστρο δεν βρίσκονται μόνο οι «κουκουλοφόροι», αφού όποιος συλλαμβάνεται από τον σωρό ακόμα και αν δεν έχει κάνει τίποτα μπορεί να βρεθεί κατηγορούμενος με τις νέες διατάξεις.

Εντάξει, ο Γ. Σανιδάς λειτουργεί σαν ασπίδα της κυβέρνησης γ’ αυτό συγκεντρώνει επάνω του τα πυρά του ΠΑΣΟΚ.
Όμως για μας το πρόβλημα δεν είναι ο Σανιδάς ή ο κάθε Σανιδάς αλλά ο ίδιος ο θεσμός της αστικής δικαιοσύνης.

Κι αυτό γιατί έχουμε καθαρό ότι η δικαιοσύνη είναι ένας ταξικός θεσμός και γ’ αυτό δεν μπορεί να είναι ανεξάρτητη.
Ακόμα και στην περίπτωση που διατηρούσε κάποια μορφή ανεξαρτησίας απ’ το πολιτικό σύστημα –που δεν διατηρεί- θα ήταν απολύτως εξαρτημένη από τα συμφέροντα της τάξης που υπηρετεί ως κρατικός θεσμός.